Uit de Pers.

Aan het slot van .een artikelenreeks over z Tucht schrijft Dr. Landw"ehr in de Rotterdamsche Kerkbode het volgende over de straffen op school.

Nog een enkele opmerking over de straffen in de school. Op dit gebied heeft men, evenals bij de belooning weder verschillende trappen: de afkeuring, de berisping, de bedreiging, de vrijheidsberooving, de verwijdering, en vele andere.

Wij handelen over deze niet afzonderlijk. Slechts ü] opgemerkt, dat bij deze straffen, evenals bij de 'Delooning, de rechtvaardigheid moet blinken als het licht. Een opvoeder, die van onrechtvaardigheid verdacht wordt, is zijn invloed kwijt en kan nog slechts met geweld verkrijgen, - wat anderen door recht winnen. Daarenboven zij men met bebedreigingen voorzichtig. Iemand, die veel beloofi. én de beloften niet vervult, daalt in der kinderen achting en verliest zijn invloed. Maar nog erger is het met iemand, die dikwerf bedreigt en iict nooit uitvoert. De meeste opvoeders geven zich .liet genoeg rekenschap van het feit, dat daardoor de tocht verlamd, wordt. Ook hier geldt dé veruianing der Schrift: *wees niet haastig met een woord voort te brengen.» Inderdaad alle christelijke opvoeders mogen de tucht van Gods Woord wei eerst over zichzelven doen gaan.

Daar is echter één soort van straf, waarover wij wel iels wenschen te'zeggen, omdat o.i. hier duidelijk gebreken aan te wijzen zijn bij ons onderwijs; ik, bedoel de zoogenaamde vrijheidsberooving. Men verstaat daaronder, dat een kind eenigen tijd van zijn • vrijheid beroofd wordt als straf op deze of geene overtreding. Nu gelijkt dit eenvoudig, maar het begrip vrijheidsberooving wordt tegenwoordig nog al uitgebreid.. W.anneer men er onder begrijp^; . onthouden van genoegens, zooals wandeling en spel, achten wij dat tucbtmiddel voor somrhige karakters, vooral de uitgelaten naturen, bijzonder geschikt en doeltreffend. Maar, wanneer men verder gaat, zij men.op z'n hoede. Over het opsluituigssysteem wil ik niet eens spreken. Dat is, o.i. geheel en al te veroordeelen. Alle berooving van vrijheid, .waar niet mede verbonden wordt de zelfwerkzaamheid, is niet anders dan een welkome gelegenheid om te zondigen. Bedroevend is het wanneer men bemerkt, dat opvoeders, zelfs christelijke opvoeders, dit niet inzien. Daar is op dit gebied meer, waarmede onze scholen moesten breken. Het zoogenaamde schoolblijven, dat dagelijksche leed, waarvan moeilijk uit te maken is, voor wie het onaan genamer is voor den opvoeder of voor het kind, dat schoolblijven is een bron van veel ellende. School laten blijven, zonder toezicht, mag niet geduld worden. Evenmin school laten blijven zonder dat er werk gemaakt worde. Zelfs school laten blijven zonder behoorlijk toezicht is te verwerpen. Bij schoolblijvers past geen kweekeling, maar een ervaren onderwijzer. Immers juist, als de straf moet ondergaan wórden, komt niet zelden het karakter uit. Het is opmerkelijk, dat de meeste paedagogen hierover een bedenkelijk stilzwijgen bewaren, maar onze Chr. school geve het voorbeeld.

Alle straf zij in overeenstemming met ons beginsel. Als de straf in de school tegelijk kastijding is, d.w.z. als straf en tucht aan elkander zijn verbonden, dan zij er in het oordeel altoos barmhartigheid. Dan geve men strafwerk op, maar dat tegelijk nog kan dienen om het kind vooruit te helpen, dan sta zijn onderwijzer hem daarin bij. Ten slotte zij nog opgemerkt, dat het doeltrefïen der tuchtmiddelen in het nauwste verband staat met den persoon des onderwijzers. Geniet hij achting, dan zal zijn belooning of. vermaning of berisping of bedreiging ingang vinden, maar geniet hij geen achting, dan keeren de tuchtmiddelen zonder vrucht tot hem terug. En daarom gelde voor ons gereformeerd onderwijs immer de eisch, dat de opvoeder een man zij, met vreeze Gods in het hart en met liefde tot het kind in de ziel. Evenals in de kerk, zoo verderven ook op de school loondienaars zoo ontzettend veel. Alleen die wenscht te arbeiden om Gods wil, is welkom, 'Van dien opvoeder gaat kracht uit. Die is een zegen in zijn omgeving.

Ten slotte nog een enkel woord over het doel der tucht. De tucht is er niet, om prachtexemplareh af te leveren Voor de menschheid, om Uebermenschen, om 'Kraftmenschen te kweeken. Dat doel kunnen wij veilig onbesproken laten.

De tucht is er ook niet, om de kinderen pasklaar te maken voor het maatschappelijke raderwerk. • Het kind moet straks geen onderdeel worden van een mechanisme, maar een lid van een organisme, een lid van een lichaam. De mechanische levensopvatting van het Socialisme doodt alle hoogere gevoelens. Wij willen wel gelooven, dat het Socialisme het kind zoö op den voorgrond plaatst. Dat kind, die schakel van de toekomst, wordt propagandan'iiddel voor den toekomstigen heilstaat. Al wat men aan het kind ten koste legt, komt de Socialistische gemeenschap ten goede. Daarom voert men de eischen van onderwijs en opvoeding zoo hoog mogelijk op. Kennis is macht, en als alles rich om Let kind concentreert, dan wordt reeds vroeg het bewustzijn gekweekt, dat men wat is, dat t anderen met ons té rekenen hebben. De majesteit van het kind, zooals die tegenwoordig wordt geproclameerd, is niets anders dan de consequentie van het ..Socialisme.

Tegenover dat streven kiezen wij wederom partij. Wij hebben een ander doel. Ons doel is het kind te leiden ' tot zijn aanvankelijke bestemming, om het te leiden in den weg der goddelijke ordinantiën, om het te leiden zóó, dat het straks zijn taak in, huisgezin en maatschappij, in school en kerk zal weten te vcrvifllen. Ons doel is óm menschen GoAi te vormen, tot alle goed werk yolmaaktelijk toegerust.: Djt doel bekoort, o-ns. .Dat.doe! najagend, •we^ü^ wij , Gods j.werk. .Zoo. ? ijn we. vru< ^tbaar vödf kerk en maatschSppij en staat.

Voor ons gelden de ivoorden eens doórNehemia gesproken: wij zijne knechtei», wij zullen ons opmaken, en God van den hemel sal het ons doen gelukken. Maar dan is allereerste eisch, ja, levensbehoefte voor ons gereformeerd onderwijs, dat men niet ter scholé ga bg de ongeloovige paedagogen, om aan hun voeten neer te littén, maar dat men uit eigen beginselen opbouwe die echte opvoédingsleer, die Gods Woord en ome belijdenis tot grondslag heeft en het zedelijk en geestelijke heil van het kiiid inhoudt en bovenal de verheerlijking van Gods naam tot doel heeft. Moge de tucht van Gods Woord over opvoeders en kinderen gaan! Dan zal van^ onze scholen een kracht uitgaan voor de toekomst. De paedagogiek, die het kruis veracht, weet niet, wat zij doet. Zij verwoest de lamp voor haar voet, het licht op haar pad en wandelt in duisternis rond. Maar, als wij dan ons oor te luisteren leggen aan Godes getuigenis, laat ons dan nuchteren zijn en onze positie versterien, opdat, als de strijd heviger wordt, onze muren getuigen van onzen arbeid in den naam des Heeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen