VU Magazine 1974 - pagina 312

In haar boek 'De freule vertelt', haalt het voormalige CHUkamerlid jkvr. mr. C. W. I. Wttew/aal van Stoetwegen de volgende herinnering op uit april 1960: 'Ik maakte eens mee dat Carmiggelt een bijbelse uitdrukking had gebruikt voor de tv op de hem eigen ironische wijze. Iedereen boos en Tilanus - daartoe opgezet door Schmal - vroeg of ik er vragen over v/ilde stellen. Schmal had verwacht dat ik nee zou zeggen, maar ik zei ja. Het antwoord van de regering was zoals ik verwacht had: 'Er is geen repressieve censuur!' Een en ander had in de pers nogal de aandacht getrokken en Henri Faas, toen parlementair redacteur van de Volkskrant schreef: 'Was het nou nodig om daarover vragen te stellen? De freule moest Carmiggelt maar eens op de thee vragen en het dan samen uitpraten.' Dat gebeurde en Carmiggelt kwam op een dag met een bos samengeplakte rozen - zoals mannen die alleen maar kunnen kopen - aan. Ik zei: 'Maar mijnheer Carmiggelt, dat heb ik niet aan u verdiend.' Het gesprek onder vele kopjes thee - hij weigerde continu sherry - verliep allergenoeglijkst en we scheidden als de

Tot zover de freule in haar vorig jaar verschenen boek. Uit dit relaas krijgt men niet de indruk dat Kronkel en de freule al theedrinkend de staatsrechtelijke kant van de zaak voldoende hebben uitgediept. Daartoe was wel enige reden. Immers het kopje thee aan de Laan van Meerdervoort werd niet geschonken omdat burgeres Wttewaal van Stoetwegen aan burger Carmiggelt haar ontstemming had kenbaar gemaakt over door de laatste gemaakte grapjes tijdens een tv-optreden, maar omdat een lid van de Staten-Generaal zich (vergeefs) tot de regering had gewend om op maatregelen aan te dringen. En dat is heel andere koek. Het vraagstuk verdiende dan ook niet onder de theemuts te worden gesmoord en te worden bijgezet 'op de plank met dingen die zich bij uitstek lenen om vergeten te worden' (Kronkel) maar om in dissertaties te worden behandeld over de overheidsverantwoordelijkheid voor de inhoud van radioen televisie-uitzendingen. De kans dat dit nog eens zal gebeuren, is redelijk. Vorig jaar juni werd de kwestie van Kronkel en de freule nog eens in het parlement opgerakeld

Freule Wttewaal van Stoetwegen 'Kopje thee'

Simon Carmiggelt 'sans rancune'

beste maatjes. Ik had hem proberen duidelijk te maken dat je nooit moet spotten met dingen die voor een ander heilig zijn. Mijn indruk was dat hij trachtte het te begrijpen, maar het toch niet verwerkte. Hij vertelde me ook dat hij over dit gesprek een stukje wilde schrijven maar het mij eerst zou voorlezen. Hij was nog geen halfuur weg of ik werd opgebeld en hij las me z'n Kronkel voor. Het heette: 'Thee', en het slot luidde als volgt:

door het PvdA-kamerlid Aad Kosto, want over de vraag of de regering meer te vertellen heeft over radio- en tv-uitzendingen dan over de inhoud van kranten (namelijk niets) is het laatste woord nog steeds niet gezegd. Kón de freule de regering aanspreken over Carmiggelt door de televisie uitgezonden grollen? 'Formeel heeft zij daartoe alle recht,' erkende 19 april 1960 het dagblad Het Parool (Kronkels blad), 'de staatssecretaris tot wie zij haar vragen richtte is voor de zaken der Nederlandse tv verantwoordelijk. Toch zou zij verstandiger gedaan hebben wanneer zij andere wegen had gezocht om aan haar gegriefd-zijn effectieve uiting te geven... Wie de overheid in de zaak-Carmiggelt gaat betrekken, roept bepaalde geesten op, die erger zijn dan die welke hij meent te bestrijden. Wie van sommige persreacties kennis neemt, kan daarin reeds zoiets als een onweerstaanbaar heimwee onderkennen naar de voor-censuur van wijlen de vooroorlogse radiocontrolecommissie, de 'Rococo' waaraan elk radiowoord van tevoren schriftelijk ter goedkeuring moest worden voorgelegd - een dwangsysteem, mondige mensen onwaardig. Een systeem ook dat neerkomt op een veroordeling van de afzonderlijke omroepverenigingen, die immers niet in staat worden geacht om zichzelf voor ontoelaatbaarheden te behoeden.' Het Parool kwam tot een vinnige, maar interessante discussie met het dagblad Trouw, dat kwaad werd om de volgende betichting van Het Parool.

V^ant ik was in Den Haag met een doel. Freule Wttewaal van Stoetwegen, het CHU-kamerlid dat een paar maanden geleden vragen stelde aan staatssecretaris Scholten over een paar grapjes, die ik voor de tv maakte, had mij namelijk aan het slot van een amusant artikel dat zij in het maandblad 'Binding' over deze zaak schreef, uitgenodigd eens een kopje thee bij haar te komen drinken, niet om elkaar ergens van te overtuigen, maar meer bij wijze van vriendschappelijke afronding. Dat kopje thee ben ik gistermiddag in haar flat op de Laan van Meerdervoort gaan halen. We hebben een uurtje allergenoeglijkst over de kwestie en alles en nog wat gepraat en zijn, toen de pot leeg was, sans rancune gescheiden. Waarmee de affaire op elegante wijze is bijgezet op de grote plank met dingen die zich bij uitstek lenen om vergeten te worden. Kronkel 14

Hiermee was het incident gesloten.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen