Op verstrooidenreis

Dien heelen Zondag zag ik op tegen wat den volgenden dag komen moest: per militair convooi van Djocja naar Solo. Tot nu toe was dit convooi dagelijks beschoten. Het stond dus wel vast dat ik den volgenden dag mijn eerste echte beschieting zou meemaken. Ik kneep hem! De Heere leidde echter alles anders. Toen den volgenden dag werd geïnformeerd hoe laat het convooi vertrekken zou, werd meegedeeld dat. de convooiweg gestremd waa omdat dien nacht een brug was opgeblazen. Dien dag zou dus geen'convooi gaan, en wachten tot den volgenden dag zou de rest van de gemaakte afspraken te niet doen. In Solo zou ik ook niet meer dan hoogstens twee militairen toen getroffen hebben. Ik sprak ze later veilig en wel in Semarang. De terugtocht werd naar Semarang nu gemaakt per vliegtuig van het C.M.V. (militair vervoer) omdat het voor boeking op de K.L.M.-kist ts laat was.

Nu wil ik niet zeggen dat ik er nu heelemaal af was. Voor Dinsdag stond immers een tocht naar Blora op het program. Blora ligt van Rembang af eenige tientallen kilometers het binnenland in en ook dat stuk was link. Van Semarang via Rembang naar Blora was een tocht van 186 kilometer. Ook die reis zal ik niet licht vergeten. En wel vooral om de meer dan abominabele gesteldheid van den weg. Ik had al heel wat van dat soort meegemaakt, maar dit spande ver de kroon. Bovendien ging het met vrachtauto's die voor dat vervoer over zulke wegen volkomen ongeschikt zijn. Het waren nieuwe Chevrolet's^), maar geheel gebouwd voor vervoer over moderne verkeerswegen. Het materiaal was dus zoo licht mogelijk gehouden. Zoodoende gingen we in de cabine den eenen keer tegen het plafond aan om het volgende oogenblik in den versnellingsbak te belanden. • Veertien dagen lang heb ik miin nieren gevoeld tengevolge van dezen retourtocht naar Blora.

De terugtocht spande trouwens de kroon. Van Blora naar Rembang ging het vrij behoorlijk. Onder geleide vsji de mijnopruimingsploeg ging het met Ds Bouma in diens jeep in een gematigd vaartje. Maar van Rembang af naar Semarang kwam ik achter in een wc? .])on-carrier. Die dingen hebben sterke veering, zoodat de twee mannen die voorin zitten ook bij slechten weg geen centje pijn hebben. Maar wee degenen, die den laadbak zich zien toegewezen.

Want eenige consideratie heeft de bestuurder niet. En om op houten banken heen en weer geklotst te worden is niet bepaald een leuke ervaring. In de overweging, dat het gemakkelijker is een nieuwe koffer dan nieuwe nieren te koopen ben ik toen maar bovenop mijn koffer gaan zitten.

Op de terugreis deed zich nog een incident voor. De auto werd nl. aangehouden door een patrouille die een mijn had ontdekt op de spoorbaan vlak langs den straatweg. De trein was er juist overheen gereden zonder dat het ding ontploft was. De patrouire durfde niet aan het ding komen, omdat ze geen mijndeskundige bij zich had. De luitenant voor in mijn auto wist er meer van. Maatregelen werden toen getroffen om de mijn onschadelijk te maken door haar te doen explodeeren. Allen zochten dekking in de slokan (droge sloot) aan den kant van den weg. Maar de explosie bleef uit. Bij nader onderzoek bleek de mijn gemonteerd te zijn in een bamboeschacht, terwijl de ontsteking . van ondeugdelijk materiaal vervaardigd was. Daaraan hadden de treinreizigers het te danken dat zich niets had voorgedaan. Daaraan hebben in soortgelijke gevallen zooveel van de soldaten hun leven te danken, dat het explosieve materiaal van slechte kwaliteit was dikwijls. Waren alle aangebrachte mijnen op alle rijwegen „bedrijfszeker" geweest, dan zou ons verliezencijfer nog veel grooter zijn.

Ik heb nu de reis naar Blora al beschreven. Te Blora zelf trof ik Ds Bouma. We hebben daar goede en nuttige gesprekken gehad. Verschillende zaken het kerkelijke leven hier betreffend, met name de kerkrechteüjk verantwoorde organisatie van de krirtgen, hadden onze aandacht. Hoewel we het niet dadelijk in alles eens waren leidde voortgaande schriftelijke discussie toch tot resultaten, die ook invloed hebben gehad op concrete m.aatregelen die daarna door Batavia zijn genomen. In onderscheiden opzichten beteekende dit de erkenning, dat Ds B. daarin juist had gezien. Over de noodzaak van kringvorming in de bataljons zoo mogehjk waren we het ook eens. Het is te betreuren dat daarover later misverstand rees tusschen ons. Gelukkig is dat nu uit den weg geruimd.

In Blora was ik nog getuige van een vlagincident. Ik logeerde in de officersmess, en zat 's avonds tegen donker-worden met enkele officieren op de voorgalerij van het gebouw. Nu is het gewoonte dat tegen donker met eenig ceremonieel de vlag wordt gestreken. Daarvoor rukt een sectie uit, die in de houding staat en salueert als de vlag langzaam door den bedieninggman' naar beneden wordt gelaten. De officieren en trouwens elke militair, die op het moment van de plechtigheid in de buurt is, springt in de houding en salueert. Zulks geschiedde alles ook te Blora. Maar op het toppunt van de plechtigheid hield de soldaat; die de handeling verrichtte, het verkeerde touw in de handen, waardoor de vlag inplaats van langzaam, . met een sneltreinvaart naar beneden viel en zich legerde rondom het hoofd van den snuggeren soldaat. Ik heb me toen aan een enorme lachbui bezondigd, die zoo aanstekeUjk werkte, dat enkele officieren, die zelf ook gevoel voor humor hadden, zich nauwelijks konden bedwingen en na afloop van de plechtigheid hun lachspieren ook hun gang lieten gaan. Gelukkig zag de bataljonsconamandant niet wat gebeurde, anders had er allicht wat gezwaaid.

1) Vrachttrucks.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen