Voor Kinderen.

NIEUWE VIJANDEN.

XIII.

Zoo was dan het gevecht afgeloopen en de Portugeezen, nu weer van drinkwater voorzien, staken in zee. Misschien vergaten ze het gebeurde al spoedig. Ze wisten niet, dat ze het L begin gezien hadden van een strijd die nu eeuwen duren zou, dien krijg tusschen Europeanen en Arabieren, Mohamedanisme en Chris­ t tendom, in het overzeesche.

Met groote behoedzaamheid vervolgde Vasco de Gama nu zijn tocht noordwaarts. Hij ha zich op een of andere wijs de hulp van een paar Arabische loodsen weten te verzekeren, doch 't bleek al spoedig, dat zij niet te vertrouwen waren, en wel eens booze plannen konden smeden.

Na ruim twee weken, den 7den April, waagden de Portugeezen het weder, eens in een haven het anker te werpen, 't Was t Mombassa.

Men was zoo wijs niet aan land te gaan, gedachtig aan wat kort geleden was gebeurd. Doch er scheen geen gevaar te vreezen. Kort nadat de schepen in de haven waren verschenen, zag men een boot van het strand naderen. Daarin bevonden zich eenige Arabieren, slechts licht gewapend. Ze kwamen aan boord en brachten geschenken van den sultan: een schaap, vruchten en zelfs een gouden ring, als zinnebeeld van vrede en broederschap.

Maar al kon men het schaap braden, de vruchten eten en den ring bewonderen, volkomen vertrouwden de Portugeezen de zaak toch niet. Ze begrepen niet, hoe die Mohamedaansche sultan jegens hen. Christenen, zoo vriendelijk kwam, maar wel dat hij zeker uit Mo zambique bericht omtrent hen had ontvangen. Zoo waren ze op hun hoede. Zij zonden den grooten heer een geschenk terug, dat heel vriendelijk werd aangenomen, doch wachtten zich van boord te gaan. De levensmiddelen die zij kochten, werden hun in bootjes gebracht.

Dit was derikelijk een streep door de reke ning van den vriendelijken sultan. Op zekeren dag kwamen dan ook twee Arabieren aan boord, wellicht met het doel om, als verspieders, alles eens goed op te nemen. Vasco de Gama althans vertrouwde de zaak niet, en beval zijn mannen, de twee ongenoode gasten gevangen te nemen.

Weldra werden zij door den scheepsraad in verhoor genomen. Men wilde weten wat plannen zij hadden en ook of er iets kwaads tegen de vreemdelingen beraamd werd.

De Arabieren echter, hoe scherp ook in verhoor genomen, ontkenden dat zij met eenig kwaad bedoelen waren gekomen, en evenzoo dat men te Mombassa eenig kwaad tegen de vreemdelingen in 't schild voerde.

In dien tijd bestond de afschuwelijke gewoonte, om als een gevangene niet bekennen wilde schuldig te zijn, ., of weigerde te zeggen wat men wenschte te weten, hem door pijnigen te dwingen. Wij weten, hoe o. a. de godonteerende inquisitie, op die wijs tegen de belijders des Heeren te werk ging. Zoo verwondert het ons dan ook niet, dat Vasco de Gama 'tzelfde gruwelijke middel toepaste. Hij liet kokende olie druppelen op de naakte lichamen der twee gevangenen. En deze, gefolterd door ontzettende pijn, bekenden nu eindelijk wat men weten wilde. Het kwaad vermoeden der Portugeezen bleek gegrond te zijn.

AAN VRAGERS.

Hier in deze stad, zoo vraagt B. te Amsterdam, zegt men wel eens: een half blans kop, voor een aarden pot; en ook wel: een half blans heer, d. i. dan een armoedige heer. Waarom zegt men nu „half blans? "

Onze lezer vergist zich een weinig, of liever „half blans" is een verkeerde spelling van „half blanks."

Een blank was vroeger een muntstuk dat 6 dui ten waard was, d. i. zoowat 4 centen. Een halve blank was dus een cent of twee. Een half blanks pot was een die een halven blank kostte, en 't is mij gebleken, dat zulk een pot nu een cent of 3, 4 kost. Het komt dus net uit, want alle dingen, zijn gelijk we weten, wat duurder geworden dan in den tijd der blanken.

Een half blanks heer was iemand, die maar twee centen op zak had; en dus vrij wel het zelfde, als wat we nu een kaal heer noemen.

Onze lezer P. A. v. d. B. doet de volgende vraag:

Zijn de namen Leonard of Leendert van dezelfde beteekenis? Of wat is taalkundig juister en welluidender?

Hetzelfde zou ik gaarne willen weten omtrent de namen Helena, Lena of Leentje.

Wat de mansnamen betreft, zoo is Leonard de Fransche vorm en Leendert de Nederlandsche voor denzelfden naam. In ons land is dus Leendert het rechte woord.

De meisjesnamen zijn ook alle dezelfde, en aan 't Grieksch ontleend. Lena is een verkorte, Leentje een verkleiningsvorm. Dit ., je" is achter veel meisjesnamen te vinden: Betje, Jansje, Grietje. Oudtijds duidde die verkleiningsuitgang niet alleen het kleine aan, ook he lieflijke.

Zoo b.v. in Camphuysens „Meysche Mor­genstond: "

„Het veetjen scheert het klaverkruid

Graag van het veldjen of."

't Mooist van de drie is voor een meisje dus de vorm Leentje.

In 't algemeen is 't jammer, dat die namen met je, niet zoo veel meer gebruikt worden als vroeger. Nog onlangs wees een Amerikaansche vrouw, die onze taal kent, op het mooie en lieflijke dier namen. Trouwens, namen als Betsy en Nelly zijn in onze taal recht dwaas en belachelijk.

Voor een Nédeïlandsch meisje staat een Engelsche naam even leelijk als voor een dergelijken jongen Tony of Bobby.

CORRESPONDENTIE.

Enkele vragen, op plaatsen uit de Schrift betrekking hebbende, krijgen weldra een beurt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen