VU Magazine 1974 - pagina 91

m

magazine

doe dan slaan alle stoppen door, dan blijf ik huilen, ik heb geleerd om bepaalde dingen weg te stoppen en zo wil ik leven, nou dan dien ik die beslissing te respecteren, dan moet ik als trainer niet doordouwen, misschien is hij al geweldig blij dat hij dit durft te zeggen over zichzelf. Aan de andere kant, de angst van de trainer dat iemand werkelijk doorbreekt kan natuurlijk verlammend werken op de groepsleden, vooral als hij dat niet uitspreekt, een trainer moet natuurlijk goed weten hoe hij op mensen overkomt, hoe zijn eigen gevoelens hemzelf kunnen blokkeren en daardoor ook de groep omdat hij een centrale positie inneemt, het is een steeds afwegen van wat functioneel en nuttig is voor de , mensen van de groep. Hierin ligt ook zijn deskundigheid, geloof ik. Een goede trainer is iemand die zichzelf goed

kent, moet niet bang zijn negatieve gevoelens te gebruiken maar vooral ligt de deskundigheid in het hebben van veel mogelijkheden in het kunnen reageren op een bepaalde situatie, een goede trainer heeft de beschikking over verschrikkelijk veel reactiemogelijkheden, hij kan kiezen. Een slechte trainer reageert dogmatisch, altijd op eenzelfde manier, mikt bijvoorbeeld dwingend op openheid onder alle omstandigheden of zo en dan ben je geen goed voorbeeld voor de mensen. Een goede trainer kan zelf direct op iemand reageren, hij kan vragen aan anderen om te reageren, hij kan proberen het proces te verhelderen, hij kan een bepaald gevoel inhouden als hij denkt dat het niet nuttig is om dat te uiten, hij kan stil blijven en hij moet produktief kunnen kiezen wat hij doet. Als ik aan beunhazerij op dit gebied denk, dan moetje het in deze richting zoeken, een goed vakman heeft meer pijlen op z'n boog, is bovendien iemand die een goed inzicht moet hebben in groepsprocessen, hij moet op de hoogte zijn van leiderschapsproblematiek, dat komt in elke groep aan bod, hij moet weten dat elke groep een zondebok kiest, want dan hoefje niet zo met jezelf op de proppen te komen en kun je op hem blijven afgeven, en zo gebeuren er veel typische dingen in elke groep, dus ook in een ST en die moet je weten, daar ben je vakman voor.

Vakmanschap Vakmanschap heeft ook te maken met het kunnen toewerken naar het dagelijkse leven toe, een training moet er altijd op gericht zijn

Ingezonden (Een studente psychologie (naam en adres bij de redactie bekend) zond VU-magazine onderstaande reactie op het eerste artiicel over sensitiviteitstraining van drs. Petrie in het decembernummer '73. Naar aanleiding van deze brief zegt de heer Petrie in z'n tweede artikel iets over het onderwerp 'ongelukken'.) Het verbaast mij dat sensitiviteitstrainingen nog zoveel aandacht krijgen en dat er nog zoveel waarde aan gehecht wordt. Steeds meer psychiaters, artsen, psychologen en verdere werkers in sociale beroepen raken ervan overtuigd dat deze trainingen ronduit gevaarlijk zijn. Verschillende deelnemers aan ST raken uit hun evenwicht, zijn a.h.w. zichzelf een tijd 'kwijt', sommigen moeten voor behandeling naar een psycholoog of psychiater, of moeten in

het ergste geval in een inrichting opgenomen worden. Mensen die goed functioneerden, die met hun leven gelukkig waren, worden op een geraffineerde manier aan het twijfelen gebracht, kunnen zo zelfs geestesziek worden. Ik zie het als mijn plicht tegen deze zgn. zo heilzame trainingen te waarschuwen. Zelf ben ik nl. het slachtoffer geworden van een ST. Mijn studie is een jaar onderbroken geweest, 8)4 maand daarvan moest ik doorbrengen in een psychiatrisch ziekenhuis om te herstellen van een vreselijke angstpsychosö waarin ik terechtkwam kort na deelname aan een ST. Al eerder heeft drs. Baardman bekendheid gegeven aan het verschijnsel ST door een aantal artikelen in Ad Valvas van oktober/november 1973. Een louter wetenschappelijke, objectieve beschrijving van de ST. Met geen enkel woord werd gesproken over de ellende

waarin al verschillende deelnemers icicchtgekomen zijn. Dergelijke resultaten zouden moeten leiden tot een zich opnieuw bezinnen over de filosofie die achter de ST zit. Maar nee, nog steeds heiligt het doel de middelen blijkbaar, en wordt er zelfs op steeds groter schaal met ST gewerkt. Nog meer geërgerd was ik toen in het decembernummer van het VU-magazine in het artikel van drs. Petrie de ervaringen van drs. Baardman en zijn vrouw breeduit verteld werden, toevallig positieve ervaringen. Maar hoe zouden anderen uit de groep van 70 hun belevenissen verwerkt hebben? Ook al zou zelfs de meerderheid van die groep deze training achteraf gunstig beoordelen, dan nog zou de training niet verantwoord geweest zijn als een aantal deelnemers naderhand ernstige psychische problemen gekregen had. Op grond van de inhoud van het

artikel is dit niet eens zo'n gewaagde veronderstelhng. De gebleken risico's van ST doen de vraag rijzen of er überhaupt mee doorgegaan mag worden. Of er winst behaald mag worden tegen zulke hoge kosten. Nog veel meer zou ik erover kunnen zeggen. Over de voorwetenschappelijke opvattingen die hierbij een rol spelen, het mensbeeld, maatschappijbeeld hierbij, over begeleiding, nazorg etc. etc. De eindconclusie zou dan misschien iets genuanceerder zijn dan zoals ik het nu stel. Nu wil ik volstaan met de waarschuwing dat zogenoemde ST kunnen ontaarden in een soort hersenspoeling en dat slechts grote nuchterheid, kritische zin en zelfstandig denken ons ervan kunnen weerhouden om argeloos en met dwaas enthousiasme in te gaan op dit bedenksel van de sociale wetenschappen.

37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen