Gemengd nieuws.

Hei vulgaire rationalisme herleeft. Ongeveer 125 jaar geleden vierde het rationalisme vooral in Dultschland zijne triumfen. Er werd op Kerstmis over stalvoedering, op Paschen over het nut van een flinke wandeling gepredikt. Van een herleven ïan zulk rationalisme weet Orellfs Kirchenfreund te verhalen, die de volgende schoolgebeden afdrukt, welke in het Berner Schitlblatt worden voorgesteld: »Wij willen ons ernstig aangrijpen, opdat de meester niet boos behoeft te worden; wij willen niet babbelen, geen geraas maken, niet lachen, noch de dingen op den grond werpen; wij willen ons oplettend, vlijtig toonen; als men van ons eischt dat wij spreken zullen, niet zwijgen; ons bovendien allen zoo gedragen, dat onze ouders en meesters zich daarover hartelijk verheugen." — sVoor heden is hier de arbeid volbracht, gaat naar huis, laat daar de handen recht vlijtig zijn! Helpt uwe ouders! En op den terugweg mijde een ieder wat gemeen is! Gij moet in het kleed van een scholier reeds brave menschen zijn." — ))Wij willen heden met vasten wil, getrouw onzen plicht als scholier vervullen, zoodat zich de meester over onvlijtigheid en slecht gedrag niet meer behoeft te beklagen."

In Rusland behooren vele schatrijke lieden tot de Oud-gefoovigen, d. w. z. tot de Grieksch-orthodoxe kerk, welke zich aan de onveranderde ceremoniën en de oude liturgie der Grieksche kerk houdt. Omdat hun vrijheid van consciëntie gegeven is, besloten zij, om den Czaar te hulp te komen met een miljard roebels, dat is met + 1260 miljoen guldens, ten einde hem in de gelegenheid te stellen den oorlog voort te zetten. Of dit geld voldoende zal zijn, ook na de ontzettende nederlaag ter zee? Het kapitaal zal geleend worden voorden tijd van tien jaar, zonder dat er rente voor betaald behoeft te worden.

In den Chronicle, een Joodsch blad in de nieuwe wereld verschijnend, wordt beweerd, dat er maatregelen zullen genomen worden, om ook den Joden meer vrijheid te geven. Zij zullen dan volkomen vrijheid genieten in alle groote en kleine steden maar niet in de dorpen, uit vrees voor moordtooneelen, als te Kisjeneff plaats hadden.

Ons dunkt, dat vrees voor moorden niet van het geven van vrijheid aan de Joden, behoett terug te houden. Immers nog tot op den tegenwoordigen tijd worden in Rusland Joden vermoord, en dat terwijl zij de minste vrijheid genieten. Als de staat toonde, dat hij de Joden ongeveer op gelijken voet met anderen wilde behandelen, dan zou wellicht het leven der Joden zekerder zijn dan dat zij, gelijk nu het geval is, de eenigen zijn, die van vrijheid van consciëntie beroofd zijn.

De Wachter schrijft over het Paaschfeest in Jeruzalem het volgende:

„Reeds in het begin der lijdensweken worden voorbereidselen gem»akt voor de viering van de zoogenaamde Heilige week. Pelgrims yan alle hoeken der wereld vergaderen zich binnen Jerusalem. Op Palmzondag (een week voor Paschen) begeven zich Roomschen, Grieken, Armeniërs, Syriërs en Copten, in prachtige, gewaden en met palmtakken in de handen, naar de Kerk van het Heilige Graf. De grootste plechtigheid in de Paaschweek, de voetwassching, heeft plaats op Donderdag-morgen op de volgende wijze.

Op een stoel op een verheven platvorm is de Grieksche patriarch gezeten met het aangezicht naar het Oosten gekeerd. Rondom hem zijn twaalf priesters, de twaalf discipelen voorstellende. De mantels van deze twaalf priesters gelijken niet veel op het eenvoudige gewaad van de Galileesche visschers; het kleed en de kroon, die de patriarch draagt, zijn van enorme waarde van wege het goud en de edelgesteenten.

Een priester leest uit Johannes' Evangelie het eenvoudige verhaal van de voetwassching. Daarop legt de patriarch zijn kostbaar gewaad af; een priester neemt hem de kroon af, en een ander rolt de mouwen van zijn onderkleed op en legt een handdoek over zijn arm. Uit een groot zilveren bekken wordt rozenwater genomen en de voeten der twaalf priesters er mee gewasschen. Na afloop van de plechtigheid worden de prachtige kleederen weer aangetrokken en een photografist neemt zijn instrument om wat hier voorviel voor de geloovigen te bewaren. Op den terugtocht naar de kerk besprenkelt de patriarch de menigte en geeft hun zijnen zegen.

Op Goeden Vrijdag wordt ue kruisiging en begrafenis des Heilands herdacht door een beeldje van Christus op een kruis te plaatsen, daarna het er af te nemen en dan neer te leggen op het deksel van het zoogenaamde Graf van Christus, waar ­ het tot den P^aschmorgen blijft. De volgende t Zaterdag is merkwaardig om het Heilige Vuur. Volgens de cfverlevering daalt er vuur van den hemel neer iil de Kapel van het Heilige Graf. In de kerk en op de straten staan duizenden te wachten op het oogenblik dat een der priesters met den geheimzinnigen fakkel voor den dag komt. Alle pelgrims zijn voorzien van een waskaars; sommigen hebben er drie om de lïrieëenheid voor te stellen, anderen 33 naar het getal jaren, die de Heiland op aarde doorbracht. Deze kaarsen worden aan den fakkel aangestoken en naar de kerken gebracht, ten einde de lampen aan te steken, die niet mogen worden uitgebluscht.

De Paaschmorgen wordt aangekondigd door het luiden der klokken, en in uitgelatene vreugde wordt de Opstanding des Heeren gevierd. Hoe treurig, dat verreweg het meerendeel van hen, die vreugde, bedrijven Christus niet kermen en ook niet kennen de kracht zijner opstanding."

WINCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen