Vrije Universiteitsblad 1938-39 - pagina 99

1067 spiegelt onze jeugd glorierijke uitkomsten voor. Zij wijst vele wegen — doch nergens is voor den Christus plaats. We zien de herhaling van de gebeurtenissen van Golgotha in onze dagen, nu de Christus overal buitengeworpen wordt. Geen plaats meer voor Jezus. Het „kruist Hem, kruist Hem": hooren we door geheele landen en volken klinken. De vijand zoekt daarbij zijn strijdmiddelen, ook met name op het gebied der wetenschap. Daar zijn Universiteiten, waar niet alleen geen rekening met God wordt gehouden, maar waar men ook tracht te bewijzen dat Hij niet is en niet geweest is en nooit zal zijn. Daar zijn Hoogescholen, die alle terreinen der wetenschap pogen te bestrijken, maar waar het wonder van den Almachtigen God en Vader, Die Zich in Zijn Zoon openbaarde, wordt ontkend. Die wetenschap maakt groote vorderingen. De vijand rukt vast aan, met opgestoken vaan. Het menschelijk vernuft, de uitvindingen, de techniek wordt aangebeden als een god. Welke enorme veranderingen zagen we in weinig jaren en wat zullen we in de toekomst nog meer zien. We weten het niet, maar dit eene is zeker, het zal meer worden, zonder God in de wereld. Geen plaats meer voor Jezus. Daartegen worden wij geroepen te propageeren om Christus de plaats te geven die Hem toekomt — de plaats in ons hart en ons huis, ook de plaats in de wereld. Daarvan wordt niemand ontslagen. Onze omstandigheden kunnen verschillend zijn — onze taak uiteenloopend — doch hierin ligt onze eenheid. De strijd om het koningschap van Christus. Daarin ligt ook onze gemeenschappelijke schuld. Onze stem wordt zoo weinig gehoord en het is vaak zoo stil in onzen kring. De wereld werkt veel krachtiger en intensiever. Daarom beteekent het wat om in dezen tijd voor Christus te werken, nu alles om ons heen tégen Hem gaat getuigen. En al wordt dit in ons bevoorrechte Nederland nog niet op die alles overweldigende wijze gedaan dan leiders, — vlak om ons heen zijn toch ook al de ondergravingen van Christus' koningschap. In zulk een tijd leven wij met onze kinderen. Even speelden ze rondom ons, hoe kort was dat maar met zorg zien we hen groot worden en weten dat ze straks niet gemakkelijk zullen hebben. Dat de moeilijkheden van alle kanten zullen komen — op maatschappelijk-, op economisch-, op politiek gebied. Vooral hun geloofsleven zal van alle kanten geslagen worden. Als we het zoo zien — zoo alles omvattend, — dan zeggen we niet: „O, de Vrije, daar voel ik niet voor — ik heb geen zoon die dominee wordt." Maar dan zien we de V.U. als een baken in zee, temidden van de kokende golven. Als een tuighuis, waar wapenen te vinden zijn in de chaotische strijd der geesten. Dan zeggen we nooit: mijn kinderen zullen niet naar een Universiteit gaan, ik behoef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen