Zooals gemeenlijk

Zooals gemeenlijk, zijn ook ditmaal de toespraken, die bij den Universiteitsdag gehouden wierden, in druk verschenen.

Bij Dunk te Rotterdam de toespraak van Dr, Geesink sub titulo: y^Menschelijke wijsheid en goddelijke dwaasheid"; en bij Wormser te Amsterdam het referaat van Dr. De Hartog, onder den titel: „ Universiteit en Hospitium in onderling verband. Naar den eisch der Gereformeerde beginselen."

Mogen we de verschijning van beide aan onze lezers aankondigen en er dit weinige ter aanbeveling van zeggen.

Dr. Geesink handhaafde ook nu de uitnemende gewoonte, om bij den Universiteitsdag op Ukiversiteits-pell te blijven. Om voor een hoogeschool te bidden, moet de nood van bet land op die hoogte gevoeld worden, waartoe de Universiteitsstudiën opklimmen. Uit dat oogpunt bezien, was zijn toespraak dan ook keurig zuiver in de lij­ en, en dieper tot in den tortel de' trechtsche theologie aantastend, dan menig ppervlakkig hoorder heeft vermoed. Er taan volzinnen in, die met kracht en mannenmoed een terugdringen van den tegentander zijn. Toch is het daarom geen atijn geworden voor den gewonen leek. ntegendeel, mannen gevormd door de ectuur van Voetius, van Brakel en Comie, verstaan, bij het lezen en herlezen lthans, zulk een stuk best. En dien weg oet het uit. Ons Gereformeerde volk ag niet weer doodbloeden in de Methoistische vliet of verkleuren in de Irenische auwheden. Het mag niet langs den bodem ruipen. Zijns is het geboomte van het oud. En in diep, veerkrachtig denken oet althans een deel onzer sterkte liggen. Of Dr. Geesink daarom in een enkelen volzin niet v/el eens in bedenkelijke toppen klom, waar zijn gehoor hem niet meer zien kon, willen we nu in het midden laten. Aan te lagen dunk van zijn publiek laboreert Dr. Geesink zeker niet.

Dr. De Hartogs referaat onderstelt intusschen nog iets anders bij hoorders en lezers; want wie niet mee in het Latijn geniet, dien kan Dr. De Hartog geen smakelijk gerecht voorzetten. Men speurt het aan enkele bladzijden wat heimwee zijn hart verteert naar die goede oude tijden, toen alles nog in het Latijn verhaspeldwierd. Soms doet een referaat van Dr. De Hartog u schier aan een symphonie in den stijl van den Cantus Ambrosianus denken. Statig en zacht ruischt het bij uw oor voorbij, en nauwlijks vindt ge tijd, om u helder voor te stellen, hoe deze componist zich den loop van het skelet onder dit mollig gevulde der spieren gedacht heeft.

Stellig heeft hij zijn laatste woord over Hospitiën hiermee nog niet uitgesproken.

Na de symphonie, die hij gaf, wachten we thans zijn les in de anatomie dezer quaestie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen