Kerkelijke moties.

Nu men in den jongsten tijd in onze kerkelijke bladen telkens leest van.moties door kerkeraden aangenomen om hun goedof afkeuring over personen en handelingen uit te spreken en dit oordeel ter kennis van het publiek te brengen, mag de vraag niet onderdrukt, of dit de juiste kerkrechtelijke weg is.

Dat men in politieke en andere vereenigingen in het aannemen van zulke moties een welkom middel begroet om de publieke opinie te bearbeiden, is te begrijpen. Zulke

vereenigingen hebben op zich zelf geen de minste macht; ze kunnen niet handelend optreden; geen andere uitweg staat haar dus open dan een beroep op de vierschaar van de publieke conscientie.

Maar een kerkeraad is niet een vereeniging met een propagandistisch doel, maar een regeerend college. Hij beschikt over de macht der sleutelen, kan bestraffen en censureeren en des noodig de zaak aanhangig maken bij de meerdere vergaderingen, wanneer het een belang van alle kerken geldt. Wanneer een kerkeraad, in plaats van gebruik te maken van deze wettige hem ten dienste staande middelen, daarentegen zijn kracht gaat zoeken in moties, dan verzwakt hij niet alleen zijn eigen prestige, maar slaat een weg in, die voor het kerkelijk leven niet zonder gevaar is.

Dit gcva.ar is tweeledig.

Vooreerst, dat zulk een handeling door één kerkeraad allicht andere kerkeraden, die van tegenovergesteld gevoelen zijn, uitlokt om ook hun sympathie wereldkundig te maken. Men denke zich slechts in, wat er van ons kerkelijk leven worden zou, wanneer al onze kerkeraden eens behoefte gevoelen gingen om bij elk voorkomend geschil met ingezonden moties onze kerkelijke bladen te overstroomen, om te verstaan tot welke onhoudbare toestanden dit leiden zou.

Maar veel ernstiger is onze tweede bedenking, dat me» alzoo op de publieke markt brengt, wat binnenskamers behoort afgehandeld te worden. We leven nu eenmaal in een land, waar al wat onze Gereformeerde kerken gram is, met arendsoogen op ons kerkelijk leven let. De gretigheid waarmede de liberale pers al zulke berichten over neemt, kan wel het best doen zien, dat daardoor aan onze kerkelijke eere afbreuk wordt gedaan. En wie den goeden naam onzer kerken lief heeft, zal reeds daarom zich onthouden van door publiek gemaakte moties stof tot leedvermaak aan de buitenwacht te geven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen