1919 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 68

54

ze treden in betrekking lot het vrije wezen van den mensch. Er bestaat groote overeenkomst, ja zelfs verwantschap tusschen deze groep van prikkels en het miasma, dat soms overal aanwezig is en epidemieën doet ontstaan. Zoo is ook op psychisch terrein overal zulk een gif aanwezig, dat in een daarvoor geschikten bodem kan ontkiemen en een ziekte doen ontstaan. Geheel de menschelijke samenleving is er door besmet; het is: de prikkel tot zonde. Die prikkel is in alle landen, onder allerlei verhoudingen te vinden in den vorm van ideeën, of, nog liever, van geesten, van demonen. De geheele wereld is ten prooi geworden aan deze geesten, en ieder krankzinnige is zoo geworden door hun invloed. Alles wat ons wedervaart in ons aardsche leven is met dat gif besmet, sterkt ons in onze eigenliefde en trekt ons van God af. Door al deze prikkels worden we meegesleurd in den afgrond der zonde en der duisternis, tenzij we met al onze zedelijke kracht er tegen strijden en overwinnen. De prikkel nu, die de onmiddellijke aanleiding is tot 't ontstaan eener psychose, moet niet alleen een bepaalde sterkte bezitten, moet niet alleen een ontvankelijk gemoed treffen, maar er moet ook een bepaalde overeenkomst zijn tusschen de aanleiding en den gemoedstoestand. De prikkel moet juist van dien aard zijn, dat ze het genioed op zijn zwakste plaats kan treffen. Bij een gierigaard zal een geldelijk verlies de aanleiding kunnen zijn en niet b.v. teleurgestelde liefde. Een hoogmoedige zal gevoeliger getroffen worden door een beleediging, en een kleinmoedige door vrees of schrik. De wijze waarop een psychose ontstaat wordt het best gedemonstreerd door een geval van melancholie te nemen: Iemand wordt al geruimen tijd door zorg en kommer terneer gedrukt; hij geeft zich daaraan over, is een prooi der passiviteit. Inplaats van op God te vertrouwen, gaat hij gebogen onder aardschen tegenspoed. Inplaats van met alle zedelijke kracht den tegenspoed te dragen, wordt zijn geest gedeprimeerd en evenzoo zijn organisme. Het oog is mat, de gelaatskleur bleek; gebrek aan slaap en eetlust matten af; de pols slaat traag; de ademhaling verandert telkens in een zuchten. Daaruit blijkt, dat het organisch leven is „depotenziert". Nog één schrede en het organisme en het gemoed is zoo krachteloos, dat de patient niet meer kan

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen