„Die ons ook heeft verzegeld.”

Die ons ook lieeit verzegeld, en het onder pand des Geestes in onze liarten gegeven 2 Cor. I : 22,

»Is het ook dat God gezeg d heeft? " was het insluipend woord van Satan, waarmee hij voor het eerst een druppel van het gif van den twijfel in het hart van den mensch indfuppelde.

Dit gif van den twijfel nu heeft, als het niet gestuit en door tegengif overwonnen wordt, de stellige uitwerking, dat het u geestelijk vermoordt.

Want wel kan de baccil van den twijfel, zooals men tegenwoordig zou zeggen, gelijk elke ernstige krankheid, ten slotte tot nog beter bevestigden welstand en tot nog krachtiger gevoel van gezondheid leiden, maar wee den mensch, die om dat doel te bereiken, roekeloos met den twijfel speelt.

Niemand zal als hij tot waarachtige bekeering komt, sterker afkeer gevoelen van sterken drank, dan de diepst gezonken dronkaard. Maar wat vader zou het daarom in den zin komen tot zijn zoon te zeggen: »Werp u eerst in den maalstroom van de dronkenschap. Dat is de weg om homoeopathisch voor altoos van de dronkenschap te worden genezen."

En toch, dat zou precies dezelfde roekelooze methode zijn, als thans door zoo menig vader bij de geestelijke opvoeding van zijn kind wordt toegepast: »TwijteI eerst, mijn zoon; dat en dat alleen is de weg om daarna tot het helderst besef van de waarheid te komen."

Zelfs deinzen Christelijke leeraars niet terug voor de onheilige stelling, dat de weg naar de waarheid door de diepte van den twijfel leidt

En gelijk men weet, dorst eens zelfs een hoogleeraar in de godgeleerdheid aan een Rijks-universiteit het zoo kras voor het goed recht van den twijfel opnemen, dat wie niet eerst getwijfeld had, in zijn oog voor een onnoozle gold.

Dit nu keurt Gods volK, en terecht, af. Op het stuk van de waarheid verfoeit men in heiliger kring den twijfel. Uit den ouden strijd van Voetms met Des Cartes weet men ook hier te lande nog zeer goed, hoe in den twijfel een gif schuilt, en hoe dat gif de ziel moordt.

God de Heere is vrijmachtig, en Hem kan het soms believen, ook dit gif te gebruiken als middel, om een enkel maal een verloste door het bloed zijns Zoons tot hoogere vastheid op te voeren. Maar dit is dan èen uitvloeisel van zijn verborgen raad, die nooit richtsnoer van ons handelen mag worden.

Voor ons geldt alleen zijn geopenbaarde wil, en die wille Gods zegt niet: Twijfel; maar roept ons toe: Geloof. Iets wat van den twijfel juist vlak het tegendeel is.

Te zeggen: »Door te twijfelen moet ge tot geloof komen, " is alzoo in vollen zin antinomiaansch.

Maar terwijl nu in onze vrome kringen, elk twijfelen aan de waarheid als roekeloos spelen met het heilige Gods, en als een inblazing van Satan wordt verfoeid en bestreden, begaat men in diezelfde kringen geheel dezelfde zonde, zoodra er sprake is niet van hsi voorwerfelijke werk Gods in de Openbaring, maar van het werk Gods in onze zielen.

Dan toch schijnt .het tïni€iooz& twijfelen ^lai zijn staat geraden en plichtmatig.

Dan hoort men telkens, dat het, zoo ge dien stroom van den twijfel niet doorwaad hebt, bij u ook hét echte werk niet kan - wezen.

En dan past men alzoo op de geloofsverze kerdheid precies diezelfde onheilige methode toe, die men zoo scherp veroordeelt, als er sprake is van twijfel aan de waarheid.

Dit nu is een kwaad dat de gemeente Gods verwoest, en waartegen niet ernstig genoeg kan te velde getrokken.

SkaT ge""deTrïeven der heilige apostelen op, dan vindt ge van zulk een pogmg om twijfel aan iemands geestelijken staat op te wekken geen spoor; maar stuit ge integendeel telkens op de meest krasse uitspraken, die strekken om de geloofsverzekerdheid te bevestigen.

Stellig was de kerk te Corinthe in die dagen eene der slapste en minst gefondeerde kerken, en toch aarzelt Paalus niet aan die innerlijk verscheurde kerk, die zich zoo ernstig aan het heilig Avondmaal bezondigd had, te schrijveri:

> Die" ons met u bevestigt in Christus en die ons genalfd heeft, is God, die ons ook heeft vertegeld en het onderpand des Geestes in onze harten gegeven."

Iets wat nu zeker niet zóó mag verstaan, alsof Paulus hiermee alle personen in de kerk van Corinthe zalig sprak. Ook in die kerk toch zullen wel hypocrieten met de geloovigen vermengd zijn geweest. Maar er blijkt dan toch uit, dat Paulus wel verre van den twijfel op te wekken en de geleofszekerheid te schokken, integendeel, op gevaar af van een enkelen hypocriet naar den mond te spreken, de geloovigen zoo sterk en zoo kras mogelijk in hun geloofsverzekerdheid sterkt.

En dit nu deed Paulus niet, omdat hij een ingebeelde zaligheid wilde bevorderen of de lieden met een gestolen zaligheid de eeuwigheid wilde laten ingaan; maar eeniglijk omdat hij wist, hoe Satan er altoos op uit is, om iemand aan zijn geestelijken staat te gaan schudden, en omdat [het deswege de apostolische roeping was, niet Satan hierin behulpzaam te zijn, maar het werk van Satan te verbreken.

Zonder geloofsverzekerdheid; niet wankelende en hinkende, maar besliste geloofsverzekerdheid; kan er geen betoon van Christelijke veerkracht zijn, maar blijven we als geestelijk kranken jaar in jaar uit ons op het beddeke onzer geestelijke machteloosheid om en om weatelen.

Indien de heilige apostelen het innerlijk besef van vaste en besliste geloofsverzekerdheid niet zoo diep in het levensbesef der eerste belijders van den Christus hadden ingeprent, zou de afgod van het heidendom nooit ge« vallen zijn ; zou niet brandstapel na brandstapel getuige zijn geworden van der Christenen heldenmoed; en zou nooit Azië, Afrika en Europa met hun kusten die de Middellandsche zee omzoomen, zoo ^ snel en zoo verrassend voor het Kruis veroverd zijn.

En ook, zoo én Luther én Calvijn niet geheel in apostolischen trant de innerlijke wetenschap en zekerheid van de uitverkiezing der geloovigen zoo diep in het hart hunner tijdgenooten hadden ingegrift, zou nooit de Reformatie der kerken , zijn doorgebroken, zou ons Nederland nooit van Spanje zijn vrijgemaakt; er zou nooit noch van de Hugenoten in Frankrijk, noch van de Puriteinen in Engeland, noch van de Pelgrimvaders in Amerika die wondere geloofskracht zijn uitgegaan, waarvan Bancroft, de grootc historieschrijver, die zelf geen. Ca: Ivinist was, getuigt: »Juist, omdat ze zich van God uitverkoren achtten, dorsten ze den strijd met Satan aan; en omdat ze geleerd hadden Satan niet te vreezen, daarom vreesden ze ook den mensch niet."

^ De Dooperschen, die vóór Calvijn hier invloed wonnen, en de vrome zielen gevangen hielden, die ja, kweekten den twijfel aan; die leerden de vromen > met een boeksken in een hoeksken" zitten; maar die hebben dan ook voor de vrijmaking van ons land van Spanjes dwingelandij nooit een vinger uitgestoken.

Dat konden ze niet.

Niet omdat ze geen teedere, lieve, vrome menschen waren; maar omdat ze geleerd waren, eindeloos in de diepte van hun gemoed te wroeten; daardoor ter prooi geraakten aan allerlei ingebeelde geestelijke krankheden; en zoodoende nooit die heilige geestdrift van het Sion Gods in hun borst voelden ontvlammen, die alleen tot een strijd als van David tegen Goliath bekwaamt.

Ook nu weer ziet men, hoe eerst met het terugkeeren van het Calvinisme, die vonk van heiliger geestdrift weer onder ons is opgegloord, en hoe eerst door de vastheid van overtuiging, die het Calvinisme bevordert, betooverende veerkracht op elk gebied des levens ontwaakt.

Iets wat nu niet daaraan ligt, dat Calvijn ons geleerd heeft, de zaak onzer eeuwige zaligheid luchthartig te behandelen, of ook ons geraden heeft, ons maar toe te eigenen wat ons niet toekomt, maar hieraan, dat hij, op grond van het apostolisch woord, ons in den twijfel onder eiken vorm een trawant van Satan heeft doen zien, en daardoor een richting aan onzen geest heeft gegeven, die den twijfel mijdt en vliedt als een doodelijke besmetting onzer ziel, en ons naar het geloof als het eenig medicijn voor al de wonden van ons hart doet grijpen.

Wilt ge daarom ook in ouze dagen voor u zelf, voor uw gezin en voor uw omgeving zegenend werken, zie dan voortaan in den twijfel, zoo wel op het stuk der waarheid als op dat der geloofsverzekerdheid, uw doodvijand, die ge te lijf gaat met elk u ten dienste staand wapen.

Strekke bovenal de onderwijzing der jeugd op de catechisatie en de dienst des Woords op den kansel, niet om Satan in het wekken van twijfel ter wille te zijn, maar om in den Naam des Heeren tot beslist, bezield en veerkrachtig geloof op te wekken.

En waar weer kerkelijk leven ontwaakt, trede het daar van meet af op in den apostolischen vorm, naar den regel van het heerlijk woord van Paulus: »Die ons met u bevestigt in Christus en die ons gezalfd heeft, is God, die ons ook heeft verzegeld en het onderpand des Geestes in onze-harten gegeven!"

Dan komt het tot een roemen in den Borg, bij wie waarlijk gegrepen is, en in zulk een kerk houdt de hypocriet het niet uit. Die druipt dan af.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen