STEMMEN UIT ONZE KERKEN

et Synodocratisch prceludium.

Het voorspel der te houden Gen. Synode op 22 Jan. a.s. doet zijn klanken reeds hooren! Zoo las ik o.a. dal : de Particuliere Synode van Noord-Holland het verzoek tot de Kerken in haar ressort zou richten om aan den vooravond der te houden Synode, een bidstond te willen houden, om den vrede der leerken.

Bedoeld zal wel zijn, om herstel van den vrede! De kerkeraad der Geref. Kerk te Leeuwarden besloot om er bij de Part. Synode van Friesland (Noord) op aan te dringen aan de Gen. Synode te verzoeken onverwijld ^contact te zoeken met de Geref. Kerken naar Art. 31 K.O., om te komen tot samenspreking op de basis van Gods Woord en de

drie formulieren vaa Eenigheid, ten einde de bestaande geschillen op te lossen en hereeniging te bewerken. Zij roepe daartoe zoo mogelijk de hulp in van de zusterkerken In het buitenland en dringe bij de kerken aan op voortdurend gebed voor de eenheid en vermijding van alles wat tot verbittering zou kunnen leiden.

Dit praeludium lijkt niet slecht, 't komt alléén wat laat! Samenspreking op de basis van Gods Woord en de drie formulieren van Eenigheid. Daar zijn we echter juist mee op drift geraakt; en zal het nu het middel moeten zijn om weer vlot te raken? En Aan art. 31 — hoe zit het daarmee?

De hulp inroepen van de zusterkerken in het buitenland, lijkt wel wat op eigen verlegenheid!

't Slot is voortreffelijk, waarin aangedrongen wordt op vermijding van aUes wat tot verbittering zou kunnen leiden. Doch de praktijk?

Ter illustratie een paar particuliere stemmen van niet de eerste de besten, n.l. van een Doctor in de Godgeleerdheid, die er zoo goed als niets van begrijpt en een Professor dito, die er blijkbaar alles van begrijpt.

No. 1 is Dr W. G. Harrenstein, die schrijvend over ons Kerstfeest in Indië, voorkomend in het orgaan „Belijden en Beleven" in No. 16—17 van 21 Dec. j.l o.m. het volgende zegt: Terwijl onze vrienden in Indië midden in den strijd en in den nood staan, wordt hun moeite nog verzwaard door wat ze uit het vaderland hooren van den strijd en scheuring in onze kerken. Wat wij hun van hieruit te melden hebben is niet alléén troost en lafenis. Zij begrijpen nog minder dan wij zelf waar dit alles voor noodig is en kunnen het zeker niet verwerken.

Dr Harrenstein begrijpt er dus blijkbaar zoo goed als niets van en volgens hem de vrienden in Indië nog minder, wat dan zeggen Wil: heelemaal niets! 't Kon m.i. wel eens meevallen, wat dan voor hem zeker een tegenvaller zou beteekenen, evenals voor een vriend, dien ik in den zomer van 1944 op bezoek kreeg en toen hij hoorde, dat ik ook bezwaard was, direct met grof geschut begon, waarvan het allerzwaarste was een slag op de tafel met als slot de bewering dat geheel de actie zou uitloopen als een storm in een glas water. Ook deze mijnheer had den Doctorstitel voor zijn naam staan (zij het dan niet in cjie Godgeleerdheid) dus ook al weer niet de eerste de beste. Hoe ook zulke menschen zich kunnen vergissen!

In hetzelfde nummer van „Belijden en Beleven" geeft Prof. Grosheide een jaaroverzicht onder het opschrift 1945—1946. Hij schrijft daarin otider meer dat de scheuring niet noodig was, laat staan dat ze gegrond zou zijn. Op roekelooze en goddelooze wijze was ze tot stand gekomen, 't Was onjuist te beweren dat er ten aanzien van 1905—1942—1943 iets was veranderd. Thans treurt ons hart om de broeders en zusters die van ons gingen en hij zegt: We zien op de groote verantwoordelijkheid die hun leid.slieden op zich hebben durven nemen, want indien zij niet waren voorgegaan, was er niets gebeurd!

Dat uittreksel geeft blijk dat de schrijver er wel een zéér overtuigde meening op na houdt in tegenstelling met Dr H. 't Loopt echter over van bittere gal en ik ben haast geneigd er een samenknooplng van ongerechtigheid aan te verbinden. Bewijs? Volgens hem ook is nu alléén nog maar 1905 aan de orde. Leugen No. 1. Niets veranderd. Leugen No. 2. Als laatste troef tracht hij eigen verantwoordelijkheid af te schui& en op onze leidslieden.

Nu deze lijkt mij heel wat geringer, dan de zijne, waarvoor moeilijk een goed onderkomen voor zal zijn te vinden. Prof. Schilder c.s. kunnen daarentegen volop schuiling vinden onder de schuts» van Reformatoren als Luther en Galvijn — de Cock e.a. en Dr Kuyper, zoo zij daar toehoefte aan zouden krijgen. Gezien den geest zijner tvraden, hebben zijn tranen m.i. veel weg van krokodillentranen.

Dit zijn nu twee der drie Synode-deputaten die Cand. Schilder eertijds den toegang tot den kansel hielpen ontzeggen.

Na hen zóó genoten te hebben, begrijp ik^van mijn kant nu best hoe zij daartoe gekomen zijn. Onbegre penheid en galligheid in tweebond nog wel, zijn wel heel ongeschikte en slechte examinatoren-kwaliteiten

Nu kan men zulke menschen wel uitsluiten van de vergadering der ê.v. Synode en anderen hun aanvaarde rapporten laten inslikken, doch of daarmede de onbegrepenheid van den één en de galligheid van den ander wordt weggewerkt, is m.i. toch wel zéér dubieus!

En hoe hu het Provinciaal en Leeuwarder Kerkeraads Praedudium is in overeenstemmig te brengen met het persoonlijk praeludium der genoemde heeren, is mij vooralsnog een puzzle!

Die het met elkander kan rijmen, zegge het!

St. Pancras, Jan. 1946.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen