BOEKBESPREKING

Dit deel van „Tekst en Uitleg" is typeerend voor heel de reeks. Het is in veel opzichten onbeslist voor wat de principiëele voor-vragen betreft. Bovendien ontbreekt vaak een scherpe probleemstelling, zoodat slechts ter zake kundigen weten wat inzake de inleidingskwesties door den schrijver bedoeld, subs, betwijfeld kan zijn. Onverzoend met deze houding tegenover de bijbelcritiek staan dan daarnaast beschouwingen, die half en half barthiaansch georiënteerd zijn. Ook hier kunnen alleen de deskundigen den zin der woorden verstaan; de anderen breken zich het hoofd niet over de termen, die aan de orthodoxie herinneren, maar welker inhoud zich verre daarvan houdt. Maar het hoofd wórdt hun zoo heel ongemerkt „gebroken".

Wat over het „christologisch" element wordt opgemerkt staat eveneens weer geïsoleerd, en mist de inlijsting in een zichzelf getrouw theologisch gedachtenraam. Een en ander brengt merkwaardige probleemstellingen. Christus mag niet uit de uitlegkundige synagoge worden geworpen: „want als Hij er uit is, dan is het leven en het licht er uit; maar als Hij er in is, dan is zelfs Leviticus een Christusprediker".

Deze laatste volzin lijkt veel op dezen: Als de professor 2ijn college maar geeft, dan is zelfs zijn college een behandeling van zijn door hem zelf gekozen onderwerp. Onwillekeurig denk ik hier aan den volgenden volzin, waarin de schrijver het heeft over een niet verstaan van de dingen, die des Geestes zijn; hiermee is de persoon niet geoordeeld, maar wel het van het gereformeerde denken vervreemde begrippen-schema. We hebben weer medelijden met de eenvoudige lezers, die daarna onthaald worden op de bekende terminologie, die daar spreekt van „pneumatische exegese" en van de „verkondiging" en wat dies meer zij, en wilden wel gaarne, dat zij zouden begrijpen wat hier allemaal achter ligt. Ze zouden dan meer voelen, welk een onschriftuurlijk woordgebruik zich blootgeeft in de uitspraak, dat de „incarnatie" de doorloopende v e r o n d e r- stellingis zoowel van Oud- als van Nieuw-Testament.

Het spreekt vanzelf, dat wie doorloopend te weinig zegt of onjuiste dingen zegt omtrent de Heilige Schrift, dan ook daarna kwistig kan zijn in het rondstrooien van epitheta omantia over het geheel en over de deelen der Schrift. „Het offer wordt onreinheid, zonde voor den mensch gemaakt"; of ook: „Leviticus wordt het centrale stuk van het O.T." „Bij het altaar opent zich het perspectief naar het kruis; daar is het ontmoetingspunt tusschen God en mensch". Wij gelooven dit alles niet, al ben ik er zeker van, dat menig lezer, op den klank afgaande, onderstellen zal, dat juist dit uitlatingen zijn in onzen eigen geest. Dat komt er van, als de theologie een spraakgebruik invoert, dat de eenvoudigen niet meer kunnen volgen, en dat zich van hun geloof verwijdert zonder het ronduit te zeggen.

We konden dergelijke opmerkingen niet terughouden om des gewetens wil. Overigens zijn er ook in dit geschrift veel vruchten van geduldige studie bijeenverzameld, die het boek voor theologen de moeite van het raadplegen waard maken. Maar men moet dan ook met het befaamde „oordeel des onderscheids" kunnen oordeelen, eer men aan dit werk de hand leggen mag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen