Natuur en geest in de geneeskunde - pagina 26

gestoord cerebraal biochemisme zou beschouwen, bereikt men in de lijder de mens niet. Heviger dan door pijn of lichamelijk ongemak wordt de patiënt op zijn ziekbed soms gekweld door de vraag van het waarom en waartoe, naar de zin van zijn bestaan en zijn leed. Hier mondt de psychosomatische geneeskunde als het ware uit in de anthropologische. Rekent de eerste vooral met de psycho-physische persoonlijkheid van de patient, de laatste ziet hem allereerst als een metaphysisch geworteld persoon. Terwijl in de psychosomatische geneeskunde het ziektebegrip een gedaanteverwisseling ondergingi en de pathogenese er een nieuwe dimensie bij kreeg, leidt zij, zoals von Weizsacker reeds zo vroegtijdig vermoedde, dus als vanzelf in anthropologische richting. Dan wordt ziekte iets, waarbij de gehele mens betrokken is, een wijze van mens-zijn, waarin hem de tegenstelling tussen natuur en geest dikwijls pijnlijk bewust wordt. De anthropologische geneeskunde wil niet voorbijgaan aan de grote vragen van het leven waarmede de mens, wiens ogen door de ziekte naar binnen zijn gekeerd, worstelen kan: die naar zijn herkomst en bestemming, naar de verhouding van ik en gemeenschap^, naar de zin van leven en dood, van gezondheid en ziekte, van genezing en heil. Tenslotte is er op dit punt geen ontwikkeling in het menselijk denken: ieder geslacht - ook het onze, dat de astronauten de wereldruimte inzendt - begint weer opnieuw, als het zich gesteld ziet tegenover de laatste raadsels van het mensenleven: tegenover vrijheid en verantwoordelijkheid, tegenover ziekte en dood, tegenover lot en God, tegenover de terugkerende vraag van het 'waarom' en 'waartoe'». Ook de wetenschappelijke onderzoeker leeft als mens tenslotte in vóór- en buitenwetenschappelijke categorieën. Vooral de lijdende mens tracht de duisternis van de metaphysiek van ziekte en dood te doorboren. Ziekte en zonde En zo is voor menige-ook niet-kerkelijk-gelovige-lijderde bange vraag waarmede hij in de beleving van zijn lijden op zijn ziekbed in volslagen eenzaamheid worstelt, deze: 'is mijn ziekte niet een straf?' 1 G. A, Lindeboom, La medicina psicosomatica ed il concetto di malattia. Riv. trimestr.: Medic, psicosom. No. 3 (Rome 1956), blz. 195-199. Em. Berghoff (Entwicklungsgeschichte des Krankheitsbegriffes, Wien 1947) gaat aan het psychosomatische en anthropologische ziektebegrip geheel voorbij. ^ L. van der Horst, Psychopathologie en Menschbeschouwing (Amsterdam 1946). ^ Leonhard M. Weber, Neue Gegebenheiten - unveranderte Menschheitsfragen. Arzt und Christ No. i, 1965, blz. 21-31. 22

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen