PERSSCHOUW

HET RECHTE GENEESMIDDEL VOLGENS DS C. G. BOS.

In , iKerkpost" (N.O. Polder) schrijft ds C. G. Bos: Er wordt nu al enige jaren aan gedokterd om de breuk die er gekomen Is In dè kerkelijke samenleving weer te helen. Nadat de leerbeslissingen van 1942 hun, de kerkelijke gemeenschap verscheurende, werking hadden gedaan is men gekomen met allerlei formules en verklaringen om zo de kwaal te beteren. Werkelijk resultaat heb ik tot nu toe niet kunnen onxdekkeu. Men zegt wel dat er dogmatisch heel w^t gebeurd is, waar nu dan toch eindelijk „Toelichting en Praeadvies" zijn weggenomen. En formeel is dit juist. Maar wat is de waarde hiervan ? Wel, ze hebben hun effect gehad, hun „plicht" gedaan, en kunnen nu wel opzij worden gesehoven. ROYAAL, TERUGGENOMEN ZIJN ZE NIET! Immers in de vierde conclusie waarop het Praeadvies uitloopt, wordt gezegd, dat op grond van de in het Praeadvies aangevoerde argumenten de ingediende bezwaarschriften worden afgewezen. Zou dus het Praeadvies inderdaad als onjuist zijn teruggenomen en de argumenten vSndaag niet meer gelden DAN HAD MEN DE BEZWAARSCHRIFTEN OPNIEUW IN BEHAN­ DELING MOETEN NEMEN EN NIEUWE ARGUMEN­ TEN MOETEN AANVOEREN OM ZE AF TB WIJ­ ZEN, of als men geen nieuwe argumenten daarvoor kan vinden de bezwaarschriften als juist moeten aanvaarden. Van dit alles is niets geschied! En zolang dit niet is geschied noem ik de wegname van „Toelichting en Praeadvies" slechts een tactische manoeuvre.

Overigens merkte ik al op, dat de schorsingsgrond was: niet beloven, niets' te leeren, dat niet heelemaal overeenkwam met de LEERFORMULES. Al waren dus zoo formeel mogehjk alle praeadviezen weggenomen, DIE schorsingsgrond b 1 ij f t gehandhaafd. Geen sterveling mag iets leeren, dat ingaat tegen de 16 pimten. Niet beloven is al een schorsingsgrond! Ds Bos vervolgt:

Evenmin is er naar mijn oordeel iets wezenlijks geschied ten aanzien van de schorsingen. Daar wordt wel eens de redenering opgezet: a. „De Haagse synode erkent toch de ambten in onze kerken en bij eventuele vereniging moeten de ambtsdragers als zodanig worden aanvaard. In de erkenning en aanvaarding van de ambten zit in principe opgesloten de terugneming vaji alle tuchtoefeningen, ook de schorsingen".

Maar: ik voor mij geloof hier niets van! Dit is m.l. louter een voortvloeisel uit de pluriformiteitsgedachte, zoals die in die kringen meest gehuldigd wordt: de ene christelijke Kerk is verdeeld over vele vakjes: een Rooms vakje, een Hervormd vakje, een Gereformeerd vakje, enz. Én nu is daar volgens hen in 1944 nog een nieuw vakje bijgekomen. Daar is nu eenmaal ook een vrijgemaakte kerk. Bij dit feit legt men gich neer. En als nu die kerken en ambtsdragers alsnog maar de leerbeslissingeu van 1942 of de vervanging daarvan, waarbij de zakelijke inhoud gehandhaafd bleef, aanvaarden, wel, waarom zou men dan die ambten ook niet aanvaarden ? b. „Opheffing der ambten sluit de verzoening in. Alleen waar die, verzoening tot stand komt kunnen de schorsingen metterdéad worden opgeheven".

Maar: al sluit opheffing van de schorsingen als wederherstellïng in de ambten de verzoening in, daarom kan men zich toch wel duidelijk uitspreken over de juistheid of onjuistheid der tuchtoefeningen? Laat men ronduit, erkennen: wij hebben vervolgd mensen, die heilig wilden leven en de Kerk bestraften vanwege haar gebreken. Dan kunnen we verder komen.

c. „De meeste tuchthandelingen zijn niet door ds synode geschied. Dus kan de synode ze ook niet terugnemen".

Maar dan had de synode eerst wel eens kunnen beginnen met haar eigen verkeerde handelingen goed te maken. Heeft ze zich misschien ook maar enigszins uitgesproken over de schorsing van de professoren Greijdanus en Schilder? Hebt U iets vernomen van spijt, betuigingen over hetgeen er met al de Kamper ambtsdragers is geschied, of over de plaatsing buiten het kerkverband van de Geref. Kerk van Bergschenhoek ? Ik kan al'hetgeen er tot nu toe is geschied niet an­ H M ders zien als „kwakzalverij", waardoor de eigenlijke kwaal eer verergert dan verbetert. Dr A. B. Schouten schrijft in „Waarheid en Eenheid" van 24 Maart j.l. dat men zoekt naar „formuleringen van een zinloze zig-zag-structuur". „Het vroegere beleid, dat de oorzaak der scheuring was, wil men niet ronduit veroordelen en toch moet de schijn gewekt worden alsof met heilige haast herstel van eenheid wordt gezocht". Hij wijst het rechte geneesmiddel: royale erkenning en terugname van hetgeen verkeerd is geweest. 2k)als de Haagse synode van 1841 heeft gedaan toen die synode herriep wat in 1837 tot schade der kerken was besloten. En hij haalt dan aan wat Prof. Veenhof daarvan schrijft in zijn brochure: „In de chaos". „In 1837 veranderde de synode der Afgescheidenen plotseling en drastisch de Dordtse Kerkenordening en dus de wijze van kerkregertng en sprak zich daarbij ook uit over doop, kerk, verbond enz. Met de beste bedoelingen, maar zonder het brede, grondige en noodzakelijke contact met de kerken te hebben geoefend. Grote verwarring en verdeeldheid is dan het gevolg. Nagenoeg net zoals wij thans beleven. En wat doet de volgende synode? Vóór alles zet zij de in 1837 aangenomen kerkorde radicaal aan de kant! En ze doet dat open en eerlijk".

Typerend voor de geest die' de Haagse synode bezielde is de verklaring die uitgegeven werd. We halen er enkele zinsneden uit aan:

er enkele zinsneden uit aan: „En terwijl wij erkennen door onvoorzichtigheid met het vervaardigen - van een andere kerkeordening de gemeente verontrust te hebben, niet inziende, dat die vervaardiging zodanige gevolgen van verwarring zoude hebben, zo wensen wij dat nu, door de terzijdestelling van alle eigengemaakte kerkeordeningen, en door de erkenning van datgene, hetwelk onze Vaders daargesteld hebben, de gemoederen ia rust gebracht mogen worden van allen, zowel Afgescheidenen als niet-Afgescheidenen, die deswegens bevreesd waren geworden. Terwijl dan nu ook voor de laatsten, Indien zij door dit bezwaar werden teruggehouden, de weg gebaand is om zich openlijk met ons te verenigen Dit zeggen wij omdat wij geen heerschappijvoerders over het erfdeel des Heeren wensen te zijn, maar door genade, onder de Koninklijke heerschappij vau Christus, alleen dienstknechten en opzieners tot ere van Hem, die leeft in alle eeuwigheid en tot bevordering van de stichting Zijner Gemeente. Met schaamte en schulderkentenls zien wij thans terug op hetgeen vroeger door ons gedaan is en oorzaak kan geweest zijn van vele onenigheden in de Kerk en onlusten bulten dezelve. Onder inbidding, dat de Heere ons genadig zij om de ongerechtigheid en de zonde, hierin gepleegd, te vergeven en dat Hij herstelle wat wij verbroken hebben (want och! wij kunnen wel breken, maar niet herstellen, dat is Zijn werk) wensen wij tot dat standpunt terug te keren waar wij ons bevonden, toen wij uit het Babel van valse leringen zijn uitgegaan, met terzijdestelling van hetgeen ons opnieuw een Babel scheen te zullen maken, doch waarvoor de Heere ons behoede!"

Zó werd de kerkzonde eerlijk beleden, zonder enige wegdoezeling van schuld en mij dunkt: zo moet het ook vandaag! Laat er een einde komen aan al dat gedokter en al die kwakzalverij van formules en verklaringen, die slechts dienen om de feiten te verdoezelen en de schuld te bedekken! Laten eerst die besluiten en handelingen, waardoor de kerkelijke gemeenschap gebroken is, terug worden genomen. Dan is er tenminste weer een basis, waarop we met elkaar in contact kunnen treden en de bezwaren die er over en weer dan nog zijn kunnen onder de ogen zien op kerkelijke wijze. Dat lijkt mij het enige rechte geneesmiddel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen