„Zingende en psalmende den Heere in uw hart”.

Wordt vervuld met den Geest, sprekende onder malkanderen met psalmen, en lofzangen, en geestelijke liederen, zingende en psalmende den Heere in uw hart. Epheze 5 : 186 en 19.

'sHeeren volk bezit voor alle eeuwen in zijn psalmen een nooit genoeg te waardeeren geheimmiddel van wondere kracht. Zeer stellig zijn nist alle 150 liederen, die ons in den psalmbundel toekwamen, van eren sterk vermogen, maar er zijn er onder van zoo onnaspeurbaar sterke geesteskracht, dat ze, nu reeds drie duizend jaren lang, hart na harl gesterkt, ziel na ziel bekrachtigd, in geest na geest de neergedrukte veer hebben doen opspringen. En zonder overdrijving mag en moet gezegd, dat zonder de psalmen, o, zoo veel In de historie der Christenheid een geheel anderen loop zou hebben gehad.

Veel heeft het uiteraard tegen, dat wij niet, als Israel, de psalmen in de eigen taal van den door Gods geest aangegrepen zanger genieten. Wat vertaald wordt, verliest altoos een deel van zijn oorspronkelijke kracht. Dan vooral, zoo 't poësie is, en ge te doen hebt met een ander soort poësie, dan waarin uw eigen volksgeest zingt. De beweging in het gemoed van een zanger in Israel was veelszins anders dan bij onze poëten. Van daar dat de golving in de zangraaat bij ben en bij ons verschilt. £n ook de saamvatticg van een reeks gewaarwordingen in het lied was bij David en Asaf zoo heel anders dan in onze liederen, en van daar 't verschil in rijm, in voet, in coupletindeeling, In 't klankenspel. De saamvatting uit zich in 't oorspronkelijke zooveel krachtiger en doet daardoor de ziel zooveel machtiger aan. En 't zou u niet baten, of ge al 't Hebrecuwsch zóó aanleerde!, dat ge 't vlot genieten kondt. Ook dan toch zoudt ge er nog altoos als westerling voor blijven staan, en missen de snaren van de oostersche harp in uw eigen hart. Een psalm genieten, zoo als een strijder en lijder ia Israel dien voor drie dtdzend jaren genoot, dat kunnen wij niet meer.

Daar komt bij 't berijmingsbezwaar. Het is poësie, en al kende de poësie van Israel de rijm nauwlijks, voor ons geeft 't proza toch nooit in volle kracht weer, wat oorspronkelijk bij luit en bij cymbaal gezongen werd. De Engelsche Episcopale kerk hield zich aan 't proza der vertaling, en zingt dan dat proza bij orgelspel in wat men noemt recitatief Een schoon pogen, ook omdat men zoodoende altoos den heelen psalm of althans een geheele pauze zingt en niet een of meer verzen uitkipt, gelijk onder ons. Maar zulk een recitatief wordt er dan ook doorgejaagd met een snelheid, die 't hart belet er mee in te leven, en bij verre sveg de meesten gaat de uitwerking teloor.

Bij ons daarentegen maakt de berijming, dat we eens zooveel woorden gebruiken; dat er een onjuiste indeeling in de verzen komt; dat de rijm dwingt tot wijziging vaa de gedachten; en dat 't verband van heel den psalm zoo veelszins teloor gaat. Ook slopen er in de berijming valsche gedachten en voorstellingen in. Datheen's berijming wasminder fijn, maar er sprak te meer natuur in. De onze is kunstig, niet zelden keurig geslaagd, maar mist veelszins kracht.

Maar toch, de innerlijke kracht van geest die in de psalmen was uitgestort, was zoo onvergankelijk groot, dat, niettegenstaande dezeaanleugicg en deze vermenging, onze psalmbundel nog altoos, als poëzie onvertrcffen, een onuitputtelijke bron van kracht des geestes bleef voor wie, bij Gods volk ingelijfd, er uit leeft.

De strijd over psalm of gezang is te formeel gestreden. In dien strijd stond de psalm triomfeerend tegenover een bundel van mislukte gezangen. Ervaring elders had al te droef geleerd, hoe 't gezang er vaak toe dreef, om 's Heeren volk ten slotte van zijn psalmen te berooven, en de psalmen ten leste uit te bannen. De gezangen wisselden met den tijdgeest. Gelootsaftakeling bediende er zich van als voertuig. Zoo kwam er een tegenzin tegen alle geestelijk lied, buiten den psalmbundel, op, die te ver dreef. Maar bij alle gebrek, en bij alle overdrijving, en bij alle eenzijdigheid, moest toch ook in dien strijd gewaardeerd de onverzettelijkheid waarmee het trouwe volk weigerde van den schat van geestelijke kracht, dien het in zijn psalmen bezat, zich en zijn zaad te laten berooven. De psalmen waren en bleven een gemeengoed voor Christus kerk op aarde onder alle volken en geslachten. Alle andere geestelijke poësie was anders in het ééne land dan in 't andere, anders in de eene eeuw, dan in de eeuw die daarna kwam.

Maar niet alzoo de psalmen. Die waren voor alle eeuwen en voor alle volken éen. Daarin voelde 's Heeren volk van oud-en nieuw Verbond, 's Heeren volk uit alle werelddeelen, en 's Heeren volk uit alle geslachten zich als tcetredend tot éénzelfde fontein, om uit die éénzelfde bron zich met geestelijken moed en geesJelijke kracht te laven.

Daarom leerde men die psalmen, en leert ze nog aan zijn kinderen, aan het zaad der Kerk, Het is de ééne ziel van alle geslachten die zich steeds weer aan die psalmen sterkt.

En dan heette het wel: „Uw kinderen begrijpen, ze verstaan die psalmen niet. Die psalmen zijn hun te diep, zijn hun te vreemd. Leer hun liever een liedeke van Sankey", Maai Yooi dit paedagogiscb onverstandi is

’s Heeren volk nimmer bezweken. Het was zelf van der jeugd aan in die psalmen ingegroeid, en bet begreep, dat ook het opkomend geslacht er in moest groeien, 't Geheugen werkt bij de jeugd het sterkst. Wat er in de jeugd goed inkomt, zit er muurvast in voor heel het leven. En een psalm van 't boek zingen is bet ware niet. Ge zingt Gode psalmen in uw hart dan allee», zoo 't vers, dat ge zingt, u vast in uw geheugen zit ingeprent.

Gode te „psalmen in uw hart", is bet gemoed in golving doen komen met een beweging die in heiligen lytbmus naar het eeuwige Wezen uitgaat. Psalmen zingen met uw stem, al is die nog zoo schoon en zuiver, en uw stem te doen begeleiden door het prachtigst orgelspel, ii nog pas nachtegalen-werk, geen uiting van een God zoekende en God bedoelende ziel in een naar Gods beeld geschapen creatuur.

Het diepste van uw gemoed moet er in meê trillen. De ziel moet in verrukking, in bewondering, in aanbidding, in schuldbelijdenis, in smeekicg om uitredding, naar God zelf uitgaan. Er moet onder het „psalmen" een straal lichten die uit uw hart opglanst, en, de sferen door, doordringt tot en indringt in die ongeziene wereld, waar uw God troont.

Ge moet psalmen zingen niet voor uzelf, niet voor de menschen j niet uit sleur of gewoonte; niaar voor het luisterend oor van uw Vader die in de hemelen is. Wie psalmen zingt en onderwijl aan iets anders denkt, of naar iets anders gluurt, heeft zijn loon weg. Er moet zich iets bewegen in u, in u trillen en golven, en die beweging uit uw gemoed moet zich voortplanten, onge zien, langs een geestelijke lijn, tot ze haar ruste in uw God heeft gevonden.

Kan de stem er bij komen, des te beter; kan luit en orgel u steunen en regelen, het is kostelijk; maar ge kunt ook uw God psalmen toewuiven in heilige stilte. En altoos beter nog een stemmeloos Gode psalmen, dan een luid zingen, waarin de ziel noch mee jubelt, noch mee smeekt.

De psalmen zijn in hoogen zin voor'sHeeren volk strijdzangen. Er wordt een worsteling gestreden alle eeuwen door tusschen bet Koninkrijk van onzen God en de onheilige machten, die de komst van zijn - Koninkrijk weerstaan. Een worsteling tusschen zonde en heiligheid, tusschen dorst naar geluk en ellende, tusschen leugen en waarheid, tusschen de kinderen des L'chts en de kinderen der duisternis, tusschen satan en den heerlijken God.

Nu vraagt alle worsteling om een zang. Onze vaderen grepen dien in 't Wilhelmus, de geest der omvrenteling vond dien in de Marseillaise, nu weer heft 't Socialisme zijn eigen strijdzang aan. Zulk een zang vereent, verheft, bezielt, verhoogt den moed, en helpt ter overwinning. Dat voelen we, als we Da Costa's: „Zij zullen ons niet hebben, " nazingen.

Maar boven Da Costa's lied, en boven 't Wilhelmus, klinkt voor ons als strijdzang hoog en heerlijk het psalmlied uit. Israel tegenover de volken, is één met onze worsteling tegen de goden (lezer eeuw. En het is, dank zij onze psalmen vol geestdrift, vol heilige jaloerschheid, vol ijver voor de eere onzes Gods, dat eeuw na eeuw, dat onder volk na volk de heirscharen des levenden Gods in den strijd tegen den geest uit de diepte stand bielden, juichend in den dood gingen, en boe bitter ook soms uiteengeslagen, elkaar altoos weer terugvonden onder de banier van het Kruis.

Vandaar dat in tijden van slapte en geestelijke verweeking de liefde voor de psalmen er uitging; maar zóó kwam de hitte der vervolging niet weer op, of al 't volk greep weer naar den ouden psalmbundel, en Gode psalmen zingend, trok het weer den bangen, den heftigen strijd tegemoet.

Houd daarom onwrikbaar, o, Volk des Heeren, aan uw psalmen vast. Ze zijn 't lied uw levens, ze kunnen voor u het lied der victorie worden. Der victorie ook in die worsteling met den laatsten vijand, die in 't eind u wacht; en zalig hij, die, als dan 't sterven nadert, „zingende en Gode psalmende in zijn hart", de eeuwigheid mag ingaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen