Voor 80 jaar

Sinds zijn drie eeuwen over ons volk en vaderland heengegaan, en geen brandstapel hoort ge meer knetteren, geen Alva trapt ons meer op de borst!

En nu. Van Brielle's inneming weet elk kind nog op onze straten te zingen. Het feit was te machtig. De volksdejin van „Verloor Alva sijnen Bril" stierf nog niet weg.

Maar wat wel bij de massa wegstierf, is de herinnering aan het Oranjewoord: „Dit werk is niet uit de menschen maar uit God". Men jubelt van Revolutie, men wappert met de Oranjekleuren, men eert de Geuzen; van Roobol en van Coppelstock loeet weer elk te spreken. Maar waar blijft de ere, de. dankzegging, de verootmoediging voor onzen God?

Wat wel dreigt weg te sterven, het is die eigen nationale geest, die eens van 's Heeren wege onzer natie in hart en conscientie geblazen werd.

Wat reeds weer bedreigd wordt en gekrenkt, het is juist die heilige gewetensvrijheid: de vrijheid om in Kerk en School der Vaderen God; naar Vaderentrant te dienen.

Wat reeds bijna uitstierf, het is dat besef van zedelijke volksroeping, dat vooral Hollands natie verkoren is, om voor zich zelf en al Europa's volkeren banierdraagster, niet maar der vrijheid, maar der vrijheid van conscientie te zijn.

Toch zijn er nog, die naar den eisch der historie kostelijk erfgoed in het hart dragen. dit

O, dat zij dan niet vertragen, al is hun aantal weinig, klein hun kracht. „Kleên was ook de vloot der Geuzen"!

Dat uit hun woningen dan niet slechts de driekleur worde uitgestoken, maar ook dank en bede opklimme voor wat God aan ons lieve vaderland gaf en vergaf bovenal.

Hun roeping is zoo schoon! Te strijden, niet slechts voor zichzelf en hun kinderen, maar ook voor hun landgenooten, ook voor Europa, ook voor de menschheid, opdat het recht Recht blijve, de eonscientievrijheid niet gesmoord worde en het naar 's Prinsen leuze weer allereerst ga: „om de glorie onzes Gods".

„Voor Godes Woord geprezen heb ick vrij onversaagd, als een held zonder vrezen m, ijn edel bloed gewaagd".

Dat zullen ze, mits ze, door dat Woord geleerd, de stemme der historie maar niet verachten. En schuiten die „kinderen der historie" dan meest onder „de luiden van kleine en nfiiddelbare middelen", geen nood! Ook voor drie eeuwen schreef een Oranjevorst: „Vele rijken houden zich alsof ze schielijk geheel arm geworden waren, ja vele contribueerden alleen om, op het rolleke te staan, maar de luiden van kleine en middelbare middelen toonden hun goed hart en warme genegenheid'. Vergeet het niet: Ook door het Woord is de erve niet slechts vrij, maar ook het leeggeplunderd Holland weer de rijkste der natiën geworden.

Dat zullen ze eindelijk, mits ze, naar den eisch van dat Woord, maar niet hoogmoedig smalen op anderer ontrouw, maar als kinderen huns volks, en met hun volk lotgemeen, om vergiffenis voor 's volks zonde pleiten bij hun God.

Make Hij, in wiens vingeren ook de draden van ons volksleven liggen, aan de kweeking van dien geest onzen vaderlandschen jubel dienstbaar, en vergunt Hij ons de heilige ere, om den standaard van Zijn Woord weer voor ons christenvolk op te heffen, zij van Hem dan ons begin en sta ook bij dezen arbeid onze hulp in den Naam des Heeren, die ook onze natie geschapen heeft en ons vaderland heeft gered!

De Standaard, 1 April 1872.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen