UIT DE SCHRIFT

HET TWEEDE OFFENSIEF BEGONNEN.

Er is 'n scherpe insnijding in de hoofdstukken Xn en XIII van de Openbaring van Johannes. Ze teekenen ons in apocalyptische trekken de gigantomachie, de worsteling der reuzenmachten, der uiterste beneden en der uiterste boven-krachten, zooals die, in fundamenteel contrast tegen de heidensche gigantomaohieën, door de Schrift, door den Geest van Christus, ons wordt in uitzicht gesteld. Er komt een Beest uit de zee; dat is de Antichrist van de daad, van de dictatuur. En er komt een Beest uit de aarde, dat is de valsche profeet, de_ antichrist van het woord, de Minister van Propaganda van het laatste Rijk. Het zal zichzelf noemen: Gouden Vredesrijk. Niet het Laatste, doch het Voleinde, en Blijvende. En deze Antichristelijke macht zal nu door den ouden draak, d.w.z. dien van Genesis 3, worden geïnspireerd tot het kwade. Tot den grooten afval. ,

Dit is de bange werkelijkheid, waarvan de Schrift ons openhartig spreekt. Maar zij doet dat' niet zonder een zeer duidehjke teekening van een merkbaren overgang in den oorlog van Satan; een overgang van het eene offensief in het andere.

Eerst heeft Openbaring XII ons den draak geteekend, toen hij het KIND der vrouw wou treffen. Hij wilde dat KIND, dien zoon der vrouw, dat zaad der vrouw, den Christus dus, verslinden, zoodra het zou geboren zijn. Dat is de forsche pennestreek, waarmee heel de adventstijd van den ouden dag geteekend en gequalificeerd is. Satan heeft in dien tijd één doel: de vrouw berooven van het KIND; de moederbelofte ijdel maken.

Dat eerste offensief is evenwel mislukt. Het kind wordt straks geboren; maar instee van het te kunnen verslinden, ziet de draak het aan zijn invloedssfeer onttrekken; het wordt beveiligd, het wordt snel opgenomen, weg-gerukt, tot God en zijn troon. Naar den inwendigen mensch reeds op Goeden Vrijdag; mede naar. den uitwendigen op den dag van zijn hemelvaart. Die wegrukking beteekent: het Kind is voortaan buiten schot. En als de draak met al zijn legerscharen het Kind achterna vliegt, om het tóch nog in zijn greep te kunnen krijgen, dan wordt die draak met al zijn gebroed uit den hemel geworpen, en daarmee is het offensief tegen het KIND der vrouw voorgoed gebroken.

Doch nu komt het tWeede. Werd de vrouw met van het kind beroofd, welnu, dan kan misschien het kind van de vrouw beroofd worden. Zonder beeldspraak: werd de kerk niet van den Christus beroofd, laat dan de Christus van de kerk beroofd worden. Dan zijn ze toch gescheiden, deze twee: de Christus en zijn kerk.

Hier zet het tweede offensief zich in. En bij dat tweede offensief nu treedt het Beest uit de zee op, en dat andere Beest uit de aarde; en deze twee zijn één. Dat tweede offensief is kenmerkend voor den tweeden adventstijd, dien van het Nieuwe Testament. Den tijd der inwachting van de wederkomst van Christus.

Voor deze inkeeping in de geschiedenis der satanomachie mogen we wel heel dankbaar zijn, want ze geeft ons een duidelijk beeld omtrent waarde en beteekenis der geschiedenis.

Vooreerst zegt ze ons, wat het beteekenen wil. Pinksterfeest achter den rug te hebben. Hemelvaartsdag is het definitieve afsluiten van het eerste offensief; Pinksteren de radikale inzet van het tweede. Op Pinksterfeest komt de Zoon-der-vrouw, hoewel naar de menschelijke natuur in den hemel blijvende, ver van het strijdtooneel, tot zijn kerk terug in den Gteest, om nu de wereld over al haar breedten te maken tot het strijdtooneel. Op dit verbreede strijdtooneel zullen nu de Draak en de vrouw te worstelen krijgen. Zoo is Pinkster de aanvang van het laatste offensief van Satan; tweede advent. In het eerste werd het Kind, in het tweede de vrouw bedreigd.

Maar beteekent ook al Pinkster verzwaring van den strijd, en concentratie van de laatste aanvallen op de kerk, toch is de ondergang van Satan voor het geloofsoog reeds te zien. Wie een tweede offensief beginnen moet, omdat het eerste, tevens de hoofdaanval, mislukt is, die staat er niet best voor. Zijn hoofddoel heeft hij niet bereikt. Ook Satan is persoon; en als de Schrift hem teekent met de trekken van den mensch, die door 't ressentiment geplaagd wordt, dan vergeten we niet, dat zulks met psychologie niets heeft te maken, en dat ook hier slechts beeldspraak aan het woord is; dat ook over den Vorst der duisternis anthropopathisch wordt gesproken in de Schrift, d.i. dat zij den geest, die geen mensch is, toch teekent onder gebruikmaking van beelden, die ontleend zijn aan het menschenleven.

Maar wij laten ons toch door die beeldspraak leeren. We laten ons gezeggen, dat de Satan groote woede aan den dag legt, te grooter, naarmate hij „ziet", dat hij is neergeworpen uit den hemel, thans voor de tweede maal en dat hij maar een kleinen tijd heeft. . „ ^

Doch boven dit alles uit laten we ons zeggen, dat aJe aanvallen, die de kerk in het tweede offensief te wachten staan, tenslotte een bewijs zijn, dat het eerste is verloopen. Elke nieuwe aanval is een vrucht van satans reeds geleden nederlaag; in feite is zijn laatste ofensief bevsrijs, dat hij na 't eerste gedrongen is in 't defensief. Want:

Een aambeeld is de kerk; wanneer ze wordt

zoo doet ze anders niet dan dulden en verdragen. Maar al de hamers die op dezen aambeeld slaan, zijn zelve op het lest te pletteren gegaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen