Uit de Pers.

In de Groninger het volgende over rust. Kerkbode schrijft Ds. Miedema

Het is niet erg rustig in de wereld. De oorlog is officieel voorbij, maar in de werkelijkheid nog niet. In alle landen zijn nog enorme troepenmassas onder de wapenen. Rondom is het nog gedurig vechten; En dat liefst nog van burgers van hetzelfde land tegen elkander. En de pessimisten zien de rust nog niet weerkeeren, maar veeleer in de toekomst beroeringen van veel erger aard voor de deur staan. De bolsjewistische ideeëa worden gepropageerd. In het troebele, ontruste en ontwrichte leven der volkeren over de geheele aarde vinden zij een zeer geschikten voedingsbodem.

Het is bovendien ondanks vredestractaten en volkerenbond nog zoo onzeker met den wereldvrede, dat de overwinnaars in den strijd der laatste jaren zich buiten den volkerenbond om met elkander in bondgenoo'schap begeven om bijstand tegen mogelijke aanvallen elkander te waarborgen.

Waarlijk geen bewijs van rust en vrede. Zelfs bij degenen, die het beter dan alle andere menschen kunnen weten, onrust.

Is het niet of het een duidelijke illustratie is van het woord van onzen Heiland: in het laatst der dagen zult gij hooren van oorlogen en geruchten van oorlogen.

En zullen we dan vreemd vinden wat we alzoo rondom ons zien gebeuren f

Maar in de geestelijke wereld dan ? Nog nooit zoo hartstochtelijk en zoo roerend is er gepleit voor éénheid en samenvoeging. Die verbrokkeling in geestelijk opzicht, die verbreking in de beginselen, in de diepere beginselen, die bracht toch eigenlijk de scheiding, den strijd en de onrust onder de menschen. En toch waren - zoo zei men - de verschillen maar zoo gering en zoo betrekkelijk. Het moest komen, het kon komen tot samensrael ting. Elk moest wat offeren. Ieder moest teruggrijpen tot de diepere beginselen, die onder de uiterlijke denk-en levensvormen verscholen liggen. En zoo werden dan ook in de laatste jaren allerlei broederschappen en uniën, allerlei federaties en bonden opgericht, die alle min of meer gevarieerd de broederschap der menschheid beoogden.

Maar wat is de uitkomst ? En wat is het eigenlijke oogmerk ?

Het objectieve wordt prijsgegeven, Het geopenbaarde geloochend. Eigenlijk God en godsdienst herleid tot een private liefhebberij en menschenliefde het eenige ideaal. Dat is juist een fusie van velerlei dusver tegen elkander of los van elkander staande groepen, die zich onder een verwarring brengende leus van éénheid verbonden tegenover God en Zijnen gezalfde. In plaats van rust, brengt het alks te meer en des te scherper, strijd en worsteling.

Maar rust zou er dan toch moeten zijn in de gelederen dergenen die buigen voor God en Zijn Woo.d, die gelooven in den gezalfden Koning Slons.

Rust In 's Heeren kerk, die moest er toch zijn. Er is pas zoo gestreden. Om de vrijmaking der kerk. Eerst in het begin der vorige eeuw in de dagen der scheiding. En later in de tweede helft, een halve eeuw later in de dagen der Doleantie. Én de Heere heeft dien strijd bekroond met Zijn gunst. De vrije kerken hebben zich ontwikkeld in voorspoed. Alleen het Woord Gods, naar de heerlijke belijdenis der vaderen, is richtsnoer voor geloof en leven. Moest het niet zijn een rustig voortgaan en voortschrijden van trap u)t trap in het belijden der waarheid, gezamenlijk optrekken tegen de al sterker en krachtiger zich openbarende macht van ongeloof en bijgeloof? Dan ziet, ook die verwachting is reeds lang voor velen vervlogen. Nu hier dan daar openbaren zich verschijnselen, die bewijzen dat de rustperiode nog niet is aangebroken.

Wij behoeven hier geen namen ' te noemen. Alleen noemen wij den strijd over den grond van ons geloof, over het gezag van de Heilige Schrift, over de verhouding tot afwijkende broederen, zoo zelfs dat er uitingen gehoord worden die een veroordeeling inhouden van heel den strijd van Scheiding en Doleantie beide, en wij meenen reeds genoeg te hebben aangetoond dat ook daar de rust verre is. En al treedt er hier een Dienaar des Woords uit het kerkverband en al wordt misschien een ander tijdelijk tot zwijgen gebracht, daarmee is 4e rust niet weergekeerd.

O zeker, riist en vrede zijn liefelijke woorden. Maar de Christus zelf sprak er reeds van: ik ben niet gekomen om vrede op aarde te brengen, maar het zwaard. En Zijn apostel getu'gde dat er in de laatste dagen zijn zouden, die verderfelijke ketterijen bedektelijk zouden willen invoeren. De historie der Kerk des Heeren leert dit toch ook. Gedurig heeft juist het brengen tot zuiver belijden niet anders dan door worsteling en strijd kunnen geschieden.

Maar daarom te meer moet er geroepen worden tot waakzaamheid. Tot getrouwheid. Ieder die 't wel meent met het Sion Gods, moge gedenken in de gebeden al de leeraren en herders, dat de Heere ze houdt bij de waarheid, datZijn volk niet afwijke, dat zij pal staan mogen om 's Heeren Woord vast te houden.

De rust is elders. Hier de strijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen