Voor Kinderen.

LACHEN EN WEENEN.

IV. (Slot).

Een geheel ander man dan deze «lachende wijsgeer" was Heraclitus, een inwoner van Efeze. Vaak noemt men hem den «weenenden wijsgeer". Hij werd ongeveer vijf eeuwen vóór Christus geboren.

Heraclitus was iemand van een droefgeestig karakter, geneigd tot eenzaamheid en gepeins. Zeer bedroefde hij zich over de verdorvenheid der inwoners zijner stad, en dat was goed. Maar toen hij om zijn wijsheid beroemd werd en men hem het hoogste ambt wou geven, liet hij dit over aan zijn broer. Want, zei hij: het geeft toch niets of men al beproeft dit volk te verbeteren. Dit was nu geen wijs en ook geen goed gezegde.

Met de gewone zaken en genoegens des leven» hield Heraclitus zich niet op; ze konden hem niet schelen. Ten laatste kreeg hij zelts een hekel aan zijn omgeving en ging naar de bergen. Daar bouwde hij een hut, ging er als kluizenaar wonen, at bergkruiden en dronk water, — allebei dbgen die niets kostten en hem voldoende waren. Wel had hij 't gemakkelijk beter kunnen hebben, want Darius, de koning van Perzië, noodigde den wijsgeer uit aan zijn hof te komen. Maar Heraclitus wees dat verzoek met verachting af.

Geheel anders dan Democritus, die de halve wereld rondreisde, bleef Heraclitus stil in zijn eenzame hut. Hij verachtte alle praal en genot, en vond de menschen zoo slecht, dat zij 't aankijken niet waard waren. Daar lag nu wel iets waars in, maar Heraclitus vergat geheel eerst eens in zich zelf te zi©n. Eigenlijk zat zijn hoogmoed hem in den weg, geloof ik.

Wat hem echter niet in den weg zat, was het vet. Zijn al te sober leven schijnt hem niet goed te_ zijn bekomen. Hij kreeg de waterzucht en stierf in zijn zestigste jaar. Hij werd dus, vergeleken^ met vele wijsgeeren, en vooral met Democritus, niet oud.

Dat er van iemand, die zoo eenzaam en eenzelvig leefde, weinig te vertellen valt, begrijpt gij. Zijn stroeve manieren en droefgeestig karakter maakten, dat men geloofde dat hij tranen vergoot over de dwaasheid van het menschdom. Vandaar zijn bijnaam en vandaar ook dat iemand, die alles van de treurige zijde beschouwt, nog wel een »Heracliet" heet.

Evenals in hun aard waren Democritus en Heraclitus ook verschillend in hun meening. De laatste geloofde namelijk dat alle dingen door vuur waren ontstaan. Wat de ander dacht heb ik u al verteld.

Hiermee stappen we van den blijden en den droeven wijsgeer af. Alleen wil ik u nog herinneren, hoe in hun vaderland nog een andere wijze heeft gewoond en gesproken, die de kunst verstond om »droevig en «^^tów blijde" (e zijn, en die ons ook zegt Wie hem daarin had onderwezen. Als gij daar ineer van wilt weten, moet gij de schriften van dien wijze maar goed lezen. Gij hebt ze thuis.

Wie zou die man zijn?

God heeft het betaald.

(Ingez.)

In de dagen der Afscheiding, omstreeks 1834, werd een Gereformeerd predikant door de rechtbank veroordedd tot eene geldboete van ƒ 300,

omdat hij de samenkomsten der toenmalige Afge­ s scheidenen had geleid. Nu was de veroordeelde v op den gestelden tijd niet in staat die som te D storten, en in dit geval moest hij gevangenisstraf ondergaan. Voor zijne vrouw en kinderen, ó alsmede voor de kudde, die hij moest leiden, d was dit eene ernstige zaak, die hem dikwijls H voor zijn God op de knieën bracht. g

Da laatste dag was aangebroken. Op dien t Vrijdagochtend komt een graanhandelaar de l woning van den leeraar binnen, en vraagt dezen even te mogen spreken. Dit wordt dadelijk toe­ j gestaan, en wat was de boodschap? De koopman vraagt of hij den dominé ƒ 300 mag voorschieten en de boete betalen. »Ik zou dit niet weigeren, goede vriend!" antwoordt deze, sindien ik u eenige waarborg kon geven, dat ik het binnenkort kan terugbetalen." iDatis geen bezwaar, hernam de andere: ik lijd iiog liever ƒ300 schade, dan u in de gevangenis te zien gaan." De koopman ging, hield woord, en verdiende dien dag aan de beurs juist.... /300. Nog dienzelfden avond kwam hij bij den leeraar aan huis, om hem de kwitantie te toonen, maar toen deze een schuldbekentenis wilde overleggen, wees zijn vriend die af met de woorden: »niet ik heb het betaald, maar onze God, die mij dezen dag juist zooveel deed verdienen, als ik voor u betalen moest."'

J. B.

CORRESPONDENTIE.

Van onze trouwe lezeres M. M. te R. ontvingen we een zeer aardig verjaarvers in meestal eenlettergrepige regels. (De lezers weten dat we daarover onlangs spraken.) We zouden dit versje zelfs gaarne als voorbe.eld plaatsen, maar onze lezeres heeft ook ervaren, hoe moeilijk 't is zulke versjes te maken. Anders toch zou zij niet spreken van »een lofpsalm stuwen"., wat zeker niet de goede manier is; en zoo meer. Doch dit neemt niet weg, dat het versje bewijst wat goede wil en lust vermogen.

Dat komt van een jeugdige lezeres; en een zeer bejaarde maakt ons de opmerking, dat we in het versje van den zingenden blikslager, 't welk deze lezeres nog uit het hoofd kent, iets verkeerd zeiden: 't Is niet: »maak ik", maar

.tik

ik." Zoo wordt het ook werkelijk mooier. En al zullen wel weinig bejaarde lezeressen lezen wat voor kinderen geschreven wordt, we hopen dat die het doen, het dan zoo oplettend doen als zij, die ons op de misstelling wees.

Op verschillende ingekomen vragen liopen we weldra te antwoorden. We herinneren echter aan het pas geschrevene over de duidelijkheid, en wachten nog altijd antwoord op een inlichting, die we vroegen, alvorens zelf antwoord te kunnen geven.

HOOGSNBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen