Voor Kinderen.

Vein . en ,

We hebben iin den laatsten tijd zooveel te vertellen' gehad, dat voor sommige dingen geen plaats overschoot. Thans mogen die wel eens weer aan de beurt komen. Anders worden enkele lezers misschien met recht ongeduldig.

Ten minste, dat zou men uit sommige brieven opmaken, en 't is juist over die. brieven, dat we eens moeten praten. Niet om geheimen te verklappen, maar om ... nu dat zal blijken.

Er zijn, dit weet iedereen, bij het schrijven behalve letters ook zekere teekens noodig, die men sleesteekens" noemt. In heel ouden tijd kende men die niet; men schreef maar achtereen door. Doch ik ben blij, dat dat is afgeschaft, want het is heel lastig te lezen. Men weet niet waar een zin begint of eindigt, en verkouden of kortademige menschen vooral zouden er veel tegen hebben, als we nu nog zoo schreven en dat lezen moesten.

Wij gebruiken jrustteekens", jscheiteekens" en nog andere. JVi; zeg ik, maar nu zijn er sommige lezers, die zoo van het ouderwetsche houden, dat zij — 't is toch niet om inkt lut te winnen? — zoo min mogelijk teekens schrijven. Alles loopt maar door, zelfs geen hoof-1letter, waar een nieuwe zin begint. Wordt daar nu eens wijs uit!

Anderen weer doen net anders om. Zij strooien de leesteekens over hun geschriften uit als suiker over een krentenkoek, dan veel. dan weinig, overal wat. Waar het neerkomt kan hen minder schelen.

Nu ja, zeggen de eersten, die teekens doen er toch niet toe en de anderen zeggen: wat hindert het of er een te veel staat?

Ei, vrienden, denkt gij dat!

Toen ik op school ging, zei een jongen dut ook eens tot onzen meester. Maar wat deed die? Wel, een paar dagen later werd een inkckoker omgegooid, wat heel zwarte gevolgen had. Nu was de vraag of die jongen — hij heette Hendrik — ofwel zijn buurman Jan 't gedaan had. Toen schreef de meester op het bord: /-Hendrik niet Jan heeft het gedaan." Maar, zie, daar kw; imen ze allebei tegen op. Djt was niet v/aar. Toen nam de meester een stuk krijt, zette één komma in dien zin en zie, al naar hij die komma zette, kreeg of Hendrik of Jan de schuld.

Hoe hij dit deed, moet gij maar eens uitdenken.

En dan meteen eens lezen wat hier volgt, dat mij onlangs werd gezonden.

»Een boer had een varken. En de moeder van den boer was ook de vader van het varken."

Naderhand merkte ik, dat de man die 't schreef eenvoudig de teekens verkeerd had gezet. Als men ze goed zet, staat er bepaald iets anders dan nu. Probeert het maar eens!

Gij ziet wel, van die kleine teekens kunnen toch groote dingen afhangen, en daarom moet gij u wennen ze niet te vergeten en evenmin ze maar als suiker uit te strooien.

Maar het is ook zoo moeilijk, denkt menigeen. Och neen, vrienden. Want vooreerst zal in den regel een teeken te veel minder hinderen dan een te weinig. Ten tweede moet gij er goed op letten, dat zoodra ge iets nieuws gaat zeggen, dit van het vorige door een punt moet gescheiden worden. Ten derde dat, als de gedachte die ge opschrijft in doelen gesplitst is, achter elk deel een , behoort. Dat achter vragen een ? komt en achter uitroepen een ! spreekt van zelf. De een gebruikt trouwens veel meer teekens dan de ander, doch als 't maar duidelijk is, is het goed. \

Neem b. v. Gen. i vs. r, 2, 3. Vers I is een volzin die niet valt te splitsen; daar staan dus geen teekens in, maar een . er achter.

Vers 2 bevat eigenlijk twee zinnen, maar die bijeen beliooren. Ze zijn dus niet door een » maar door een ; gescheiden. De eerste zin zelf bevat weer twee deelen, die ook gescheiden zijn en wel door een ; .

In vers 3 vinden we een nieuw teeken: Dat moet gebruikt worden om aan te wijzen dat er iets gezegd, genoemd, verklaard of uitgelegd wordt.

(Let er nu nog op, dat in vers 2 een 1 staat vlak voor het woordje en. Dit vergeten velen en toch behoort die , daar. Zij komt alleen dan vóór jen" niet te pas als ik dingen optel ; b.v. »een boek en een lei", enz.).

Als de briefschrijvers nu alvast op dit alies eens willen letten, praten we een volgenden keer over de teekens verder.

IJver voor Gods Woord.

Een halve eeuw geleden werden op het groote eiland Madagaskar, dat bij de Oostkust van Afrika ligt, de Christenen zeer vervolgd. Thans is het, Gode zij dank, geheel anders.

In dien zwaren tijd nu was er een Christen uit de heidenen die de kunst van schrijven verstond, en daarvan gebruik maakte om voor zijn landgenooten gedeelten van Gods Woord over te schrijven, waaruit zij troost en kracht konden putten in de zware vervolging.

Doch natuurlijk kon de man dit werk üi zijn huis niet doen, dan zou hij spoedig ontdekt en gestraft zijn geworden. Hij begaf zich naar een hol, richtte dat zoo goed als 't ging in, en bleef daar bij tusschenpoozen jaren achtereen aan 't werk. Zijn vrienden onder de Christenen kwamen hem dan van tijd .tot tijd bezoeken, en ieder die er om vroeg kreeg een of ander afgeschreven gedeelte van Gods Woord meê.

Eens kwam een zendeling uit Europa op het eiland. Hij hoorde van den afschrijver en zou hem gaarne eens bezocht hebben, maar dorst niet, omdat de man dan wel eens ontdekt kon worden door de vijanden. Echter schreef de zendeling hem een brief, om hem te bedanken en te bemoedigen. Tegelijk vroeg hij hem of er ook iets vv^as, dat men voor hem kon doen.

Het antwoord van den bekeerden heiden was zeer hartelijk. Hij was getroffen door de vriendelijke woorden van den zendeling en schreef ten slotte:

jAlsgij wilt kunt gij wel iets voor mij doen. Het hol dat ik bewoon is donker. En nu zijn mijn oogen door het schrijven bij een flauw licht zeer verzwakt, o, Ik zou zoo gelukkig zijn als ik eens een bril kon krijgen. Dat zou mij het werk zeer vergemakkelijken.

De man wijdde er zijn leven aan, offerde er zijn oogen voor op om het Woord Gods te verspreiden onder zijne landgenooten. Hoe beschaamt hij velen, die in een Christenland wonen en toch des Heeren Woord niet achten, en ODk menigeen, die het wel kent, maar niet o^^ prijs stelt. Wij hebben Gods Woord en dat zonder moeite. Maar laat ons niet vergeten, dat het ons gegeven is om er meê te v.'oekeren èn voor ons zelf èn voor anderen.

AAN VRAGERS.

Op de vraag van een lezer of het waar is, dat wij met onze tijdrekening in de war zijn, en het eigenlijk thans niet 1894 maar 1901 is of zoo, kunnen we hier maar kort antwoorden.

Onze tijdrekening, waarbij het jaar i dat is van de geboorte onzes Heeren, vras natuurlijk bij de oude heidenen onbekend. Ook de Joden hadden haar niet, en de Christenen in de eerste eeuwen ook niet. Men rekende in het Romeinsche rijk bij jaren na de stichting van Rome.

Eerst na het jaar 500, toen een abt te Rome, Dyonisius geheeten, die een tafel der Paaschfeesten maakte, aan het rekenen was geweest (vroeger was dit ook al geschied). begon men vast te stellen, dat de Heere Christus geboren was 754 jaar na de stichting van Rome. Weldra werd im algemeen door de Christenen dat 7540 jaar het ie van hun tijdrekening genoemd. Vrij zeker is het onjuist, en zijn we 4 of 7 jaar te laat. Maar we zuilen het nu maar zoo laten als 't is, want .het hindert niemand en de verandering zou een groote verwarring geven in alle verjaringen, rekeningen, quitanties en in de heek maatschappij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen