Onze diaconale en predikantenonfer entie.

De samenkomsten, zoowel van onze broeders armverzorgers als die van onze Dienaren des Woords, die in de Septembermaand te Utrecht werden geholiden, waren, niettegenstaande den druk der tijden, goed bezocht, en de referaten die gehouden werden, gaven ook nu blijk van dege studie.

Wat de diac^ale conferentie betreft, heeft het ons vooral van harte verblijd, dat deze conferentie in overgroote meerderheid zich uitsprak voor het beginsel, dat de namen der armön door onze diakenen geheim moesten gehouden worden, en dat daarom die namen ook niet meê mochten gedeeld worden aan den Armenraad. Mr. van Maare, die tegenover Mr. Rensma voor geheimhouding pleitte, ' vatte zijn referaat in de volgende stellingen saam:

I. De eisch der geheimhouding is in onze kerken geen nieuw beginsel, maar steeds ook op de Centrale Diaconale Conferenties, en laatst ook door de Generale Synoden onzer Gereformeerde Kerken van 1908 en 1911 gehandhaafd.

II. Al is armoede op zich zelve genomen geen schande, toch is het een leed, waarvan alleen zij kennis moeten dragen, die geroepen zijn om het lijden te lenigen, en zulks omdat de armoede oorzaken kati hébben, waarvoor de leden van het arme gezin zich terecht schamen, alsmede vanwege het soms harde en onbillijke oordeel van wie alleen de armoede zien, zonder de oorzaken te kennen.

III. De opgaven volgens de Kieswet zijn verplicht; ze zijn niet wenschelijk, maar toch niet van zooveel belang, als de thans verlangde inlichtingen voor het register van den Armenraad.

IV. Hetgeen art. 26 der Dordtsche Kerkenordening bepaalt, is niet van zooverre strekking als de thans verlangde opgaven voor het register van den Armenraad, van welke laatste bovendien het nut zeer problematiek is.

V. Tegen de opgaven, die en zooals zij thans in. art. 12 der Armenwet gevorderd worden, is in zooverre geen bezwaar, dat de arme hier reeds zelf het geheim van zijn armoede geopenbaard heeft door niet aan de daarvoor aangewezen broeders diakenen, maar bij een publieke of particuliere (of gemengde) instelling van weldadigheid steun te vragen.

VI. Tegen de inlichtingen, bedoeld in art. 54 der armenwet daarentegen, bestaat wèl be-.*5yair, omdat: a. het alsdan betreft arme broeders of zuster», die zich uitsluitend tot , de Diaconie hebben gewend, en er dus aanspraak op kunnen maken dat het geheim hunner armoede niet noodeloos geopenbaard worde: b. de noodzakelijkheid voor deze openbaarmaking niet bestaat; c. het geven van ijaiichtingen voor den Armenraad daarom in zekeren zin openbaarmaking is, omdat de mogelijkheid niet is uitgesloten, dat deze inlichtingen weer verstrekt worden aan vreemden, die zulks aanvragen.

Al begrijpen we zeer goed, dat in de praetijk het vasthouden aan dit beginsel moeilijkheden kan opleveren, en men eventueel bedrog veel gemakkelijker kan tegengaan, wanneer de Armenraad een volledig register heeft van alle armen, die bedeeling ontvangen, toch heeft de conferentie terecht gevoeld, dat boven dit practische voordeel staan moet het beginsel, en dat wie eenmaal ter wille van de practijk het beginsel der geheinihoijding los laat, zich begeeft op een weg, d!'e steeds tot verdere concessie» voeren zou. _^

Op de conferentie onzer predikanten trok vooral het referaat van Ds. Fcrwerda de aandacht, die over de taak der Kerk in het sociale leven sprak. Maar ook de andere referaten hebben tot een vruchtbare discussie geleid. Prof. Bouwman die dezer dagen zijn jubileum vierde, ter herdenking, hoe hij vijf-en-twintig jaar geleden in het ambt van predikant bevestigd werd, — met welk feest we hem van.-harte gelukwenschen — besprak het urgente vraagstuk van de vrouw in de Kerk. Niet het minst verheugde het ons, dat hij, die aanvankelijk er meer toe neigde het *temre(cht in de Kerk ook aan de vrouw toe te kennen, na ernstig onder? oek tot de overtuiging was gekomen, dat dit stemrecht toch volgen* de beginselen van het Gereformeerde Kerkrecht niet aan de vrouw toekomt. De hoogleeraren in het Kerkrecht zijn op dit punt dus het volkomen met elkander eens. Ds. Jansen behandelde het actueele vraagstuk, hoe te handelen is met predikanten, die tot een anderen staat des leven» willen overgaan. De heer 'Van Beeck Calkoen eindelijk leverde een zeer interessant referaat over ons huwelijksformulier, dat volgens hem — en we zijn het daarin van harte met hem eens — zeer noodig revisie behoeft, omdat het op onze omstandigheden niet meer past en ook de positie van de vrouw in het huwelijk niet genoeg tot'lihaar recht doet komen. Dat men hem daarom opdragen wilde, een nieuw huwelijksformulier op te stellen, was wel te begrijpen, maar de heer 'Van Beeck Calkoen heeft toch wijs gedaan, met die opdracht van de hand te wijzen. Zelfs is het vraag, of een predikantenconferentie wel de bevoegdheid heeft een dergelijke opdracht te geven. De herziening van een liturgisch formulier, dat voor alle Kerken van zooveel belang is, behoort niet van een conferentie van predikanten, maar^ van de Synode uit te gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen