De martelaren.

CXV.

HIERONNE VËNDOCIN.

De vervolging der kerk, die in 1534 op bevel van koning Frans I, te Parijs begonnen was, breidde zich sints ook uit over andere plaatsen van Frankrijk. Toch •werd er het doel niet mee bereikt, dat de verdrukkers er zich van voorgesteld hadden, namelijk vreeze te storten in de harten dergenen, die reeds begonnen te wankelen in hunne Roomsche gevoelens. Integendeel verwekte de Heere van dag tot dag menschen_ van allerlei stand, wier oogen geopend werden, zoodat zij de waarheid van Gods •Woord inzagen. Zoo kwam er na den marteldood vaa den barbier van Sancerre, met name Denis Biron, in plaats van verkoeling, ijver voor de waarheid, wat echter ook •weer de vervolgers aanzette, om voort te gaan met het dooden der geloovigen. .

Een dezer martelaren heette Hieronne Vendocm, van de orde der Dominikanen. Na vrij langen tijd niet eenen anderen Dominikaaninkwisiteur, Fenand genaamd, zichm Gascogne te hebben opgehouden, kreeg hij, daar hijeen man van groote kennis was, van den Provinciaal zijner orde, toestemming te onderwijzen. Dit deed hij in vereeniging met zekeren Pierre du Pont, die uit Tonncins in Agenais geboortig was. Eenige jaren later kregen beiden lust om naar Zwitserland en wel naar Geneve te gaan. Zij hadden toch kennis gemaakt met Calvin's institutie, welk werk zoo diepen indruk op hen had gemaakt dat zij den Hervormer zelven wenschten te hooren. Du Pont en eenige anderen bleven te Geneve zich vestigen, maar Vendocin keerde naar Gascogne terug. Toen hel bekend werd, dat hij in den vreemde de Gereformeerde belijdenis had leeren kennen en liefhebben, werd hij ep bevel van den Inkwisiteur Rocher gevat, naar Agin gevoerd, en daar in de gevangenis van den bisschop gezet. Door den geestelijken rechter Arnaud de la Combe, volgens Crespin dea grootsten godslasteraar der wereld ondervraagd naar zijn geloof, beleed Vendocin vrijmoedig zijne Gereformeerde gevoelens. Hij werd daarom veroordeeld, om ontzet te worden uit zijn priesterambt. Van dit vonnis kwam hij in hooger beroep bij het Parlement. Ondanks dit appèl had de ontwijding plaats en wel, bij gebrek aan eenen rondgaanden bisschop (een vrijbisschop zonder diocese), door la Combe zelven, die als vicaris van den bisschop hiertoe door den Metropolitaan, den Aartsbisschop van Bordeaux, verlof kreeg op last van het Parlement. De ontwijding had plaats den 4den Februari 1539. De gewone ceremoniën hadden daarbij plaats. Toen werd Vendocin aan de wereldlijke rechtbank overgegeven. Deze kwam nog dienzelfden dag samen. Eenstemmig was zij in haar vonnis. Vendocin moest levend ' verbrand worden.

Des namiddags werd de martelaar buiten de stad gevoerd naar eene weide, bij de rivier, en daar gedood. De Roomsche geschiedschrijver, Florimond de Roemond, verhaalt in zijne geschiedenis der ketterij van dezen martelaar, dat hij vaak had hooren vertellen van een ooggetuige, een ijverigen Roomsch-Katholiek, dat hij in zijne jeugd eea onderwijzer, met name Vendocin, had zien verbranden aan den oever van de rivier van Agin^ en dat hij en verscheidene anderen toen ontzet waren geworden over zoodanig tooneel, niet kunnende gelooven, dat hij, die, stervende^ niet anders sprak dan van Jezus Christus, niemand anders aanriep dan Jezus Christus, niet ten onrechte ter dood veroordeeld werd. Ea Crespin verhaalt, dat er vele menschen van buiten bij dit tooneel tegenwoordig waren en dat daar niemand bij was, die niet nog erger den martelaar toewenschte, ofschoon zijn standvastigheid hen bijzonder verbaasde. Kort na den marteldood van Vendocin werden de inkwisiteur Rochet en zijn vicaris Richard, wegens ketterij te Toulouse gevangen genomen en acht dagen na elkander verbrand.

CIAUDE LE PÜSTRE.

De kerk van Geneve en haar leeraar Calvyn, is in de dagen waarvan wij spreken, velen landen en volken ten zegen geweest, omdat van hen uitging de zuivere prediking van 's Heeren woord. Niet den minsten zegen heeft Frankrijk uit Geneve gekregen. Velen kwamen uit eerstgenoemd land daar om hier onderwezen te wordea in de waarheid, waarna zij vaak weer naar het vaderland terug keerden. Dat deed ook Claude Ie Puntre, een jong goudsmidsgezel uit de Parijsche voorstad St Marceau geboortig. Drie jarea omstreeks had hij ia Geneve doorgebracht, toen hij naar zijn geboortestad terugkeerde, ten einde zijne vrienden deelgenooten te maken van dat onschatbaar goed, de kennisse der eeuwige zaligheid.

Doch sommigen uit het huis, waarin Claude zijn intrek genomen had, om er zijn vak van goudsmid in uit te oefenen, brachten hem aan bij den halsrechter Morin, den ons reeds bekenden vervolger der geloovigen in Parijs. Dadelijk liet hij Claude gevangen nemen. Toen deze voor zijnen rechter een volledige belijdenis van zijn geloof en de leer, die hij bekend gemaakt had, afgelegd had, werd hij veroordeeld om levend verbrand te worden. Van dat vonnis kwam Claude in hooger beroep bij het Parlement, dat hem evenwel niet alleen tot dezelfde straf veroordeelde, maar haar verzwaarde door er aan toe te voegen cat hem de tong zou uitgesneden worden. »Ik zelf" zoo verhaalt Crespin, de schrijver van het Fransche Martelaarsboek, »ik zelf was ook de getuige van zijn dood en zalig uiteinde, dat voor velen een zegen afwierp, omdat zij daardoor bevestigd werden in hun geloof aan de waarheid vaa Gods Woord. Niettegenstaande hij, , op den weg naar de strafplaats, op de vreesselijkste wijze gesmaad werd, bleef zijn gemoed gerust en blijde in den Heere.

Op de plaats Maubert stierf de martelaar in het jaar 1541

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen