De ridders der droeve figuur.

De samenkomst, die onder leiding van Dr. Vos te Utrecht plaats vond, liep op een reusachtig fiasco uit.

Slechts een goede honderd predikanten waren op het appel verschenen.

Alsof het een heimelijke samenzwering gold, werd aan de pers van meetaf de toegang ontzegd.

En ten slotte werd — nog niet eens met algemeene stemmen — een motie aangenomen, waarin positief aangaande de wenschen der heeren niets te lezen staat, maar alleen uiting gegeven wordt aan hun feilen haat tegen de eenige Gereformeerde Universiteit in ons vaderland.

Schier heel de christelijke pers heeft zich dan ook over dit stukske van domineespolitiek vroolijk gemaakt. Niet hel minst omdat deze geestelijke heeren zich vooral bezorgd toonden over 's lands schatkist. Eén ton aan de Vrije Universiteit toegezegd, zou de finantiën van het Rijk in de war brengen. Wellicht worden de heeren straks bekort in hun eigen tractement.

Maar naast dien iachwekkenden is er ook een ergerlijke kant aan de zaak.

Ds. Moquette ontzag zich niet in zijn openingswoord ook het oude wapenlied der Reformatie aan te halen.

Al was de Kerk in gevaar en al woedde de hel, geen nood, want Christus zou zijn Kerk in stand houden.

I-ees voor de Kerk het Synodaal Genootschap en voor het woeden der hel de Vrije Universiteit, en de toepassing is duidelijk.

Te bevreemden behoeft dit niet.

Zoo verweet ook Beets in 1869 in Christe lijk Nationaal aan Groen van Prinsterer, dat zijn strijd voor de vrije Christelijke School diabolisch was. En geheel op die lijn ligt het, wanneer thans het streven van de eenige Christelijke Hoogeschool in ons land gelijk wordt gesteld met het woeden der hel.

En wat nu de diepere achtergrond van deze beweging is.'

Prof. Chantepie de la Saussaye heeft volkomen terecht opgemerkt in de Nederlander, dat het Wetsontwerp op het Hooger Onderwijs voor de Ned. Herv, Kerk geen de minste schade brengt en heel deze oppositie alleen voortkomt uit ouden wrok over de Doleantie.

Wel ligt de Doleantie bijna twintig jaar achter ons en heeft een jonger geslacht geleerd, dat we over de kerkelijke klove heen elkaar de broederband hebben te reiken, om tegenover den vijand van ons geloof pal te staan.

Maar wie ook vergat en vergaf, niet Dr. Vos, die gaarne bij elke gelegenheid nog eens poseert als de Beschermer en Redder der Vaderlandsche Kerk en die nog altoos op duurzamer blijk van hulde van de Synode wacht, dan den thans reeds afgedragen pelsmantel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen