Uit de Pers.

Over de tot stand gekomen vereeniging tusschen de beide groepen van Gereformeerde kerken schrijft S. (Ds. Sikkel) indeZuid-Boll. Kerkbode dit warme en toch geestelijk diepe stuk:

In ons vorig nummer deelden wij de officieele stuk ken mee, die op de vereeniging onzer gereformeerde kerken, gelijk die besloten werd door de voorl. Synode te 's Gravenhage, betrekking hebben. Tevens gaven wij verslag van den loop der vergadering van de synode, waarin dat besluit word genomen.

Wij zullen op een en ander dan ook niet terug ko men, dan alleen voor zoover ons dit noodig blijkt. Velen hebben de verg. der Synode zelf bijgewoond; de Reraut gaf van het gesprokene een uitvoerig, schoon niet geheel nauwkeurig, verslag en al wat van deze gewichtige gebeurtenissen is mee te deelen, is reeds in duizend gesprekken van mond tot mond gegaan.

Ieder gereformeerde weet reeds alles wat er van te weten is, en slechts duurt de dankzegging voort voor deze vereeniging. die zoo blijde hope in het gereformeerd hart levendig maakt.

Zoo spoedig het reglement van 1869 nu valt, komen de kerken in gemeenschappelijke synode samen, en kan ook de overlegging over plaatselijke vereeniging een aanvang nemen.

't Is voor het harte bijna nog te veel, dat er weken, maanden misschien, gewacht moet worden, maar alle dingen moeten met orde geschieden.

Intusschen behoeft niemand stil te zitten.

O, er is zooveel, dat gedaan kan en moet worden, terwijl de uitvoering van het besluit van 15 Sept. 1891 nog toeft.

Er moet zooveel in de Aarten gedaan worden, en in de verhoudingtn.

Daaraan willen ook wij hier medewerken.

Wij hebben zooveel te belijden

Dat zullen ook onze Chr. Geref. broeders en zusters

wel hebben zoo de Heere zijn licht op hen vallen laat; — maar wij hebben niet voor hen, slechts voor onszelven rekenschap te geven.

En dan moet het bekend worden hoe van der jeugd af aan, de afkeer van iiafgescheidenen" ons schier i het bloed zat

Die ongeestelijke, hooghartige atmosfeer, die in de eerste _ helft dezer eeuw in ons vaderland voor »het rechte" gold, heeft zijn invloed op ons duchtig doen gelden Eer we het als kinderen wisten verachtten wij een afgescheiden mensch. En zelfa waar dierbare familiebetrekkingen die lang reeds voor Gods troon juichen, tot die afgescheidenen behoorden, daar bleef ons hart hen onrecht aandoen.

Liever kwamen wij met die afgescheidenen niet in aanraking, veel min in samenwerk ng. Daar was een schaamte voor hen Onze trotsch werd gekreukt door de gedachte, dat men ons tot hen rekenen zou.

Voor de zonden en gruwelen, die de synodale organisatie bedreef, schaamden Wij ons niet; ja wij vergoelijkten die, ook waar zij ons dwong die zelven te bedrijven, — maar die afscheiding....! wij hoopten dat God ons toch voor haar zou bewaren.

Hoe farizeeuwsch!

Ook bij genade levende, waren wij dat niet kwijt.

Zeker wij weten dat er ook iets mee vereenigd was, wat wij nog niet, en nooit hopen prijs te geven, — maar toch! er was een zelfverblinding. een zelfbehagen, een hooghartigheid, een dwaasheid, een broederzonde in gemengd, een satanswerk, een wereld-en vleesch dienst, die verfoeielijk is.

Wij hebben onze broeders en zusters daarmee be droefd, beleedigd, mishandeld. En behoorden wij later op onze beurt tot degenen voor wie ons eigen vleesch vies den neus optrok, — wij ontvingen met dezelfde maat, waarmede wij hebben gemeten.

Genade heeft dat bij ons overwonnen.

Toen het er in den strijd tegen het leugenwerk van 1816 voor ons op aankwam, hebben wij genade ont vangen, om tebeüiden: »al moest er niets anders overblijven, Heere i dan een veracht hoopje afgescheidenen en wij met dat hoopje vereenigd, — hier sta ik, ik kan niet anders. O maak mij vrij!"

En nu weet ieder, hoe wij sedert 1887 rusteloos hebben geroepen: itniet afscheiden, maar rejormatie!

Dat hebben wij gedaan, omdat God het onszooge-^j leerd heeft. Maar niet om nog tegenover de Chr. Ge broeders te staan.

Integendeel!

Zonde was het ons, zoolang zij en wij niet weer naar den regel onzer aloude gereformeerde kerken samen leefden. Wij gevoelden ons niet meer van hen gescheiden. Wij verstonden, dat alleen het valsche onchristelijke getimmerte van i8i6 ons van hen afgescheiden had; dat genootschap had ons gemeenschappelijk huis verstoord. Nu moesten wij weer saamleven. Saamleven niet met hunne vijanden, maar met hen.

En als wij dan over hen hebben gesproken of geschreven, soms tegen hen, dan was het, omdat het broederhart ontstoken werd, ziende dat het genoot schappeUjk beginsel, dat onze gereformeerde kerken belaagt, niet steeds als gevaarlijk door hen geschuwd, soms argeloos in bescherming genomen werd.

Als een broeder werden wi dan tot spreken gedrongen, — God weet het! — al zal ook die sprake veelszins besmet zijn geweest en soms het broederhart, zonder dat wij het bedoelden, pijn gedaan hebben.

En nu de voet van leven in de nieuwe aera.

Nu onze kerken tot vereeniging komen, is er tusschen ons geen afscheiding meer

Maar daarom ook vragen wij onzen broeders en zusters vergeving voor het onrecht, dat wij hen, eer wij het wisten en ook nog toen wij het wisten, hebben aangedaan. En blijven wij hei beginsel der refor matie naar onze overtuiging trouw, — wij betuigen onzen broeders, dat zij ons daar niet minder maar juist te liever om zijn. Wij brengen eere aan de overtuiging en de trouw der mannen van 1834 en aan wie met hen met goede conscientie op hetzehde standpunt stonden. Wat zij uit overtuiging deden, is niet hunne schande maar hunne eere. God zegene hen.

Dat zij ons ook vergeven zoo wij hen, ook na onzen uitgang uit de reglementen van 1816, tegen onzen wil hebben bedroefd.

Geve de Heere ons nu spoedig saam te leven buiten alle genootschapsbanden op onze gezamenlijke belij denis onder onze gezamenlijke kerkenorde als gereformeerde kerken in Nederland,

Runne zaak is nu voortaan ome zaak. Al hun smaad onze smaad. Wie hen raakt, die raakt on%. Wij willen nu eens voor «afgescheidenen" worden gescholden en veracht, om hunnentwil. In dien zin. dat wij bij hen behooren zijn wij tegenover de vijanden der kerk afgescheiden. Van hen excuseeren wij ons niet. Al zal men nu van Noord tot Zuid het oude spelletje van^ die verachte «afgescheidenen" weer beginnen. Wy zijn van hen. God zij daarvoor gedankt.

Wy zijn van hen. God zij daarvoor gedankt. loch goed doleerend, daar kan de synodale boe-'serster op rekenen! Haar geven vsrij geen vezel toel

Maar niet doleerend, om hen te laten aanranden, met wie wij één wUlen zijn.

Ons blad staat dan nu ook voor de Christelijke Gereformeerde kerken in Zuid-Holland, zoo goed al de Nederd Geref. kerken; de belangen van aide ^er«formeerde kerken in Zuid Holland ziin één, en wij zullen ons blad dan ook voortaan Weekblad voor de Ger formeerde kerken in Zuid Rolland noemen; terwijl wij ons bereid verklaren, de Godsdienstoefeningen der Chr. Ger. kerken te berichten op de wijze, waarop zi] zelven dat wenschen, en alle mededeelingen, die ZIJ goedvinden, kosteloos te plaatsen.

Broeders, zusters! zoekt elkander, en laat er geenerlei verdeeldheid der harten tusschen u overblijven.

Zi] daartoe de Heere ons genadig.

Deze laatste wensch uit zich schier allerwegen. Men beseft dat men elkander nu moet opzoeken, elkander in het broederoog moet zien, en de broederliefde moet opwekken. Het scheepke is over de bank heengezet, en drijve nu in vlot water.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen