Buitenland.

Engeland. EenBoeddhistisch klooster te Londen in zicht?

In een der laatste afleveringen van het te Calcutta (Eögelsch-Indië) verschijnend tijdschrift, „Journal of the Maha-Bohdi-Society" komt eene oproeping voor tot bijeenbrenging van een som van / 240.000, om ia 1911 een Boeddhistisch klooster te Londen te stichten, ter herdenking van het feit dat de Boeddhistische religie 250 jaar heeft bestaan. In deze oproeping kan 'men o, a. het volgende lezen:

„De Boeddhisten van Burma en Ceylon zijn — het zij in het midden gelaten of dit in hun nadeel of voordeel is — onder Britsche heerschappij gekomen. En aangezien de Britten Christenen zijn, doen zij alle mogelijke moeite om onzen edelen godsdienst te ondermijnen., . Zij geven ons opium, Ganja, whiskey en nog vele andere alcoholische vergiften, , en hebben bovendien nog een menigte andere afschuwelijke kwalen en kwaden onder ons ingevoerd, die er toe bijdragen de levenskracht van ons volk te ondermijnen. Wij echter willen zonder eenige haatdragendheid en uit een liefdevol hart de Britten in hun eigen land den veredelenden en reinigende*! godsdienst van onzen Boeddha brengen“...

Het is beschamend zulke dingen te moeten lezen, maar het verwondert ons niet dat op die manier door een Boeddhist over het Christendom geschreven wordt. Reeds meermalen zijn door Boeddhisten pogingen in het werk gesteld, om hun religie in Europa ingang te doen vinden. Men vindt reeds Boeddhistische tempels in Parijs en in Londen, Het is ook te verstaan, dat de pogingen door Boeddhisten in het werk gesteld om in Europa bekeerlingen te maken, met zeker succes bekroond worden. Onder hen die den naam van predikant dragen, is menigeen die een geestverwant is van Dr. Bahler in Nederland, welke als predikant der Ned. Herv. kerk gehandhaafd bleef, al maakte hij er geen geheim van, dat hij het Boeddhisme en het Caristendom, gelijk hij dit opvat, op éen lijn stelt. De religieuse zin die uit de geschriften van mannen als Dr, Bahler spreekt, doet weldadig aan, in vergelijking met het roepen der Mammon-dienaars, waartoe een groot deel van de kinderen dezer eeuw moet gerekend worden. Het geslacht dat het Evangelie van Jezus Christus verwerpt, zinkt dieper weg dan het Heidendom, Daarom is te begrijpen, dat ernstig-gezinde Heidenen met religieusen aanleg het plan gingen opvatten, de verwerpers van den Christus in Europa tot hunne religie te bekeeren.

Spanje. Een klooster door de anarchisten ontzien. Anarchistische propaganda.

Pater Lorenzo, prior van een der Roomsche kloosters in Barcelona, beeft een belangwekkende mededeeling gedaan over de wijze waarop de revolutionairen in die stad tegen de kloosters zijn te velde getrokken. De pater vertelt het volgende: „De brand van een klooster tegenover ons had ons den ganseben nacht zeer angstig gemaakt. Toen nu 's morgens de slagen op onze poort steeds luider weerklonken, verzamelde ik de 19 broeders uit het huis om mij heen en opende de deur, terwijl wij onze zieke en blinde pleegkinderen op onze armen namen. Terstond stroomde een woeste menigte, op vernieling belust, naar binnen. Maar ik hief het jongetje dat ik droeg, in de hoogte en riep met tranen in de oogen: „Vrienden, broeders, helpt ons tenminste deze tweehonderd onschuldige wezentjes in veihgheid brengen. Doet daarna wat gij wilt, " Die woorden schenen het gemoed der aanvallers te roeren; want zonder eerst met elkander te onderhandelen, namen zij de kinderen en zeiden: „Wees maar niet bang wij doen jelui niets. Huil maar niet." En daarop zeiden ze ons dat we niets te vreezen hadden. Ze liepen toen door alle zalen zonder eenig kwaad te doen en gingen vervolgens naar het klooster naast ons, om dat aan te steken. Wij konden ze daarvan niet afbrengen, maar zij rieden ons aan, van het dak van ons klooster af, den muur te begieten, die naar het klooster naast ons gelegen was toegekeerd, ten einde ons gebouw voor brandgevaar te vrijwaren. Zoo deden wij, en we werden zelfs door hen gewaarschuwd toen het oogenblik daar was om met de begieting te beginnen, en ook wanneer wij weer moesten ophouden het werk der vernietiging te belemmeren. Wij zijn echter op geenerlei wijze weer lastig gevallen; integendeel, de volgende dagen zonden de revolutionairen ons door middel van hun kinderen kippen, konijnen, aardappelen en brood, opdat wij geen gebrek aan voedsel zouden lijden. Wij lieten op verzoek der revolutionairen de deuren van ons huis openstaan en honderden menschen kwamen kijken, maar niemand deed ons kwaad.”

Hieruit blijkt dus, dat de anarchisten een klooster dat zich bazig houdt met het verplegen van ktanken, hebben ontzien.

Wij vonden in het Handelsblad het volgende omtrent den tegenwoordigen toestand in Spanje vermeld:

„Barcelona is rustig, zoo schrijft de berichtgever van de New York Herald te Madrid, rustig onder den druk van het bezettingsleger en de onvermoeide waakzaamheid der militaire autoriteiten. Ware die druk er niet, Kfet bloed zou in stroomen door de straten vloeien. De anarchistische propaganda, gedurende langen tijd reeds gevoerd door senor Ferrer en zijn medeonderwijzers in de „escuela moderna" en de met deze in verbinding staande scholen, onder de bescherming, die de Spaansche grondwet verleent aan „de vrije uiting van de gedachte", heeft de vruchten gedragen, die de vijanden van de georganiseerde maatschappij ervan hoopten, In geen enkel land ter wereld is zoo stelselmatig gewerkt voor de verspreiding der anarchistische denkbeelden en aan de propaganda voor de socialerevolutie als in Spanje en speciaal in de Katalaansche provincies. De , , escuelas laecas", (leekenscholen) van welke een groot aantal thans zijn opgeheven, waren met enkele gunstige uitzonderingen broeinesten van anarchie, in welke behalve in de verfoeilijke leerstellingen van de moderne apostelen der school, ook practisch ondïrwijs werd gegeven in het maken van bommen en het behandelen van ontplofbare stoffen, ten einde de leerlingen voor te bereiden voor den „dag der finale vrijmaking". Duizenden bij duizenden hebben deze cursussen gevolgd. De groote populariteit der leeraren en het zeer aanzienlijk aantal jonge leerUngen, die, o zooals gebleken is, aan den laatsten opstand hebben deel genomen, zijn het beste bewijs voor het succes van de propaganda. Maar het [ergste — en dat maakt den binnenlandschen toestand voor Spanje zoo ernstig — is, dat de radicale elementen van alle georganiseerde staatkundige partijen zich meer of minder openlijk bij de anarchisten hebben aangesloten.

De Epoca had het werkelijk bij het rechte eind, toen zij dezer dagen opmerkte, dat de geheele oppositie van af Ferrer en Leroux tot aan de monarchale oppositionneelen toe kan beschouwd worden als te staan aan dezelfde zijde.

En een blad van geheel andere richting, de repubUkeinsche Diluvio, verklaarde onlangs, dat liberalen van alle schakeeringen, met inbegrip van de ultra's onder de anarchisten, zoo dooreengemengd zijn, dat het onvermijdelijk noodig is een scheidingslijn te gaan trekken. De oogen van denkende menpchen, aldus de Diluvio, moeten worden geopend voor het feit, dat een politieke partij niet kan samenwerken met anarchisten, die alle staatkundige beginselen verwerpen en zich schrap zetten tegen alle staatkundige organisaties.

In tijden van ongeregeldheden en revolutie zijn deze hulptroepen voor de anarchisten van buitengewoon nut. Maar welk voordeel hebben republikeinen, democraten en vooruitstrevende monarchisten van zulk een onnatuurlijk verbond ? ”.

Met het oog op dezen stand van zaken in Spanje is het te betreuren, dat er van Roomsche zijde zooveel gedaan wordt om de vrije prediking van het Evangelie te belemmeren, waaruit van zelf volgt, dat de Protestanten die arbeiden aan de Evangelisatie van Spanje, deRoomschgezinden voor hunne tegenstanders bij uitnemendheid houden. Wij lazen dezer dagen in de Juli aflevering van Het Evangelie in Spanje.-„In den politieken toestand en in de houding der Regeering ten aanzien van de Evangelischgezinden is volgens den predikant Barroso geen verbetering gekomen; wij worden geduld, maar de rechten, ons door de constitutie toegekend, worden steeds voorbijgezien of ongestraft geschonden, zonder dat eenig protest tegen willekeur of dwingelandij ons zou baten of kans tot slagen hebben.

Toch zijn er velen, en hun getal groeit steeds aan, die, ofschoon in onze godsdienstige overtuiging niet deelende, bij een mogelijk conflict tusschen ons en onze tegenstanders, zich aan onzen kant zouden scharen, omdat zij vóór de handhaving der vrijheid zijn".

Wanneer men de genoemde berichten omtrent de Evangelisatie in Spanje leest, krijgt men den indruk, dat de arbeiders die, het Protestantisme in Spanje zoeken te brengen, in de ijveraars en de ambtsdragers in de Roomsche Kerk hunne vijanden moeten zien; terwijl het ook blijkt dat de Roomsche bisschoppen en pastoors de Protestanten voor hun tegenpartij bij uitnemendheid houden. Wij hopen van harte dat dit zal veranderen. De jongste gebeurtenissen te Barcelona zijn wel geschikt om te doen zien, dat men van weerszijden van tactiek zal bebooren te veranderen. Maar dit gaat zoo gemakkelijk niet, getuige hetgeen men in Frankrijk zag gebeuren. Ook daar zijn de Protestanten in de eerste plaats anti-Roomsch geweest; daardoor hebben zij de radicale liberalisten gesteund, die tot leus hadden: het cleticalisme is de vijand, en dit was tot niet geringe schade voor hen zelven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen