Uit de Pers.

Aan het vervolgartikel over „De roeping onzer Gereformeerde Kerken" ontleenen we uit de Friesche Kerkbode het volgende:

Zou de Kerk geen roeping hebben tegenover de wereld in al hare nooden?

Sommigen zijn ras gereed met een antwoord, en zouden de geïnstitueerde Kerk mobiel verklaren willen op elk terrein des levens. Nu zullen wij niet zeggen, dat de Kerk buiten het terrein van de verkondiging des Evangelies en de samenvergadering der geloovigen niet komen mag. Als er nood is, mag de Kerk alles doen wat goed is. Als niemand er de hand aan slaat, zou de Kerk zich geroepen kunnen achten, om te fungeeren als Maatschappij tot redding van" drenkelingen, een reddingsboot met toebehooren uit te rusten en mannen aan te wijzen, die in geval van nood met gevaar van hun leven de woeste golven opgingen. Dat zou nog niet eens zoo slecht staan. Menigeen zou er veel voor gevoelen. En wie zou durven zeggen: dat moogt gij, o Kerk, niet doen ? Eerst dan, als buiten het Kerkelijk instituut om, de zaak van de redding behoorlijk werd geregeld, zou de Kerk haar boot opbergen en hare mannen ontslaan onder den dank van de velen, die aan hare krachtige pogingen het leven te danken hadden.

Wij illustreeren opzettelijk even, omdat er zijn, die, getroffen door de nooden der maatschappij, met een trillend hart en een aandoenlijk woord het uitroepen: is het niet de roeping der Kerk, zich te werpen midden in de sociaal zoo ontredderde maatschappij, en niet alleen X.tgetuigen maar ook te redden ? Moet de Kerk dan immer de Priester en de Leviet en nooit de barmhartige Samaritaan zijn 1

Zulke woorden zijn er op berekend, om in te slaan. Wij beweren niet, dat zij geuit worden om effect te maken. Maar 't is onwedersprekelijk, dat zij toch een goed figuurslaan. Vooral wanneer als pendant wordt gemaakt een schilderij van wat de Kerk wel doet, komt de schildering van de Kerk als reddende Engel zoo bekoorlijk voor den dag.

Men spreekt dan: is het wel de roeping der Kerk, in vergadering ^ en pers samen te kibbelen over de rechte manier van de institueering van Kerken, over den juisten weg van de opleiding tot den Dienst des Woords en over zooveel zaken waar de maatschappelijk misdeelden niets aan hebben ? maar moet de Kerk die ellendigen onder wijl laten omkomen ?

Hoevelen worden weggesleept door de verleidelijke voorstellingen van Staatspensionneering en Socialisme! Hoevelen worden een prooi van dranken speelzuchtl Hoevelen, jonge mannen en vrouwen, worden door onzedelijke, beter niet te noemen praktijken besmet en voor hun leven bedorven! Hoe wordt heel het lichaam onzer natie door giftige, vuile parasieten van buiten, en erger nog door doodelijke krankheden van binnen aangegrepen! Mag de Kerk dat alles maar lijdelijk aanzien ? Moet zijy ja in 't bijzonder zij, niet optreden als de helpster in dien nood? Moet de Kerk niet de natie op haar breede armen nemen en uit het gevaar dragen naar rustiger stee ?

Een sympathiek hart is spoedig gereed met het antwoord, en vindt in dat alles nu juist de roeping der Kerk voor dezen tijd.

Toch zij men te dezen aanzien nu niet overijld en overdreven.

Iemand, die met heel zijn ziel al den tijd zit in' den politieken strijd, politieke en staathuishoudknndige vergaderingen bijwoont en daar met geestdrift werkt, vindt, als hij een enkele maal een kerkelijke vergadering bijwoont, dat de Kerk zoo geheel buiten het leven om werkt, dat het eigenlijk voor hem, druk meelevend mensch, een straf is, zoon Kerkeraadsvergadering of een Classicale Vergadering bij te wonen, 't Is een ver schil als van dood en leven. Hij kiest het leven, en wil zich met de suffe Kerk niet bemoeien. Des Zondags gaat hij naar de Kerk onder de Bediening des Woords, en vindt het daar wel anders dan op die vergaderingen, maar het rechte is het toch ook niet. Die Socialisten hebben het nog niet zoo mis, die na jaren op de Kerk gescholden te hebben, ook haar gaan exploiteeren tot hun goddeloos bedoelen. De Kerk moet meer gaan staan; zoo willen velen maar zeggen; in het teeken van het maatschappelijke.

Nu is er in die redeneering veel, dat tot ons hart spreekt. Er wordt veel gezegd over de Kerk, dat ook onze Gereformeerde Kerken zich mogen aantrekken, en waardoor zij mogen komen tot verootmoedjging. Metterdaad, er is gezondigd, en er wordt nog door haar gezondigd. Alleen, men onderscheide wel, en geve zich eens rekenschap van wat God de Heere aan Zijne Kerk gegeven heeft als roeping, als ambt, waarop heel de Kerk door den Heere is ingericht. En dan vindt men daar eene beperking. Het Woord brengen, de blijde boodschap voortdragen, het Evangelie verkondigen allen creaturen: zietdaar de roeping, het levensdoel der Kerk. Daartoe ontving zij het ambt van de Bediening des Woords en der Sacramenten, Daarmede houden verband de ambten der Opzieners en Armverzorgers. Haren God heeft zij te verheerlijken door het licht des Woords rond te dragen door deze duistere wereld. Aan die taak heeft zij genoeg.

Met dat Woord heeft zij een positie tegenover de wereld, maar in al het andere leven de leden der Kerk met alle menschen samen. Aan de Avondmaalstafel zitten alleen de leden der Kerk, maar de Kerk heeft geen aparte markt, geen aparte werkplaats, geen apart kantoor, geen aparte beurs, geen aparten handel, geen aparte nijverheid, geen aparte wetenschap, geen aparte kunst. Goed verstaan, kan men zeggen, dat de Kerk met de wereld éénzelfde natuurlijk leven leeft, éénzelfde geschiedenis doormaakt. Kerk en wereld zitten in elkander, zij zijn geen twee luchtdicht van elkander afgesloten sferen. In menig opzicht zijn zij één.

Nu is dit de roeping der geïnstitueerde Kerk: het licht des Woords te laten schijnen op het groote terrein des levens. De Kerk heeft het Woord, anders niet. Dat Woord bevat wat God wil. Niemand zal tevergeefs zoeken in de H. Schrift, als het hem te doen is om te kennen den goeden en welbehagenden wil des Heeren.

Met het Woord heeft de Kerk ons volk te zegenen; met eene bediening des Woords die past bij dezen tijd, die waarlijk licht geeft over de quaesties van onzen tijd, die moed geeft in den moeielijken maatschappelijken strijd in onze dagen.

We treden op met de hooge pretentie, dat wij de waarheid hebben, en dat wij mop alle terreinen des levens" de waarheid hebben in het Woord Gods. Dat hebben wij te toonen. Die waarheid worde uitgestald. Niet onder de korenmaat, op den kandelaar worde het Woord gezet, opdat het zijn schijnsel werpe over de pubheke straat.

Dit is de roeping der Kerk; het Woord zóó te bedienen, dat de Zondag heel de week bestrijkt; — in het huisbezoek zoo te werken dat het leven wordt aangevat, niet in den en gen zin van het stille leven in de binnenkamer des gemoeds, maar het leven dat de vader en de moeder en de kinderen in huis, op straat, op 't wetic, in dienst leven met al de daaraan verbonden beslommerin gen. Zoowel de Bedienaren des Woords als de Opzieners moeten rekenen met den tegenwoordigen tijd. ZooiBin als op den duur een prediking over vergeving van zonden, bekeering en heiligmaking, zooals die vóór 50 jaar goed was, nu nog voldoen kan, evenmin kan het huisbezoek ingericht blijven zooals onze ouders het bij onze grootvaders hebben bijgewoond. Alles moet vervormd worden naarde wereld.

Naar de wereld. Onze lezers zullen begrijpen, dat wij daarmede niet bedoelen een booze, Gode vijandige, wereldschgezinde verandering; maar eene die in overeenstemming is met de gedaante der wereld in onzen tijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen