1919 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 88

74

achtte. Volgens haar is psychiatrie de leer der zieke hersenschors; deze schorsziekte geeft somatische en psychische verschijnselen ; een exacte kennis van psychische symptomen is nu eenmaal onbereikbaar, en dus wijden we ons alleen aan de studie der somatische afwijkingen. Lijnrecht daartegenover staat de psychologische richting onzer dagen, die weer terugkeert tot de ziel, deze tracht te doorgronden in haar diepten, en daar allerlei driften en neigingen vindt. De anatomie wordt verwaarloosd ; microscoop en microtoom worden beschouwd als instrumenten uit de oude doos; en wat nog erger is, het somatisch onderzoek wordt overbodig geacht door vele psycho-analytici en hun consorten. Dit zijn uitersten, en het gros der psychiaters beweegt zich daartusschen. Tot die uitersten mogen we HEINROTH niet rekenen. Al moge hij ook zijn theorie en systeem der psychosen geheel bouwen op psychologischen grondslag, in zijp therapie verwaarloost hij de eischen van het lichaam volstrekt niet. Welk standpunt moet een christen-psychiater daartegen innemen ? Juist dat epitheton Christelijk bewaart hem voor uitersten. Aangezien hij op grond van Gods Woord in een mensch lichaam en ziel onderscheidt, zal hij noch het lichaam, noch de ziel verwaarloozen, en zal hij het wezen der psychosen trachten te doorgronden van beide zijden. De oorzaken der krankzinnigheid zal hij zoeken zoowel op somatisch als op psychisch terrein. Zijn therapie zal zich richten op lichaam en ziel beide. Daarom kan ook het standpunt van HEINROTH niet het onze zijn. Als bij de eene psychose de somatische verschijnselen meer op den voorgrond treden dan bij een andere, dan zullen we daarmee rekening houden, m.aar dan kan dat voor ons nooit een reden zijn om de organische psychosen uit 't gebied der psychiatrie te verbannen, zooals HEINROTH doet. Sedert de spirochaeten als verwekkers der dementia paralytica in de hersenschors dier lijders zijn aangetoond, blijft, volgens ons standpunt, de paralyse wel degelijk nog een zielsziekte, waarbij we de verschillende geestelijke afwijkingen tot op zekere hoogte ook nog psychologisch zullen analyseeren en trachten te verstaan. En daarmee vervalt vanzelf HEINROTH'S theorie, dat de primaire stoornis bij een psychose steeds moet zetelen in de ziel. De ervaring alleen kan ons leeren, waar we de primaire stoornis bij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen