„Onze" reformatoren.

Amsterdam, 4 November.

Op de algemeene vergadering van den Nederlandschen Protestantenbond, die te Deventer gehouden werd, heeft de Voorzitter, Prof. Dr. L. Knappert, de hoogeeraar in de Vaderlandsche Kerkgeschiedenis te Leiden, het ook gehad, in zijn openingsspeech over de Hervorming, over »onze», reformatoren in Nederland.

«Gedenken wij heden, zeide hij. Maarten Luther, zijn licht moge de glanzen van anderen niet verduisteren. Vooral wij Nederlanders, het eigene vaak vergetend, moeten onze vaderlandsche hervormers dankbaar herdenken. Onze nationale glorie laten we ons niet rooven en met trots doen wij de namen klinken van Erasmus eerst, dan niet minder van 't Hoen en Gnafeus, van Meruia en Versteege, den schrijver van 't onsterfelijke «Der Leecken Wechwyser», van Menno Simons en Petrus Bloccius, die met zoo vele anderen onder ons het groote werk der geestelijke bevrijding hebben aangevangen, waarvoor zij ook lijf en goed te samen niet hebben verschoond.»

Deze lijst van de mannen, die Prof.

Knappert als onze »vaderlandsche hervormers» bij uitnemendheid beschouwt en die hij daarom onze »nationale glorie> noemt, teekent èn om wat hij vermeldt, èn om wat hij weglaat.

Wie aan onze vaderlandsche reformatoren, indien men hun dien weidschen titel geven wil, gedenkt, zal in de eerste plaats denken aan de mannen, die' onze Kerken werkelijk tot reformatie hebben gebracht en in alle verdrukking en vervolging trouw aan de zaak van Gods Woord zijn gebleven, een Marnix van St. Aldegonde, een Casper van der Heyde, een Guido de Bres, een Petrus Datheen, een Herman Moded en zoovele anderen.

Zonderling is het zeker, dat van deze werkelijke reformatoren onzer Kerken echter niet één wordt genoemd. Dit nu kan zeker niet daaraan liggen, dat van deze mannen geen blijvende invloed op onze Kerken is uitgegaan. Guido de Bres schonk ons de Geloofsbelijdenis onzer Kerk. Datheen onzen Catechismus, Liturgie en Psalmberijming. En Marnix behoort niet alleen tot de invloedrijkste, maar tot de nobelste gestalten onzer vaderlandsche Kerk.

Die allen werden.over 't hoofd gezien.

Ze tellen blijkbaar in de beeldengalerij van het Nederlandsche Protestantisme niet mee. Ze verliezen zich onder die > en zoovele anderen«, wier namen niet werden genoemd.

Maar wie wel genoemd worden, zelfs de eereplaats innemen, dat zijn Erasmus en Johannes Verstege. Erasmus, die tot zijn dood toe RoDmsch is gebleven, omdat hij geen lust had martelaar te worden. Johannes Verstege, die, toen hij voor de Inquisitie gedaagd en gevangen genomen werd om het leven te redden, de zaak van Christus verloochende en daarna naar Duitschland vluchtte om zich verder om ons vaderland weinig meer te bekommeren. Dat zijn de mannen, die volgens Prof. Knappert »lijf en goed te saam niet hebben verschoond*.

Het is moeilijk hier geen satyre te schrijven.

Vooral, omdat men van moderne zijde er steeds roem op draagt, dat daar de geschiedenis objectief en zonder vooroordeel geschreven wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen