Overdreven rigorisme.

Volkomen terecht is in onze Kerkelijke pers er captie op gemaakt, dat naar bericht werd enkele Gereformeerde Kerken geweigerd hebben postbeambten als leden der Kerk aan te nemen, alleen op grond dat die beambten wel eens Zondagsarbeid moeten verrichten.

Nu staat dit feit helaas niet op zich zelf. Er zijn ons andere Kerken bekend, die op dien zelfden grond niet alleen postbeambten, maar ook degenen die aan den spoordienst verbonden waren, van het Avondmaal hebben afgehouden. En gelijk de Zeeuwsche Kerkbode opmerkt, dwingt de consequentie daartoe. Wanneer men iemand als lid der Kerk niet wil aaniiemen op grond dat hij een dergelijken Zondagsarbeid verricht, dan moet men wel een lid der gemeente die hetzelfde doet, onder censuur zetten, en ten slotte, wanneer hij voor dit besluit van den Kerkeraad niet buigt, afsnijden,

Hoe prijzenswaardig nu op zich zelf de ijver dezer Kerken is om den Sabbath heiliger te houden, toch kan kwalijk ontkend worden, dat hier een overdreven rigorisme in het spel is-

Dat de dienst van post en spoor liefst op Zondag zooveel mogelijk beperkt moet worden, wordt door elk Christen beaamd. Maar of het mogelijk is in onze maatschappelijke verhoudingen post-en spoordienst op Zondag geheel te laten stilstaan, mag betwijfeld worden, In geen enkel land, zelfs niet in Engeland, waar het Sabbathsgebod ook in het publieke leven zooveel invloed uitoefent, heeft men deze diensten op Zondag geheel tot stilstand kunnen brengen.

Zoolang nu, zelfs onder een Christelijke regeering, deze post-en spoordienst nog op Zondag noodzakelijk wordt geacht, gaat het niet aan, de beambten, die aan deze diensten verbonden zijn, , van de Kerk van Christus uit te sluiten. Niet één Kerk in het buitenland heeft dit gedaan, en we zijn vast overtuigd, dat geen Generale Synode ook in ons land dezen eisch zou durven stellen.

De vraag of een Christen daarom wijs doet zulk een dienst aan te nemen of te zoeken, is een zeer moeilijke en niet licht te beantwoorden vraag. Onttrekken de Christenen zich geheel van deze diensten en laten zij die in handen van ongeloovigen over, dan kan daaruit voor ons land zelf een zeer ernstig gevaar ontstaan. Bij een algemeene spoorwegstaking met het doel om de revolutie te doen zegevieren, zou het zelfs voor een Regeering van het hoogste belang kunnen wezen, dat zij op den steun van Christelijke beambten staat kon maken.

Maar hoe men hierover ook denken moge, in geen geval gaat het aan, zijdelings of rechtstreeks censuur te oefenen over degenen, die meenen in hun conscientie de vrijheid te hebben zulk een dienst aan te nemen, al moeten zij daardoor op bepaalde uren van den Zondag dienst verrichten. Van een bewust opzet om den Zondag te ontheiligen, is bij hen geen sprake. Daarom moet aan de conscientie van den betrokken persoon worden overgelaten, wat zijn roeping en plicht is. Het zou een heerschappij voeren zijn over de conscientiën, wanneer de Kerkeraad om zulke oorzaken iemand weigerde tot de gemeente toe te laten of hem van het Avondmaal weerde.

Geschiedt dit toch, dan is er geen andere weg, dan dat degene wien dat bordeel treft, zich beroepe op de meerdere vergadering. Natuurlijk kan de Generale Synode^niet, gelijk in een onzer bladen als wensch geuit werd, een soort syllabus opstellen, waarin liitgemaakt wordt voor alle Kerken, welke arbeid op Zondag geoorloofd is en welke niet. Daarmede zou niet alleen een niet te overziené arbeid van de Synode gevraagd worden, maar zou de Synode gaan doen wat niet op haar weg ligt, n.l. bepalingen gaan geven, die de conscientie zouden binden. Maar geheel iets anders is, dat een lidmaat, die zich bezwaard gevoelt door een besluit van den Kerkeraad, de zaak voor de Ge­ nerale Synode brengt. En de beslissing door de Generale Synode genomen, zal dan wel door alle Kerken worden geëerbiedigd.

Maar ook afgezien van dit speciale geval van Zondags-arbeid mag aan onze Kerke> raden wel in 't algemeen op het hart worden gebonden om met het toepassen van de tucht voorzichtig te zijn.

Een Kerk, waarin de sleutelen der tucht niet gehandhaafd worden, is zeker een Kerk die haar roeping niet verstaat. Het ontheiligen van het Sacrament mag de Kerk niet toelaten zonder zware schuld op zich te laden. Maar er moet evenzeer tegen gewaakt, dat deze tucht niet misbruikt wordt om dwang aan de conscientiën aan te doen.

Alleen dan, wanneer een klare en duidelijke schending van Gods gebod plaats vindt, moet de tucht gebruikt worden. Maar niet wanneer er onder Christenen zelf verschil bestaat, of de een of andere zaak geoorloofd is en hier, naar de Apostel Paulus zegt, een ieder zijn eigen heer staat of valt.

Anders gaat de zedelijke beteekenis van de tucht voor de conscientiën te loor.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen