Voor kinderen.

EEN GROOT GEWIN

(Slot.)

(Slot.) Met bevende hand greep onze man naar het pak kleederen, dat aan den laatsten paal hing. Zou dit nu misschien nog passen? Hij aarzelde, maar eindelijk zette hij toch de muts op, die boven op den mantel had gehangen, en zie — zij paste volkomen. Hij sloeg den mantel om. Die zat alsof hij voor hem was gemaakt, en was te kort noch te lang, te nauw noch te wijd, In één woord, alles scheen voor hem geknipt te zijn. Hij bewoog er zich vlug in en met gemak, en zijn hart juichte: Eindelijk heb ik 't gevonden!

Verblijd wilde hij nu heengaan. Doch nog juist bij tijds herinnerde hij zich, dat hij zijn oude kleederen had afgelegd om de andere aan te passen. Hij kon de eerste daar toch niet laten liggen en wilde hen meenemen. Hij zag rond, doch hoe en waar hij ook keek, ze waren verdwenen.

Een poos nog zocht hij, doch om niet. Reeds wilde hij heengaan, toen hij dengene bespeurde, die hem de deur geopend had. »Waar zijn mijn kleeren? " vroeg de man, die vroeger ontevreden was, doch nu niet meer; »ik zou die graag meenemen."

»"Volg mij dan!" was het antwoord. Nu bracht de onbekende hem in een andere zaal, waar een groote spiegel hing. in welken men zich van het hoofd tot de voeten kon beschouwen.

»Zie hier in", sprak nu de geleider. De ander deed zoo, maar hoe verbaasde hij zich! Nauwelijks had hij een blik geworpen op zijn beeltenis in den spiegel of ontsteld trad hij achteruit en riep: »Is het mogelijk !"

achteruit en riep: »Is het mogelijk !" Want zie — de kleeren, die hij droeg, waren dezelfde, die hij eerst aan had gehad, de oude, waarnaar hij had gezocht. Het pak dat hem paste, dat hij met zooveel blijdschap droeg, 't was juist dat, 't welk hij altijd had aangehad.

Op dit oogenblik werd onze vriend wakker. Hij wreef zich de oogen uit en mompelde: »Waar ben ik? " Nu, dat merkte hij spoedig; in zijn bed. Inslapen was hem echter nu onmogelijk. Hij kon dien vreemden drooni niet vergeten maar lag er over te denken, bijna een uur lang, tot het tijd was om op te staan.

Doch toen had hij het ten volle begrepen wat de Heere hem door dezen droom wilde leeren, en hij was van zijn ontevredenheid genezen.

En als de vrienden en vriendinnen het soms nog niet hebben begrepen, laat hen dan ook eens doen als onze vriend; er een uurtje over denken — schoon niet in hun bed — dan geloof ik, dat zij 't toch wel vatten zullen, 't Is zeker de moeite waard er dat voor te doen.

TWEEMAAL

over een zaak spreken, doen we niet dikwijls. Toch is er nu aanleiding toe.

De vrienden herinneren zich den Beierschen prins Karel Theodoor, den geneesheer van wien we een week geleden zoo iets schoons vernamen. Juist was dat geschreven, toen ik nog iets van hem las, dat daarom aanstonds volgt:

In Salzburg woont een boer, die geheel blind was. Ook hij ging, gelijk de Saksische schoolmeester, tot den prins die aan het Tegernmeer woont, om daar hulp te zoeken. De prinsdokter vond, dat een kunstbewerking noodig was, en die vond dan ook plaats in de zaal daarvoor, welke uitziet op het schoone meer. Tot groote blijdschap van den boer en den prins beide gelukte de gevaarlijke bewerking volkomen, en na een dag of drie werd de man, die zoo lang blind was geweest, in de zaal gebracht, waar hij 't volle gezicht had op het schoone meer.

Hoe verrukt die blinde was kunt gij begrijpen.

Hij begon van vreugd te springen en het lied_ te zingen: »o Gij hemelsblauwe golven!" Ja, in zijn dankbaarheid vergat hij geheel dat zijn geneesheer een prins was en omhelsde hem, weenende van blijdschap. De prins nam 't echter volstrekt niet kwalijk, verheugde zich met hem, en zond den boer verblijd en ziende gemaakt naar huis.

gemaakt naar huis. Doch hoeveel grooter nog is de vreugd der blinden, die door een zooveel grooter Koningszoon ziende gemaakt worden, de zondaren die het licht mogen aanschouwen, als Christus de Heere hun het gezicht geeft dat nooit meer verdonkert.

De trage Heilige.

De grootmogol van Hindostan Doorreisde eens al zijn staten. Hij zag hoe 't stond, in dorp of stad En ieders doen en laten. Hem droeg een schoon en kostlijk paard. Een zadel, millioenen waard. Omkranst met eedle steenen.

Eens kwam hij in een stad, waar elk Aan 't werk was, flink en deeglijk. Doch voor een ouden tempel lag Een man gansch onbeweeglijk: Dat was een »heilge", groot en zwaar. Met rooden wang en welig haar; Hij lag daar zoet te sluimren.

„Wat ligt gij daar zoo lui ter neer, " Zoo roept de vorst, »ga werken, " Maar hij sprak: x'k Doe wat beters, heer. Ik wil door rust mij sterken. 'k Denk aan de goden — dat is zoet. Ik geef niet om het aardsche goed. Mijn ziel begeert wat beters."

»Kunt gij totdat ik twintig tel. Gij vroomste van de vromen. Zoo bidden dat niets wat u stoort, Bij u ook op zal komen? " Zoo vraagt de vorst; »tot eereblijk Krijgt gij dan 't beste paard van 't rijk, Het dier door mij bereden."

De man begint. De vorst telt op: Maar roept, nog nauw aan negen »Houd op maar vriend, het gaat al niet! Uw blikken spreken 't tegen." »Ja heer, " bekent hij nu met schrik, »Ik dacht daar op het oogenblik : Zou hij me ook 't zadel geven ? ''

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen