Voor Kinderen.

IN KOMMER.

VII,

Met droefheid en verontwaardiging zag mees ter Bernard het jammerlijk schouwspel aan. Hij had door de menigte willen dringen, zich tusschen de vrienden en de vervolgers plaatsen, doch het was onmogelijk, 't Zou tot niets ge­ w leid hebben, dan tot meer ellende.

Met tranen in de oogen en diepe treurigheid in 't hart, wendde hij zich af. Haastig wilde hij het stuitend schouwspel, het goddeloos bedrijf en die woelige menigte ontvluchten, toen hij voelde, dat een hand op zijn schouder werd gelegd. Hij zag om, en bespeurde een man, klein van gestalte, eenigszins mismaakt, wiens onaanzienlijk voorkomen sterk afstak bij dat van ."alissy, een groot, forsch gebouwd man.

Meester Bernard kende hem. 't Was Victor, een herbergier, die mede tot den kleinen kring der geloovigen te Saintes 'behoorde. De beide mannen hadden elkaar m.eer ontmoet, maar zelden gesproken.

„Kom mee, " fluisterde Victor terwijl hij een weemoedigen blik voor zich sloeg; „wij hebben V al te veel gezien."

Palissy volgde, en weldra bevonden beiden zich in het huis van den herbergier, waar zij spraken over het schrikkelijk tooneel, dat zij aanschouwd hadden, en over de zware tijden, S die waren aangebroken.

„Hoe lang nog, eer het onze beurt is, " sprak Victor eindelijk.

„Zoo de Heere God wil, " was het antwoord. „In Zijn hand zijn wij; uit Zijn mond gaat het kwade en het goede. Doch levend, of stervend, wij zijn des Heeren."

Victor zag Palissy ernstig aan; deze schudde den kleinen man de hand en sprak:

„Laat ons moed houden en met lijdzaamheid de loopbaan loopen. De lichte verdrukking gaat zeer haast voorbij.

Toen zij eindelijk van elkaar scheidden, wa­ ren de goede kennissen van vroeger vrienden geworden. Palissy zou het later ervaren.

De taak hem door de regeering opgedragen, was tot aller genoegen volbracht, en zoo wel beloond, dat de meester nu eenigen tijd zonder zorgen leven kon. Had Lisette echter gehoopt, dat haar man den lust tot proefnemingen met den smeltoven zou verloren hebben, dan zou 't blijken dat zij zich deerlijk had vergist.

’t Was als wilde meester Bernard, thans den tijd, aan anderen arbeid besteed, op alle wijs inhalen. Hij stookte weer den oven, mengde opnieuw kleuren en ging wederom aan het werk om, zoo mogelijk, het verglaasd dat hij zocht, te vinden. Wel verzuimde hij zijn anderen arbeid niet — wat ook niet kon —, maar alle vrije uren in de week werden, gelijk soms de nachtrust aan den oven ten offer gebracht, maanden lang, eindelijk zelfs jaren. En toch — alles, alles ten slotte nog vergeefsch.

Het eene ongeluk scheen het andere te moeten volgen. Reeds vroeger had de dood zijn oudste dochtertje weggenomen. Nu werden twee kinderen ziek en stierven, na lang te hebben gesukkeld. Twee andere werden kort na elkander geboren, maar 't stond te vreezen dat ook zij niet lang zouden blijven, wijl ze uiterst teer en zwak waren. Trouwens ook hun moeder behoorde niet tot de sterken. Vaak moest zij te bed liggen, en hoe gaarne zij ook haar man tot hulp en steun was, dikwijls lieten haar krachten het niet toe. Wat haar man ook zeggen mocht, hoe hij ook verzekerde, dat hij met 'sHeeren hulp zijn doel eens zou bereiken, zij geloofde er al lang niet meer aan. Zij had geheel den moed verloren, en ook dit werkte zeer slecht op haar gestel en drukte haar zeer diep neder.

Langzamerhand deed zich gebrek aan allerlei gevoelen, en 't kostte Palissy groote moeite, zooveel werk te vinden, dat hij met het loon zijn gezin kon onderhouden. Zooveel mogelijk zuinigde hij uit. De oven verslond veel, heel veel brandstof. Om die te verkrijgen, groef onze vriend zelfs de palen uit, die zijn tuin afperkten en kloofde hen tot brandhout. Ongelukkig hadden de buren dtt gemerkt, die al lang 't hoofd hadden geschud over den man, die tijd en geld verspilde, zoo zij dachten, voor een ijdel droombeeld. Hij is krankzinnig, zoo riepen zij, en ge begrijpt, hoe het Lisette te moede was, al wist zij beter, zoo iets te moeten hooren.

Ook Palissy merkte MA wat er omging en het griefde hem in de ziel. Hij was vast overtuigd, in zijn gemoed ten volle verzekerd, dat de Heere God hem zijn pogen zou doen gelukken, hem in staat stellen, door de kunst als gave Gods, dien God te verheerlijken. Maar als hij dat zei, sprak men hem tegen, glimlachte ongeloovig, en zelfs zijn eigen vrouw viel hem af. Trouwens we moeten erkennen, dat er een sterke overtuiging en bijzondere kracht toe behoorde, om zoo vol te houden, wijl alles tegen was of scheen. Waarschijnlijk zouden wij het niet beter gemaakt hebben dan de tijdgenooten van Palissy.

Op een Zondag ging meester Bernard naar de vergadering der kleine gemeente van Saintes. Er was, zooals gezegd, geen leeraar, en er een te laten overkomen, was in dien tijd hoogst gevaarlijk. Zoo zou dan Palissy, gelijk meer, ook nu weder lot de broeders en zusters een W woord spreken, tot hun stichting en opbouwing in het geloof. Dien morgen koos hij tot onderwerp de gelijkenis (Jie ge lezen kunt in Lukas 19 : 12—25. Daar vinden we o. a.:

Hij zeide d§.n: Een zeker welgeboren man reisde in een vergelegen land, om voor zich zelven een koninkrijk te ontvangen, en dan weder te keeren. En geroepen hebbende zijne tien dienstknech­ w ten, gaf hij hun tien ponden, en zeide tot hen: C Doet handeling, totdat ik kom. En het ge­ g schiedde, toen hij wederkwam, als hij het ko­ A ninkrijk ontvangen had, dat hij zeide, dat die dienstknechten tot hem zouden geroepen wor­ • den, wien hij het geld gegeven had; opdat hij V weten mocht wat een iegelijk met handelen gewonnen had. En de eerste kwam, en zeide: Heere, uw pond heeft tien ponden daartoe ge wonnen.

Of nu de hoorders wisten, wat Palissy er toe gedreven had, deze tekstwoorden te kiezen, of hij 't zelf recht inzag, weten wij niet. Doch zeker is, dat in zijn omstandigheden, de keus zeer verklaarbaar was, en ook, dat althans een der broederen, te weten Victor de herbergier, die in de vergadering was, begreep hoe de eester sprak uit de volheid des harten. Palissy wees er met nadruk op, hoe een iegelijk geroepen is, met het pond hem toevertrouwd winst e doen, tot de Heere komt om rekenschap te vragen. En al luisterend, kreeg Victor een geachte, die hij met vele andere mee naar huis am en overwoog. Eindelijk vatte hij een besluit en ging naar Palissy om om 't hem mee e deelen.

CORRESPONDENTIE.

T. G. Een metaphora is een figuurlijke uitdrukking, die de zaak in een beeld voorstelt. oo zingt Da Costa van den

„ — — Kernel, 't levend schip dat door de zandzeebaren

Zijn koers houdt, rijk bevracht met keur van oosterwaren."

en noemt hij de verveling, dochter van de r eelde en moeder van de wanhoop.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen