'Hier leert de natuur ons zelf den weg' - pagina 181

een andere universiteit. de jaren 1965-1987

180

De sectie natuurkunde maakte in deze periode op alle fronten een sterke groei door. In 1971 bedroeg het totaal aantal hoogleraren 6, waren er 2 lectoren, 8 hoofdmedewerkers, 32 medewerkers/promovendi en 75 technische en administratieve personeelsleden. In januari 1971 werd de balans opgemaakt van het onderzoek dat op dat moment in het laboratorium werd verricht. Om een indruk te geven van het werk dat sinds 1966 was gedaan, zal ik het ‘Inwendig Verslag’ dat in januari 1971 verscheen hier kort samenvatten.8 De belangrijkste apparaten waren het cyclotron, de cascadegenerator, een magnetische spectrograaf, een massaseparator en een CDC 1700 computer die werd gebruikt voor de dataverwerking. In de experimentele kernfysica werden twee afdelingen onderscheiden, die beide gebruikmaakten van het cyclotron en de cascadegenerator: de afdeling kernreacties en de afdeling kernspectroscopie. Het doel van de experimenten was het verzamelen van gegevens over de structuur van de atoomkern en over het mechanisme van de wisselwerking tussen projectiel en trefkern. In de eerste afdeling (onder verantwoordelijkheid van J. Blok, C. C. Jonker, P. Kuijper, J. Rethmeijer en D. Spaargaren) hielden verschillende groepen zich bezig met ‘neutronenonderzoek’, ‘overdrachtsreacties’ en ‘weinig-deeltjesreacties’. In de tweede afdeling (onder verantwoordelijkheid van J. Blok, W. Hogervorst en H. Verheul) richtten de verschillende groepen zich op ‘reacties in kernen met een atoomnummer rond A=88’, ‘kortlevende nucliden’ en ‘atomaire effecten’. Het onderzoek van de groep theoretische fysica (onder verantwoordelijkheid van E. Boeker, H. J. Boersma en R. van Wageningen) was voor een deel gerelateerd aan het experimentele werk en richtte zich op ‘drie-deeltjessystemen’, ‘kernreactiemechanismen / optisch model’ en ‘kernmodellen’. Het vaste-stofonderzoek, dat was ontstaan in het begin van de jaren vijftig uit het experimentele onderzoek aan ruis in halfgeleiders, was na het vertrek van Penning in 1965 nagenoeg stil komen te liggen. Penning wilde zelf geen hoogleraar worden en A. Lodder, die was gepromoveerd in de theoretische kernfysica,9 had na enig aandringen de leiding van de groep op zich genomen. J. H. P. van Weeren was nog bezig met een promotieonderzoek onder leiding van Penning en zou in 1968 promoveren,10 waarna hij de leiding over de experimentele sectie op zich nam. Door Lodder werd een nieuw onderzoeksgebied geïn-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen