Uit de Pers.

In de Z.-Holl. Kerkbode vestigt Ds. Sikkel nogmaals de aandacht op het «Belijdenis doen" dat nu weer in de Synodale tegenkerken plaats vindt.

Hij zegt er van:

«Weer worden in vele kerken voor oi na Paschen velen dergenen, die als kind den heiligen Doop ontvingen, door belijdenis des geloofs tót het Avondmaal toegelaten.

Tot het Avondmaal. Daartoe dient de belijdenis. D scheiding van Belijdenis en Avondmaal is onheilig. Omdat die scheiding de belijdenis tot eene zaak voor dooden maakt en daardoor al de eere van het belijden dat alleen door genade mogelijk is, rooft; alle eere rooft van het belijden, waarin de trouw van den God des Verbonds aan het zaad der kerke blinkt en het werk des Heiligen Geestes in de gemeente wordt aanschouwd.

Voor ons is er geen ander belijdenis doen in de kerk, dan als belijdenis des geloofs , • waarvan het ge bruik van het Avondmaal tot sterking dis geloofs onaf scheidelijk is.

Scheiding hier te maken is een verzinsel van men schen. Bevorderd ook door de Synodale organisatie, om het Avondmaal nog zoo wat te redden, waar de belijdenis des geloofs tegenover de reglementen toch niet kan worden vastgehouden.

Zij er dan ook in onze kerken, die tot reformatie komen, geen belijdenis dan om tot het Avondmaal te gaan. Zij er belijdenis des geloofs De opzieners kunnen slechts op de taal der lippen letten, maar de Heere ziet het hart aan

De Heere Hij alleen. Niet de menschen. Hun oordeel over ons harte schaadt ons niet. - Maar de oogen des Heeren zijn een vlamme vuurs.

Op de lippen, die belijden, hebben de opzieners echter wel te letten.

Rier moet de gruwelijke zonde de trouweloosheid tegenover den Heere onder de Synodale organisatie geopend worden.

Het zal weer gebeuren!

God moet het weer aanschouwen.

Het land moet het weer dragen.

De kerk moet zich het gif weer in de aderen laten spuiten.

Sedert : 886 is er onder de organisatie geen recht meer om te eischen, dat zij die «aangenomen" worden» zullen belijden te gelooven. «dat Jezus Christus is overgeleverd om onze zonden en opgewekt tot onze rechtvaardigmaking."

Die kortste belijdenis werd in i886 bij de attesten aanvrage door den kerkeraad van Amsterdam, geeischt, en de «Synode" gaf bevel, dat de attesten moesten worden afgegeven zonder dat door de jonge lieden aan den eisch des kerkeraads ook zelfs maar van die eenvoudigste belijdenis des geloofs behoefde voldaan te worden

Sedert is het hek voorgoed van den dam. Alle eer van de belijdenis des geloofs onder de Synodale organisatie is weg.

Ikabod!

Ieder kan zich door den ongeloovigsten «predikant" laten aannemen en de geloovige predikanten mogen dan niets meer eischen

Pas verklaarde de orthodoxe kerkeraad van Leiden dan ook, dat hij zich onder protest bij het inkomen der ongeloovigen zonder belijdenis des geloofs neerlegde.

Neerleggen.

Het hoofd in den schoot.

Dat zal het weer zijn door heel Nederland.

Alle opzieners onder de Synod, organ, , alle wach ters op Sions muren aldaar zullen zich weer op den eisch niet des Heeren, maar der Synodale organi satie neerleggen bij de wegbreking van de belijdenis des geloofs en bij den toegang van verloochenaars en verwerpers des Heeren tot zijn heiligen disch. Neerleggen.

Op 'sHeeren eisch buigen zij niet, maar zij antwoorden Hem: „Heere, wij kunnen niet; wij zijn gebonden."

Maar op den eisch der Synodale organisatie kunnen zij wel. Door 'sHeeren wil zijn zij niet gebonden!

Ikabod.

Nederleggen. Dat is weer het wachtwoord, dat van wal tot wal klinkt: Arasterdam, Rotterdam, 'sGra venhage, Utrecht, Leiden, Groningen, Dordrecht, Gouda, Gorkum, en tot in het kleinste dorpje.

Neerleggen

Als eerst deze maand maar weer achter den rug is, dan haalt men weer voor langen tijd adem. Maar tegen Paschen, dan moet het lam geslacht worden. D moet de Heere Jezus Christus en zijn eisch wor den neergelegd onder de voeten van wie Hem ver werpen!

En als het dan weer achter den rug is, wenscht men elkander een gezegend Paaschfeest.

o. Wat dagen van zonde naderen er weer.

Meest bedektelijk.

Toch niet meer verborgen.

Tot verantwoording voor alle predikanten, alle ouderlingen, alle lidmaten onder de Synod, organ.

Zoolang gij die organisatie en hare reglementen niet verwerpt, die tot deze gruwelijke zonden dwingt, — zoolang liggen die zonden ook voor uwe rekening.

Vaders, moeders, jongelingen, jondedochters, — och, keert van uw voornemen terug en neemt geen deel aan de belijdenis onder de reglementen, die de eere rooven van uw God en Zaligmaker.

Er is een andere weg in de Geretarmeerde kerk, w.iartoe gij behoort.

Geen afscheiding van de kerk, maar wel van de zonden. Wel van de macht, die Christus zijn recht ontzegt.

Deze herinnering en waarschuwing is niet te onpas.

Metterdaad zullen nu weer honderden, zonder te weten of ook maar te vermoeden wat ze doen, een belofte afleggen van onderwerping aan een kerkbestuur, dat zichzelven een macht toekent, die in onverzoenlijken strijd is met de regeermacht van Christus over zijn erk.

Metterdaad zullen ook nu weer honderden, ie niets gelooven, maar lijnrecht tegen de elijdenis van den Christus Gods overstaan, oe worden gelaten tot het heilig Avondmaal.

En metterdaad zullen in Amsterdam, Rotteram, Den Haag, Leiden en waar niet al, diearen des Woords en ouderlingen, die beweren en Christus te dienen en Gereformeerd te zijn, elven medewerken, om deze ontheiliging van ods Verbond tot stand te doen komen.

Dit is boven alle beschrijving droef.

Droef, omdat men weet, dat ze dit doen egen hun conscientie. Droef, omdat hierdoor elken jare iets wordt afgeslepen van hun Chriselijken moed en manlijke veerkracht. Droef, mdat naar de woorden van onzen Catechismus, die ze immers beamen, hierdoor de toorn Gods over de gansche gemeente verwekt wordt.

Vergeten we slechts nooit ons eigen aandeel in deze schuld; want ook wij hebben de dagen gekend, toen we in deze zonde mede zondigden.

Doe men onzerzijds maar alles, om deze broederen te lokken en niet af te stooten, of ook zij uit deze banden mochten verlost worden.

En mogen toch onze Christelijke Gereformeerde broederen leeren inzien, hoe ze door het tegenhouden der vereeniging mede oorzaak worden, dat de nog achtergebleven broederen een bewindsel voor hun conscientie vinden in onze verdeeldheid.

Interessant is het slot van het antwoord door wijlen Ds. De Cock op het Kon. Besluit van 5 Juli 1836 in zake'de scheiding gegeven.

Prof-Wielenga deelt het in de Bazuin mede. Het luidt aldus :

Ook kunnen wij, . Sire! verder geene vrijheid vra gen of althans niet verkrijgen, al ware het dat wij oozen naam, en alzoo den naam en de zaak des Heeren verloochenden, daar, behalve de struikelblokken die ons hier in den weg gelegd worden en die ons stel len beneden alle secten en dwaalgeesterijen in ons vaderland. Uwe Majesteit van ons eischt ontwerpen van reglementen en kerkelijke organisatie, die Uwe Majesteit daar wij die gegeven hebben, niet wil aannemen, en die wij niet weten hoe anders te kunnen of te zullen geven, daar de Heer onze God ons verbiedt, wet op wet en regel op regel te maken.

Ziehier nu het oorspronkelijke, het kerngezonde standpunt.

o. Leefde De Cock nog maar, niets zou ©ns meer scheiden kunnen. Een reglement als van 1869 was iets dat hij rangschikte onder de dingen die God ons verbiedt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen