VU Magazine 1974 - pagina 85

Een enorme 3-dimensionale projectie tegen de achterwand van het Paviljoen brengt de suggestie over dat we midden in een bos staan. Een ventje knielt op het bladerdak en kijkt eerbiedig op. 'Het was duidelijk een Oudere en een Jongere Man,' zo zal hij later over de verschijning van God de Vader en zijn Zoon getuigen. De door de religie aangeslagen stem van de

den. Which Church is right? Truth restored en Meet the Mormons. Net op tijd arriveer ik bij het bioscooptheater waarin mijn groep al heeft plaatsgenomen.

Propagandafilms Er zijn twee 70 mm kleurenfilms. De eerste toont een jongeman (± 25 jaar) die over een brede brug leunt en verstrooid naar de onder

kind dat enigszins afzijdig in een hoek met een speeltje bezig is, maar wel degelijk luistert, zo blijkt naderhand. Want jaren later als speelholen en meisjes van plezier het beeldscherm vullen, keert de jongeman zich af. Hij kiest zich een vrouw; weer kinderen; kerkgang; studie; werk; levensavond, maar dan! Het zijn wezens met lange witte jurken aan die het gehele doek opvullen. Goddelijke wezens. Joseph Smith, omringd door vrouwen, zich ophoudend in een Arendische omgeving? Onze vriend geven ze een hand alsof hij na een vermoeiende reis op de plek van bestemming is aangekomen. Dan keert de film weer terug naar de aarde en draait door tot de allerlaatste telg van het gezin in de hemel komt en het gezin zich herenigt. Einde. De tweede film handelt over het leven van Jezus. Er worden plaatsen in Palestina vertoond die je het onweerstaanbare gevoel geven dat je er op vakantie moet. Al snel wordt op het Lijden overgesprongen. Niet te realistisch. Maar bij de scène met de ongelukkige apostel Thomas sluit ik uit voorzorg mijn ogen. Als ik ze weer open, zijn de nog niet helemaal genezen wonden nog steeds in het beeld. Nee, dit soort films is eigenlijk niets voor mij. Ik verlaat de zaal.

Tabernaicel

Salt Lake City, middelgrote ameril(aanse stad

gids verhaalt hoe deze jongen werd uitverkoren de gouden platen van de profeet Moroni in ontvangst te nemen. Hij vertaalde de 'Arabische' tekst, hoewel hij geen vreemde talen kende. En zijn vriend Olivier Cowdery tekende dit alles in een schoolschrift op. Verder, een leven dat niet over rozen ging. Ook de kerk heeft veel tegenslag en vervolging gekend - ik luister slechts met een half oor: Als ik de keurige boel hier omheen zie, dan weet ik wel dat alles goed zal aflopen.

Josepti Smitti ontvangt de gouden platen

Waarom dit bouwwerk, dat aan de Westzijde van het plein tussen de verzamelhal en het bezoekerscentrum zit ingeklemd, het Tabernakel heet, weet ik niet. Het is een royaal uitgemeten concertzaal (80 bij 50 meter) met een goede acoustiek. Het lijkt op spijbelen. In werkelijkheid zit ik bij te komen van de indrukken terwijl ik luister naar preludes en fugas van J. S. Bach die uit het 11.000 pijpen teUende orgel opklinken. Misschien is het wel de bedoeling van de organisatoren. Veel tijd gunnen ze ons niet. Uit het niets is een grote groep geüniformeerde kinderen opgedoken die staat te trappelen het langwerpige podium te beklimmen. Een zangkoor. Met tegenzin verhef ik mij van mijn zitplaats.

Zijn er nog vragen?

De Vogel van Utah

De gids heeft geblikt in de richting van de groep die achter ons staat en zegt dat er nog tijd is voor vragen. Er volgt wat geschuifel op de plavuizen en ouders gaan op zoek naar kinderen die al naast hen staan. Dan trek ik de stoute schoenen aan en vraag waarom de Mormonen zo vervolgd werden. Vanwege mijn 'Duitse' accent moet de vraag herhaald worden. Iedereen weet het antwoord kennelijk al, want een dienaar neemt me apart. Even bekruipt me de angst via de achterdeur afgevoerd te worden, maar wat gebeurt is dat hij me een kaartje overhandigt waarop staat dat ik alvast voor mijn bezoek aan Salt Lake City wordt bedankt. Verder mag ik titels aankruisen van boeken die gratis en voor niets over de hele wereld worden nagezon-

Eén van de pamfletten die me in handen zijn gestopt brengt het verhaal dat, toen in het jaar 1847 - dus vlak na aankomst aan het Grote Zoutmeer - de hongerige kolonie het meegebrachte graan had ingezaaid, de streek werd geteisterd door horden sprinkhanen. De bevolking stond er machteloos tegenover, maar de Zeemeeuwen van het meer kwamen de wanhopige kolonisten te hulp en verslonden deze 'verwoestende, half kruipende,half springende demonen van verwoesting'. Zou het waar zijn? Naast mij op de stenen bank tegenover het deels betonnen deels koperen zeemeeuwen monument zit een jongen uit Idaho. Hij is niet zo praterig. Hij heeft zojuist zijn broer weggebracht. En

hem dobberende eenden staart. Het beeld vervaagt en onder doodse stilte (je hoort de projector zoemen) wordt een geboorte getoond. Via een jonge moeder, die met transpiratie op het voorhoofd maar met een zweem van geluk tussen de witte lakens ligt, gaan we naar een huiskamer waar een grijsaard (± 70 jaar) al klaarzit om uit de Bijbel voor te lezen. Dan bespiedt de camera een klein

31

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen