Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

XVIII.

HET FEEST.

Vóór de maaltijd begon had er zoo iets als een omgang plaats. De genoodigden waren meestal meisjes, vriendinnetjes of kennissen van de jarige. Er waren slechts enkele jongens, die hoofdzakelijk tot gezelschap dienden voor de twee zoontjes van den gastheer. Allen stelden zich nu op in een lange rij, die voorbij de jarige jongejuffrouw trok, welke tusschen haar ouders gezeten was. De genoodigden hadden nu gelegenheid om hun gelukwenschen te brengen en tevens hun geschenken aan te bieden, die meestal zeer fraai waren. Louise bracht een mooi Japansch verlakt werkdoosje mee, die toen vrij wat hooger waarde hadden dan nu. Toen de omgang geëindigd was, stond hét geheele tafeltje voor de jarige met geschenken, en zeker heeft menigeen haar benijd.

Nu volgde de maaltijd. Louise was opgetogen over de rijk met bloemen versierde feesttafel, de vele meestal jonge gasten, keurig gekleed en allen even vroolijk. De tafel was prachtig versierd, gelijk door de bloemen door allerlei sierlijk en kostbaar tafelgereedschap. Overal blonken kristal en zilver. Ook thuis had Louise wel veel gezien, maar zulk een feest was toch nog geheel iets anders.

Om de redenen die we reeds noemden kreeg het dochtertje van den heer Verspronck de eereplaats aan de rechterzij van haar, wier geboortedag men vierde. Dit was nu wel heel vereerend, maar toch wel beschouwd dwaas, daar de twee meisjes zeker vijf jaar in leeftijd verschilden. De oudere, de dochter van den heer Maanszoon scheen gewoon Fransch te spreken, maar Louise was nog niet zoo ver om behoorlijk te kunnen antwoorden, en gaf in verlegenheid óf geen antwoord óf een dat wel Nederlandsch doch min begrijpelijk was.

„Wat heb ik een dom kind naast me gekregen*; , zei de jarige tot haar linkerbuurvrouw, een meisje van haar leeftijd. Zij weet nergens van, en is geloot ik nog nooit op een partij geweest.”

Ze is ook nog zoo jong«, zei de andere in het Fransch. sVertel haar maar eens wat. Dan praten wij verder wel samen«.

Maar de jarige scheen al even weinig lust te hebben in het vertellen als Louise in luisteren. Op allerlei vragen waar zij zoo al heen was geweest, of ze ook iets moois gelezen had, gaf Louise maar weinig antwoord. Toen zij op een vraag, welke vrienden zij het meest bezocht antwoordde: »de tuinman en zijn vrouw«, was jonge juffrouw Maanszoon op het punt in lachen uit te barsten. Doch zij bedwong zich, liet Louise verder maar met rust, en wendde zich links. Beiden waren heel blij toen de schitterende maaltijd was afgeloopen.

Na het middagmaal, dat niet lang had geduurd, volgde een voorstelling van »Chineesche schimmen". Dit was een vermakelijkheid, vroeger bij de jongeren — en ook wel bij de ouderen — zeer gehefd. Nog een vijftig jaar geleden werden .die schimmen hier en daar wel vertoond, en het is jammer, dat dergelijke aardige en aangename ontspanningen plaats hebben moeten maken b.v. voor het ruwe en onhebbelijke voetballen. Er ligt toch wezenlijk niet veel eer in goed te kunnen schoppen!

’t Is dus noodig hier even te zeggen, dat de Chineesche schinMnen veel overeenkomst hadden met de zoogenaamde schaduwbeelden, die de ouders van mijn lezers zich nog wel'uit hun jeugd zullen herinneren, en die nog wel voorkomen, 't Waren veelal afbeeldingen van beroemde personen, en ook andere voorstellingen. Men knipt het in zwart gedrukte uit de plaat, en verkrijgt dan een beeld dat verrassend mooi is, als het des avonds bij licht schaduw werpt b.v. op een witten muur. De Chineesche schimmeti waren niet zoo mooi. Zij bestonden uit allerlei' geknipte figuren, menschen, huizen, honden, ' paarden enz. voorstellende. De vertooners bevonden zich met de poppetjes achter een scherm van geolied papier, dat op een houten raam was gespannen, waarachter licht brandde, tervidjl het overigens in de kamer duister moest zijn.

Bij de Chineesche schimmen werd vaak een geheele geschiedenis vertoond, veelal van vermakelijken aard. De vertooners en vooral de spreker of sprekers hadden geen gemakkelijk werk, maar ook altijd belangstellende hoorders of kijkers.

Tot deze behoorde ook zeker Louise, die nog nooit de schimmen had zien vertoonen. De kamer werd zooveel noodig donker gemaakt door het neerlaten der zware gordijnen, en de jeugd schikte dicht bijeen om de voorstelling bij te wonen.

Het eerste wat men te zien kreeg was een landschap waardoor een breed water voerde, over hetwelk een hooge, smalle brug lag, die echter in het midden gebroken was. Nu verscheen-aan den eenen kant dicht bij de brug een man, die zich luid beklaagde dat hij niet over de brug kon en die niet wist wat te beginnen.

Doch nu vertoonde zich aan den anderen kant de gedaante van een man, die een hamer in de hand droeg en een bijl en een zaag op den rug. Dat was de zoogenaamde bruggeman, de hoofdpersoon die altijd in versregels sprak of zong, terwijl de anderen spraken gelijk zij verkozen.

De bruggeman weet raad voor den verlegen wandelaar, en zingt:

»A1 mijn eentjes zwemmen in, het water; Fal de ral de rire«.

(Dit laatste was een Fransche rijmslag).

De wandelaar heeft echter geen lust de eendjes na te doen en gaat liever over de brug. ­ De bruggeman antwoordt:

»De brug die is gebroken; ik zal hem wel weer maken«.

De ander heeft echter geen lust daar op te wachten, en ook nu weer de bruggeman raad:

»Met mijn schuitje zal ik je overhalen Maar:

»Een drie gulden moet jij er voor betalen; Fal de ral de rire«.

Men zag nu den bruggeman zich in een schuitje over het breede water bewegen. En zoo kwamen er telkens beelden en figuren op het doek, al naar mate het verhaal dit meebracht.

Hoe het verder loopt zullen we, om niet te uitvoerig te worden, maar niet vertellen.

Na de bruggeman kwam de voorstelling van sDe drie joden met den ezel«.

Eerst zag men twee mannen, die met een ezel op den weg zijn. Doch het dier is koppig en wil niet voort. Nu neemt een de teugels en tracht al trekkende den ezel verder te krijgen.

Een hunner zegt: sTrek dan EH«. En deze antwoordt: »Ik kan niet Seli«.

Nu wendt Eli zich tot den derden man, die een stok in den nand heeft en roept:

»Markus, sla den ezel!« Doch Markus antwoordt: »Nah! waarom zal ik den ezel slaan ? Hij heit mij nooit geen kwaad gedaans.

De drie mannen beleven met het-weerbarstige grauwtje nog allerlei moeite, waarvan wij het verhaal den lezer maar sparen zullen, doch die onder de jeugdige toeschouwers heel wat piret verwekten. En toen eindelijk de Chineesche schimmen weer naar het schimmenrijk verdwenen, en alle lichten in de zaal weer waren opgestoken, dankten de gastheer en de gastvrouw de vertooners hartelijk voor het genoegen dat zij allen gedaan hadden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen