Bij elke reformatie, en zoo

Bij elke reformatie, en zoo ook bij de reformatie die thans in gang is, bestaat altoos dit groote gevaar, dat er verheffing in uw ziel sluipe, en dat met u komen die niet bij u hooren.

Er kan in.de ziel een overtuiging zijn van de onheiligheid der Synodale Hiërarchie en daarom een bereidwilligheid om met haar te breken, zonder dat de overtuiging des Geestes omtrent eigen verlorenheid hiermee gelijken tred houdt.

En natuurlijk dan ent ge. deze liw reformatorische daad op den wilden stam van uw vleesch, en dan zijt^i; die voortreffelijke, die dat aandurft, en gij deedt het, en gij alleen koost de goede paden.

En dan, het kan immers niet anders, schuift het hart naar boven en gaat hoog zitten, en ge zoekt eere voor u zelven, in stee van de eere te zoeken an uw God.

Dat men hiertegen toch op zijn hoede zij.

De verleidingen van Satan zijn zoo ontzettend listig.

En dit voelt ieder toch, een ^-^formatie, die ons zelven < f(? formeert, kan Gode niet behaaglijk wezen.

Hij en Hij alleen is de Werker van alle echte reformatie, en Hij en Hij alleen moet er de eere van hebben.

En niet minder groot is het tweede gevaar, om in het vischnet krabben in plaats van visch meê op te trekken, die u straks als ge ze aanvat, de hand zullen verwonden.

Vooral in die plaatsen is het gevaar

hier groot voor, waar heel de gemeente uit het Synodaal genootschap ging.

Harde toepassing van tucht door afsnijding is daarom nog geenszins geraden. De tucht moet niet als vogelverschrikker dienst doen, maar zoo toegaan dat ze de conscjentie treft en liefde ademt. £r kome vooral eerst een veel teederder lankmoedigheid.

Maar daarom dient er toch gewaakt. Niet om een Labadistische kerk te stichten, maar toch om de zorge voor de zielen geen oogenblik uit het oog te verliezen. Aanstekelijke personen zijn besmettelijk ook voor wie gezond zijn. Veel, zeer veel wijsheid zal.er daarom noodig zijn, om alle ding te schikken tot de eere onzes Gods.

Zoo we denken gingen, dat het nu bij ons alles goud was wat er blinkt en meenden, dat wij nu wel in geestelijk statiegewaad konden uitgaan, zou alles verloren wezen.

Neen, dan alleen zal het welgaan, zoo we overtuigd zijn, dat we als een zeer kranke hoop in het midden onzes volks staan, en dat we, o, zoo van noode hebben, dat de kerk weer al haar geestelijk kranken en blinden en dooven en kreupelen naar den Heere uitdrage, opdat Hij ook in ons midden weer zijn wonderen doe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen