Het Gereformeerd Kerkelijk

Het Gereformeerd Kerkelijk Congres hedoelt niet meer een debat over de vraag, of het juk der Synodale Hiërarchie moet afgeworpen.

Die vraag ligt thans achter ons. En al wat desaangaande nog behandeld staat te worden, is, dat men in eenige resolutiën, door referaten gesteund, de gronden uiteen zal zetten, waaruit allengs onze nu vaststaande overtuiging gerijpt is.

Neen doel van dit Congres is niet meer om te debatteeren, maar om te handelen.

Zoo echter dat nfet beoogd wordt een actie die in ééne maand moet afloopen, maar integendeel eene handeling, die op zijn allerminst drie, ja, tien jaren behoeven zal, om ook maar eenigermate door te gaan tot aan den buitensten omtrek.

We zenden aan onze Hervormde kerken geen afscheid, om ons nu voortaan alleen met onze eigen zaken bezig te houden; maar blijven zelven in de Hervormde kerken, met al den drang en den brandenden ijver eener jaloersche liefde, doen wat we kunnen, om de Hiërarchie geheel van ons kerkelijk erf te verwijderen.

Bij menschen schijnt dit onmogelijk, maar door het gekfof zijn alle dingen mogelijk bij God.

We blijven volharden, en zullen niet aflaten, wat aan ons ligt, eer de vrijheid aan alle oorden daagt.

Dit kan niet anders.

Wie, zelf uit de gevangenis geleid, doet als de schenker aan Farao's hof en te te midden van zijn weelde Jozef vergeet, heeft geen hart.

Zoo mogen dan ook wij niet doen.

Wij weten, dat er nog duizenden en duizenden broeders in die holen en ketenen benepen en gebonden zitten, en op gevaar van nieuwe moeite af, zullen we ook hen verlossen.

Daarom zullen we bij dagen en bij nachten het vrijheidslied voor de traliën van hun kerker gaan zingen, of de toon er van door die traliën tot hun hol, en in dat hol tot hun oor en hart mocht doordringen.

We zullen rammelen aan de poorte van hun kerker, dat de cipier rust bij dag noch bij nacht hebbe, en misschien ten leste, als de onrechtvaardige rentmeester, hen ontsla.

En ook, we hopen met Gods hulpe te toonen, dat men vrij kan zijn, en vrij gemaakl niet behoeft om te komen.

Te toonen, dat des Heeren het goud en zilver is, en dat wie op Hem vertrouwt geens dings gebrek heeft.

Te toonen, dat men in onze 19de eeuw zeer goed en geestelijk leven kan van hetzelfde geestelijk brood, dat eens onze vaderen voedde, zonder dat de schimmel der repristinatie uitslaat.

Ja, we hopen met Gods hulpe, deze wrake op onze tegenstanders te nemen, dat ze ziende onzen stillen wandel, eens zelven zullen moeten erkennen, dat ze, met ons uit te werpen, niet ons, maar hun eigen genootschap hebben geschaad.

Hieruit volgt dat de actie van het Congres een tweeledige zal moeten wezen.

Vooreerst een actie, om hen die nog nederzitten bij de vleeschpotten van Egypte wakker te roepen, door een agitatie, waar hooger plichtsbesef uit spreekt.

En ten andere eene „actie, om reeds nu vrij te maken, wat vrij in Christus zijn wil en er de offers voor overheeft, en dit vrijgemaakte tegelijk in zulk een kader te ordenen, dat het de aloude, heel het land omvattende kerk onzer vaderen blijve.

Op dit oogenblik moet onze slag niet verder reiken dan onze arm lang is, en moet dus alleen worden aangedrongen op een onverwijlde atwerping van het juk door die Kerkeraden, waarin de voorstanders van Jezus' Koningschap in zijn kerk hiertoe de macht hebben. En voorts tot een doleerend optreden in zulk soort kerken, waarin de gisting tegen de Synodale Hiërarchie óf reeds geheel is uitgegist, óf niet meer bij menschenleven komen kan.

Dit dubbele doel is nu reeds te bereiken, en daarbij blijve men voorshands, maar om voorts onverwijld de agitatie door te zetten, en jaar aan jaar aan de Synodale Hiërarchie nieuwe afbreuk te dóen.

De buit, die nu op dit oogenblik te oogsten viel, ware veel te klein, om daarmee reeds huiswaarts te keeren. Veel verder reikt ons begeeren. En de voeling met al onze kerken worde niet losgelaten, eer het „buiten hope" officieel blijkt.

Geen beperkte, maar een zeer ruime en milde opvatting van onze taak zitte dus bij dit Congres voor.

Het. ga niet op het bouwen van een modern getimmerte, zooals onze moderne huizen licht en dicht staan opgetrokken; maar het zij een bouwen waartoe we jaren gebruiken.

Geen wonderboom van Ninive, maar "een groeien als de ceder en de palmboom en de eik. Gestadig en langzaam, maar al doorgaande. Zoo alleen wordt het een hout van vaste natuur.

Maar juist daarom is een talrijke opkomst uit alle oorden des lands dan ook zeer noodig.

Men moet uit alle streken saAm zijn, om sadm afdoende te kunnen handelen.

In den Haag negentien Synodale heeren die zich vermeten voor heel de kerk te handelen; maar in Amsterdam een schare van honderden broederen, die werkelijk, zoo als ze daar opkomen, heel het land zijn.

Geen drijven dus, om een ieder nu reeds terstond het pistool op de borst te zetten, en te zeggen: nu of nooit. Maar ook geen eindeloos talmen der besluiteloosheid, en, aan het „van uitstel komt afstel" indachtig, een kloek doortasten in de mogendheid des Heeren onzes Gods.

Alleen dringe bij alles de liefde. Er zij geen wraakgeroep. Er heersche geen uitstooting. Geen vervreemding hebbe den boventoon. Maar er zij een zoekend erbarmen ook met onze nog aarzelende broederen, en een roepen of ze komen en besluiten mochten.

Alleen waar deze liefde woont, woont de Heere in het midden.

En als dan het stille volk van overal zich opmaakt, om nu eindelijk de wondere liefde van den Heere voor zijn Sion te zien werken, dan zal de mensch er niets, het drijven van den Geest des Heeren Heeren alles zijn.

En de vrucht zal wezen, tot Immanuëls lof.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen