VU Magazine 1974 - pagina 131

moet worden. Het gesprek in de gemeenten over deze zaicen moet gestimuleerd, op gang gehouden, begeleid en gevoed worden. Een belangrijke motor in dit proces zou kunnen zijn een door de synode te benoemen 'predikant voor vredeszaken' (zoals ds. Koetsier voor ontwikkelingssamenwerking). Het gaat om een nieuwe of hernieuwde positiebepaling van de gereformeerden in de vragen van oorlog en vrede. Dat kan niet zonder praatkringen, gespreksgroepen, jeugdverenigingen, vrouwenverenigingen, gemeenteavonden, kerkeraadsbijeenkomsten, discussiediensten, vredesmarkten en wat niet al.' Aldus L. J. Hogebrink in de IKV-brochure eind 1971. Vooral in de eerste jaren van het Gereformeerd Vredesberaad is het niet ongewoon dat de vergaderingen worden bijgewoond door een legerpredikant of 'n door het geref. Deputaatschap gezonden officier. De verontrusting over de bewapeningswedloop beperkt zich al lang niet meer tot de traditionele pacifisten van Kerk en Vrede, maar strekt zich ook uit tot militairen, die het effect beseffen van de wapens, die hen in handen zijn gegeven en tot natuurkundigen, wie de schrik om het hart slaat als zij politici en theologen horen redeneren op basis van aan knuppels, geweren en snelvuurkanonnen ontwikkelde inzichten. Toch is contact tussen militairen en vredesactivisten niet iets nieuws. Zo wordt reeds in 1910 Vredesbewegingslid H. W. Asch van Wijk uitgenodigd een

artikel te schrijven in 'Onze Gids' het zakboekje van de Nat. Christen Onderofficiersvereniging. Wel begint de auteur op te merken dat zulks 'zonderling' schijnt. 'Immers zijn niet de voorstanders van deze beweging anti-militairisten en is het Orgaan dezer Onder-officiers-vereniging de plaats waar men anti-militairistische propaganda moet maken?' Hij wil liiet ontkennen dat onder de mannen die de Vredesbeweging bevorderen zich anti-militairisten bevinden, maar de Vredesbeweging als zodanig is dit niet. Wel acht hij het 'zeer zeker' denkbaar dat 'ons leger en onze vloot' overbodig zullen worden, omdat 'eene bedreiging van ons onafhankelijk volksbestaan niet meer zal plaatshebben.' 'Die mogelijkheid bestaat niet alleen, de waarschijnlijkheid is zelfs groot; zij ligt in de richting waarin de ontwikkelingsgang der menschheid zich beweegt. (...) Evenals de burgers oudtijds hun degen niet konden missen, evenmin kunnen de volken thans hun legers en vloten ontberen. Ze hebben ze nog noodig. Maar indien de zekerheid van het onafhankelijk bestaan der volken evenzoo kan worden gewaarborgd als dat der burgers, dan zouden de volken de kosten van het onderhouden van legers en vloten kunnen besparen, evenals wij als burgers ons geen kosten' voor het aanschaffen van degens en pistolen behoeven te getroosten.' Hij denkt, kortom, zoals velen voor en na hem aan een volkenrecht, waarvan de naleving kan worden

'Wij voeren den oorlog op huma . . huma . . . humane .

Het geweten: Wie niet protesteert Is medeplichtig

,

/

•

..-.r" "

/

:

.

•

•

'

- ' ^

\ /

25

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen