Weer is de

Amsterdam, 5 Dec 1890.

Weer is de Majesteit geopenbaard van Hem die den geest der Vorsten als druiven afsnijdt, en op den dag van gisteren het stoffelijk overscliot van den laatsten Prins uit het Stamhuis van Oranje in den Koninklijken grafkelder te Delft bijgezet.

Drie eeuwen liggen er tusschen het oogenblik toen Willem de Zwijger te Delft wierd doodgeschoten, en het afsterven van onzen Koning op zijn lustslot het Loo.

Drie lange eeuwen, waarin ons vaderland beurtelings de zegenende en dan weer de kastijdende hand onzes Gods heeft ervaren; maar of het in lief of dat het in leed was, onveranderlijk met Oranje lotgemeen, meer nog, meest door Oranje, na val en inzinking, onder 's Heeren genadig bestel weer opgebeurd.

Eenmaal verjoeg ons volk Oranje, en hoe bitter heeft het toen niet, onder het ijzeren juk van Napoleon zijn ondank jegens dit Vorstenhuis, en in dit Vorstenhuis tegen zijn God, geboet.

Of liever niet het volk misging zich, veeleer was het ons volk dat in 1813 met eindeloozen jubel Oranje weer inhaalde, en het toen, in beschamend zelfverwijt, met de Koninklijke kroon heeft gesierd.

Ons Gereformeerde volk vooral vergeleek zoo gaarne het Oranjehuis met Davids huis, en Willem den Zwijger met den man die Israfil verlost heeft. En als het dan las van de heilige belofte, „dat Davids zonen en zoons zonen tot in eeuwigheid op zijnen troon zouden zitten", vleide het zich zoo gaarne met de hoop, dat ook die belofte op ons Oranjehuis toepasselijk zou zijn.

Zoo heeft God het niet gehengd.

In manlijke loten uitspruiten kan deze eeuwenoude stam niet meer. En God alleen weet, wat er door het straks geheel wegsterven van dit Stamhuis in de toekomst voor ons vaderland te loor ging.

Nu nog klemt al het volk zich vast aan 's Konings dochter; nog een wezenlijke Oranje; thans onze Koningin Wilhelmina.

En ook ons Gereformeerde volk bidt in de binnenkamer, bidt in de vergadering dergeloovigen, eri bidt in zijne kerkelijke samenkomsten, dat op haar hoofd, en niet minder op dat van hare Vorstelijke Moeder, de keur van Gods heiligste zegeningen moge nederdalen,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen