Publiciteit.

Een lezer van ons blad, die de belangstelling van de leden der gemeente in kerkelijke zaken gaarne vermeerderen zag, doet ons de vraag of het niet goed zou zijn, dat de kerkeraadsvergaderingen vooraf aan de gemeente werden bekend gemaakt en opengesteld voor gemeenteleden, die haar wenschten bij te wonen. Met name wenschte hij dien maatregel te zien toegepast op de classicale visitatie, opdat ieder gemeentelid zou kunnen weten, hoe de toestand in de Gemeente is.

Het komt ons voor, dat het antwoord op die vraag, zooals zij hier voor ons ligt, niet zoo gemakkelijk is te geven.

Ongetwijfeld leert ons het voorbeeld van het eerste Apostel-convent te Jerusalem, waarbij niet alleen de ouderlingen en de apostelen, maar heel de gemeente tegenwoordig was, dat tegen de aanwezigheid van gemeenteleden bij een kerkelijke samenkomst op zichzelf geen het minste bezwaar bestaat. In onze meerdere vergaderingen, zoowel van onze dassen als synoden, wordt dan ook meestal de regel gevolgd, dat belangstellende hoorders worden toegelaten. En ook onze kerkeraden zijn gewoon, zoodra het handelingen betreft, die de geheele gemeente aangaan, zooals het verkiezen van ambtsdragers enz., de gemeenteleden saam te roepen en aan de actie te doen deelnemen. Ten onrechte worden deze vergaderingen soms gemeente-vergaderingen genoemd; een begrip, dat onze kerkenorde zelfs niet kent. Feitelijk zijn deze samenkomsten, als men zoo wil, publieke kerkeraadsvergaderingen, waarbij de leden der gemeente worden opgeroepen om aan den kerkeraad van hun keuze blijk te geven.

Principieel is er dus geen het minste bezwaar tegen, aan gemeenteleden toegang tot de kerkeraadsvergaderingen te verkenen. Wat bij Synode en Classis geoorloofd is, kan bij den Kerkeraad niet ongeoorloofd zijn.

Dat desniettegenstaande in de practijk de kerkeraden meest in besloten vergaderingen saamkomen, ligt in den aard van de onderwerpen, die daar aan de orde komen. In de meerdere vergaderingen worden meest zaken behandeld, die een algemeen karakter dragen. Tuchtzaken en persoonlijke quaesties, waarbij de vergadering vanzelf in comité overgaat, vormen hier een uitzondering. Publiciteit kan hier dus als regel worden gesteld.

Maar in de kerkeraadsvergadering is de verhouding juist omgekeerd. Hier wordt het grootste deel van den tijd in beslag genomen door meêdeeling van hetgeen de ouderlingen op hun huisbezoek hebben waargenomen. De beraadslagingen zullen dus meestal over bepaalde personen loopen. En het ligt in den aard der zaak, dat zulke besprekingen een intiem karakter dragen. De gemeente bij zulke vergaderingen toe te laten, zou in strijd zijn met den eisch der broederlijke lidfde en alle vrijheid van bespreking onmogelijk maken.

Hetzelfde geldt iiatuurlijk en zelfs in nog sterker mate van de classicale visitatie. Wie de vragen nagaat, die men bij deze visitatie pleegt te doen, zal zien, dat zij in hoofdzaak loopen over de ambtsvervulling, leer en leven der ambtsdragers. Het persoonlijk karakter van deze visitatie maakt publiciteit uiteraard onmogelijk. Bedenkingen, die de kerkerard tegen een der ambtsdragers heeft, behooren eerst in besloten kring behandeld te worden, voordat de gemeente er kennis van krijgt.

Dit neemt echter niet weg, dat wij het van harte met onzen lezer eens zijn, dat meerdere publiciteit voor ons kerkelijk leven wel gewenscht is. De kerkeraadsvergadering mag niet een „onder onsje" worden, dat geheel buiten de gemeente om handelt en besluit. Het organisch verband tusschen kerkeraad en gemeente moet worden gehandhaafd ook door de gemeenteleden in de kerkeraadshandelingen te doen meeleven.

Het is daarom uitnemend, dat in de meeste groote kerken de gewoonte in zwang is gekomen om een kort verslag van de kerkeraadsvergadering te publicceren. Daardoor weet de gemeente althans wat haar opzieners hebben besloten,

En evenzoo zouden wij er geen het inste bezwaar inzien, dat' de kerkeraad bij e behandeling van algemeene zaken, aan elangstellende gemeenteleden de gelegeneid gunde de vergaderingen bij te wonen.

Terwijl eindelijk, wat de classicale visitatie angaat, door ons in overeenstemming met et oude kerkelijke gebruik, steeds de regel g s gehandhaafd, dat deze visitatie niet buiten e gemeente mag omgaan. Aan de gemeente behoort bekend gemaakt te worden, wan­ e eer de visitatie geschieden zal. En wie uit d e gemeente zich geroepen acht bezwaren ij de classicale visitatoren in te brengen, behoort daartoe onverkort het recht te woren gegund. De classicale visitatie geldt iet den kerkeraad alleen, maar de kerk in aar geheel. Naar den toestand der geeente wordt onderzoek gedaan. En daarom an de gemeente zelf van dat onderzoek iet worden buitengesloten. Bij een goede kerkvisitatie behoort daarom in de eerste laats de kerkeraad te worden gehoord, en aarna gelegenheid te worden geschonken aan de gemeenteleden om hun bezwaren in te brengen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen