„Op grond van eerlijkheid”.

In een onzer groote bladen werd een bericht uit de K'ólnische Zeitung overgenomen, waarin verhaald werd, hoe dezer dagen door een comité, dat «buiten alle godsdiensten staat*, te Berlijn vier groote volksvergaderingen zijn gehouden, door meer dan 8000 personen bijgewoond, waar verschillende sprekers optraden om de menschen te bewegen met de Staatskerk te breken. Reeds 1328 personen hadden schriftelijk verklaard aan dezen oproep te zullen voldoen.

Bevreemdend is dit feit niet. Niet alleen in Duitschland, maar in alle landen neemt het aantal dergenen - die met de Staatskerk breken, toe. Dat kan ook niet anders, waar het aantal ongeloovigen klimt en de band met de Kerk, uit gewoonte of sleur nog bijgehouden, op den duur wel verbroken moet worden. Wel loont het echter de moeite, na te gaan, welke motieven door de verschillende sprekers werden aangevoerd. De sociaal-democratische leiders Liebknecht en Hoffmann drongen op uittreding uit de Staatskerk aan, omdat deze in de handen der heerschende klasse een instrument was om de arbeiders te knechten. Een bewijs opnieuw, hoe onwaar het zeggen der sccialisten is, dat het socialisme met geen Kerk of religie te maken heeft en ieder vrijlaat, wat hij gelooven of niet gelooven wil. Het socialisme voelt maar al te goed, hoe in de Kerk nog altoos een macht schuilt om het socialisme tegen te gaan, en moet reeds daarom tegen de Kerk zich verzetten. Toch is het niet daarom, dat we op dit bericht wijzen. Naast deze sociaal-democratische leiders trad ook op de monist Prof. Ostwald, die evenzeer op een breken met de Staatskerk aandrong, niet omdat deze Kerk een instrument in de handen der heerschende klasse is, maar »ö/ grond van innerlijke reinheid en eerlijkheidi.; wie met het geloof der Kerk gebroken heeft en toch om allerlei bijredenen lid van de Kerk blijft, maakt zich schuldig aan oneerlijkheid en bezoedelt zijn geweten.

Wanneer van orthodoxe zijde telkens weer tot de modernen, die in de Hervormde Kerk zich handhaven willen, gezegd is, dathun positie valsch en oneerlijk was, dan werd dit steeds aan bekrompenheid, sectegeest en onverdraagzaamheid toeigeschreven. Hier is het nu een geen bekrompen en enghartig orthodoxe, maar een man, die met de belijdenis der Kerk geheel gebroken heeft en die het ronduit verklaren komt: ge hoort als modernen in de Kerk niet meer thuis. Ge moet er mee breken op gronden van innerlijke reinheid en eerlijkheid.

Zal die getuigenis van zoo onverdachte zijde meer gehoor vinden?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen