BIJ HET PINKSTERFEEST.

Pinksterfeest, , wat is bef?

Is het een feest der aanvulling?

Neen, het is het feest der - voleinding.

Het vult niet, mechanisch, iets nieuws toe, aan hetgeen in de heilsgeschiedenis vóór dien tijd van Godswege gegeven was, maar brengt tot rijp wording wat reeds gegeven was. Het is het feest van den Geest van Christus, en dus ook liet feest van Christus, het feest van Jesaja, het feest van David, het feest van Samuel, het feest van Abraham, het feest van iSem, het feest van Noacb, het feest van Henoch, het feest van iSeth, het feest van Abel, het feest vaij Adam, het feest van God. En zoo alleen is het óók, neen: juist, het feest van den Geest. Het feest van den Pinkstergeest. Hij brengt niet nieuwe elementen in; maar werkt de oude uit. Hij brengt tot consummatie. Hij maakt los de effectieve krachten, van Gods zonneschijn en regen, die uit Gods rijpenden hof zullen uithalen, wat er in den bodem ligt en reeds uitsteekt boven den grond, ^Yachtend den vollen wasdom, en de volkomen .schoonheid, en de uitgewerktheid van de volkomen rijpheid'. En wel kan Pinksterfeest voor ons nieuwe ace en ten leggen, zoo geheel anders, dan ze ooit in de wereld, ooit in de kerk waren gelegd, maar — nieuwe th'ema's geeft de Pinkstergeest niet. Er is maar één thema, al den bijbel, jil de eeuwen dooi". En dat eene thema moet wel gezegd wor'den met alle mogelijkheden, clie in het uitwerken van een thema van God gegeven zijn en aan dat uitwerken van een thema des Allerhoog-' sten door en iii ons gesteld zijn, doch: het tb e-ma blijft.

Pinkster is niet het feest van de mechanische toevoeging, maar van de organische vervulling, rijPing, ijitwerking, consummatie.

Daarom is op den dag van het Pinksterfeest alle rce[jen om eenzijdigheid, om een ander hoofdstuk, cm een nieuw principe te veroordeelen, indien het de één.e eenzijdigheid mèt de andere wil vernieligen en verbreken. Dat is altijd den duivel uitdrijven door Beëlzebul, den overste der dui-.Ifelöl.rEn het is geen toeval, dat juist in het verband van dit scherpe wo'ord de sprake komt van de lastering tegen den GEEST!

Men zegt — want de tijd is zeer onrustig, oandat er te weinig gewerkt wo-rdt — men zegt: de lijn wordt scheef getrokken, hier en daar; trek nu aan het andere eind van het toiuw. Begin u anders te oriënteeren. Gooi het roer over 'naar de andere zijde.

Maar dit is niet luisteren naar, de Pinksterwet. Want Pinkster roept den man, die van de 'bree^dte houdt, wel toe, dat ook God van de breedte houdt. Maar als hij nu zijn pinksterfeest vieren wil, door. zich énkel in de breedte uit te breiden, met zijn kerk, .zijn evangelisatie', zijn wetenschap, zijn cultuurwaardeering, zijn ontwerp van den cirkel des heils (indien er nog vair een cirliel sprake kon zijn), dan zegt de Geest van Pinkster hem: behalve de breedte-lijn, trek Ik oiok die diepte lijn.

En omgekeerd.

En ZOO' gaat de spraak van den Geest door. Onze'tegenspraak, wederzijds, is een roepen tegen elkaar. Maar in O'iize tegen-spraak betrekkcn v> ij den Geest, ieder soms voor eigen lievelingygedacbte. Dcch de Geest beschaamt alle eenzijdigheid, docr zijn aan-spraak.

Zekt gij het massale? De' Geest doet liet cok op Pinksterfeest; maar Hij rijpt het leven; d.us komt tegelijk met den groei van het massale geheel, óók de toespitsing van de eigen functie, de aparte formatie van elk lid in het bizonder. Massaliteit, maar ook individualiteit.

En omgekeerd.

Een b ree de kerk. Maar evenz eer een zuivere kerk!

En omgekeerd.

Het volk roepen: kom tot de kerk'. Maar het volk als volk even' nadrukkelijk uitsluiten. En omgekeerd.

Waar gaan? zou het einde ? ün, wilden wij verder •^:0; : : ', sr; r\

De een bidt: geef mij éeiï groioit getal, eeuwige Geest. De ander bidt: vernieuw in mij een zuiver wezen, o Geest van Christus, den verheerlijkte. En ieder heeft zijn eigen piree'k-en bidstoel; wederzijds den ander „tot een getuigenis" soms. Maar de Geest kan den één slechts mèt do'n a n d e r hooren.

Het gaat in alles door: deze wet van Pinlgsterfeest.

Pinksterfeest, voleindend zijn werk in den dag, dien jyij beleven, zal ook , ons doen zien:

het oordeel, al scherper, en daarin den zege', al heerlijker, de polemiek, al heftiger en bewogener; en daardoor de schifting, al vrijmoediger en de handhaving van de absoluutheid der waarheid, al bewuster; en tegelijk daarmee — op den bode-m van het voorop stellen van het absolute gezag —' de vrede van wie bijeen zijn in den Ge-sst, de openbaarwording van ieders gedachten.

Het feest van Pinkster, gehoorzaam gevierd, zal brengen een zuivering , van het genad-ebezit door den Geest, maar tegelijk een rijker cultuurwaardearing on--aanwending; omdat waar de geest weer „met zijn schoon mag pralen", alle vleesch ovei^ieens te pronken gezet wordt; bij alle gezuiverd wezen, brengt God ook een passenden, verheerlijkten vorm. Doch het eene sleciits in gemeenschap met het andere.

Pinksterfeest, goed verstaan, doet ons roepen, niet alleen vo-or de „krisis" (het oordeel van boven 'op ons gewriemeben gewroet van beneden), maar evenzeef de dia-krisis, de ondeir-scheiding tussohen leugen en waarheid, tusschen valschen profeet en waarachtigen, tusschen Hananja en Jeremia, tusschen schriftgelocf en schriftveiwerping; de handhaving van den ernst van ons wroeten.

Het Pinksterfeest, als feest der rijpwording van een organisme, niet van de mechanische toevoeging van deelen aan een op te bO'Hwen geheel, geeft ons het bevel, n i e t tot i overgeleverde „voo-rzichtigheden" zonder meer, niet tot vruchtdragende „vermetelheden" zender me.-'r, maar koppelt het een aan het ander; het noemt elke voorzichtigheid zonder den moed, die aver e-en muur met God doet springen, een weiden'van ons zelf; maar ook elke vermetelheid, die zich losmaakt van de uiterste voorzichtigheid, een sprong in den afgrond.

En heel wat bidders: komm, Schöpfer Geist, o-E ook bidders in meer eenvoudige, minder uitheemsche taal, heel wat krantenschrijvers, heel wat kerkverzamelaars, zouden, minder van hun pinksterfeest en hun pinksterpreek een mo-rato-rium moeten maken in hun strijd en in hun vrede-, als zij dit leerden zien, of, zo-o zij het zien, het wilden toepassen.

Zij zouden gaan verstaan, dat wij niet langer de - eene eenzijdigheid moeten uit-spelen tegen de andere, maar dat God verheerlijkt wordt als er een lichaam opwast in geheel en deelen; in ALLE krachten tegelijkertijd.

De sterkste mensch is het, oo-k op dit feest, die zich voegt in de lijn der voorzichtigheid (het verleden aanvaardend) om zoo te komen tot de koene daad der vermetelheid (de toekomst). Want gelijk" de Geest eschatologisch werkt, door zich organisch te werpen o-p wat historisch is volbracht, zoo zien wij, met vreeze en beven Zijn werk nog, heden in de kerk en het actueele christendom.

Hij is er: nu is alles groot.

Hij is er: nu w ó r d t alles klaar.

Hij is er: nu is er krisis èn dia-krisis, nu is er verleden en toekomst.

En Beëlzebul drijft geen duivelen uit, maar de 'Geest van Christus, de Geest van de Schriften, de Geest van Oud-en Nieuw '\^erbond, die alleen drijft onze zeven duivelen uit, zeventig maal zeven.

Wie van Gods „crisis" spreekt, en de polemiek verwerpt voor de irenie, die heeft de 'krisis niet gezien. De ander ook niet. Maar hij evenmin.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen