Prof. Dr K. Schilder, Om Woord en Kerk, deel I. Oosterbaan & Lie Cointre, Goes. 1948.

Boekbespreking

Een puzzle: wie moet nu eigenlijk dit werk (272 bl.) aankondigen in ons blad: prof. Veenhof dan wel ik? Zonder dat het mij bekend was — duchtten de lieden van den psychotechnischen dienst der uitgeefster een weigering bij officieel verzoek tot drukconsent? — heeft collega Veenhof zich in samenzwering begeven met de leiders van den copiewerfstaf der firma in Goes, en heeft hij een Jkeus gedaan uit ondergeteekende's „oude plunje", om met Kuyper te spreken. Misschien is het „ergste", dat hij op het titelblad heeft durven zetten: „preeken, lezingen, studiën en kerkbode-artikelen". Het woord „studie" is nogal obligatorisch, en ach, als ik denk aan mijn studeerkamertje in Aaibt-VoUenhove, mijn bureau in Vlaardingen, Gorcum, en de afwezigheid, aldaar, van serieuze boeken, en aan den loopjongen van den drukker van „mijn" eerste kerkbode, die net zoo vroeg kwam om copie als een koster om „het briefje", liefst ook maar voor den avond meteen, en dat terwijl, nu ja, dat gaat u eigenlijk niet aan, — dan zeg ik: studies? Die „J.V."stukjes ?

Wat moet een mensch nu zeggen? Hoogstens dit: 'n kind kan erbij. Overigens kan ik zóó maar met 't kribbig potlood gaan werken, waar ik (hier ook blader. Hier een tekst, welks emendaties ik thans geneigd ben mogelijk te achten. Daar een term, dien ik heden zou vermijden. Ginds een vers, dat ik vandaag niet zou laten passeerei; . En bijna overal een niet-bezet plaatsje voor opmerkingen, zoo niet meer dan dat, waarvoor ik nu plaats zou maken.

En toch Het potlood blijft ongebruikt. Alles of niets, o beproefde regel. Zóó iets moet je doen of laten. Niet overdoen.

Neen, ik ben natuurlijk geen goed recensent. Voor mij is in dit deel — er komen er meer, hoor ik — een stuk autobiografie, alleen zal ik ze niet schrijven. De meeste stukjes herinner ik me: de plek, waar ze geschreven zijn staat me weer voor den geest, en de schrijfmachine, dat monster-van-vandaag, heeft nog niet veel kwaad kunnen aanrichten in de copie; enkele zetfoutjes van vroegere zetters bleven natuurlijk staan, nu ikzelf geen proef zag. Een veiligheidsmaatregel overigens van uitgevers-zijde, dat men mij er buiten gelaten heeft.

Prof. Veenhof weet heel veel, maar gelukkig nog niet alles. Hij denkt mijn eerste gedrukte „meditatie" te hebben opgenomen; dat is een vergissing, maar ik zal hem niet zeggen, waar die oudste zit, tenzij hij klaar is. Laat me hem en de uitgeefster hartelijkjnogen danken voor de aan dit werk bestede moeite; het is een heel nette manier om een vrind te vertellen dat ie wel wat ouder moet geworden zijn.

En ondanks alles, — in de hoofdzaken sta ik nog voor wat hier is herdrukt. Ook voor een schrijver is het wel eens goed, weer onder de oogen te krijgen wat hij met de liefde van den beginneling in handschrift gaf ten tijde, toen hij nog de vreugde hebben mocht van den naieven kerkmensch. De uitgevers zorgden voor een mooie uitvoering.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen