De Hervormde Synode.

Amsterdam, 25 September 1903.

De saamkomst van de Haagsche Synode kenmerkte zich ook dit jaar door een volslagen gemis aan energie.

De fractie in de Hervormde Kerk, die de kerk door de kerk wil hervormen en al haar hoop had gesteld op de Synode, die „om" was, heeft weer gelegenheid te over gehad de waarheid te ondervinden van Dr. Hoedemaker's woord: „Heere, bewaar ons voor een orthodoxe Synode." k k t

De heeren, die thans zetelen in het nieuwmodische heerenhuis in de Javastraat, waar in de antichambre de „Dordtsche Synode" hangt als symbool van het glorietijdperk onzer Gereformeerde Kerk, hebben daarom hun tijd niet vérbeuzeld. Er is druk gearbeid zelfs. Er waren tuchtzaken te be redderen, finantieele zorgen te voorzien, reglementen te wijzigen. Vooral het beheer eischte veel tijd. Maar één daad, een daad van mannelijken moed, een daad, om richting en steun te geven aan het kerkelijke leven, die vraagt ge aan deze Synode tevergeefs. s e z k S e S A s

De Haagsche Synode bleek ook nu weer impotent.

Niet alsof de ernstige vragen, die heel het leven van ons volk bewegen, ook niet aan haar deur aanklopten. De strijd tegen het veldwinnend socialisme; de vraag naar reorganisatie der kerk; de handhaving der waarheid Gods tegen het ongeloof; — dat alles stond wèl op haar agendum.

Maar de Synode ontweek elke beslissing.

Ze weet uitnemend goed, dat haar kerkgenootschap gelijk is aan een bouwvalligen toren, waaruit ge niet een steen los kunt maken, of heel het gebouw stort krakend ineen.

En daarom, met een kunstvaardigheid, die een koorddanseres eer aan zou doen, verrichtte ze op het slappe koord van beginselloosheid heksentoeren om het juiste evenwicht te bewaren.

o, Neen, de Synode keurde het socialisme in haar ambtsdragers niet goed, maar de klacht was reglementair niet in den haak en daarom kon de Synode niets doen om het socialisme te bestrijden.

En al erkende de Synode, dat haar organisatie niet onverbeterlijk was, ze zou met reorganisatie maar wachten, totdat betere tijden aanbraken.

Zoo werden de klagers met een kluitje in het riet gestuurd.

Is het wonder, dat onze gerefoirmeerde broeders in het genootschap over deze Synode al de fiolen van hun toorn uitgieten.?

Er was niemand, die bij het sterven van deze Synode haar loflied" zong. Ze ging heen zonder begeerd te zijn.

Of neen, één was er, die de loftrompet aan de lippen zette en geen woorden van bewondering genoeg vinden kon voor dit hoogste college der „Vaderlandsche Kerk."

En die eene was, — ge raadt het in geen tien tellen, — het orgaan van de socialisten, Hei Volk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen