Harold Bell Wright, „De Wedergeboorte van Brian Kent”. Vertaling van J. P. v. Wesselink—Van Rossum. Voorwoord van B. ter Haar Romeny. ’s Gravenhage. — F. Luyten.

Blijkens het „Voorwoord" bedoelen zij, die dit, product uit den vreemde naar ons land importeeren, een pleidooi te voeren voor die wanne liefde, die uit een gebroken en vertrapt menschenleven iets goeds en groots weet te maken. In het „Voorwoord" spreekt de inleider althans van de liefde, die uit God is en in Christus gekend wordt. Nu zou het een klein kunstje zijn, het boek af te maken met do opmerking, dat — als ik me wel herinner — de naam van Chris'

tus er niet in genoemd wordt. Een gereformeerde kan Keel gemakkelijk op een boek toepassen, wat zeker publiek op een preek toepast: de hardnekkig volgehouden, methode om te constateeren, niet wat men erin gevonden heeft, doch wal men erin gemist heeft. Wie aldus te werk wil gaan, kan aanstonds constatèeren, dat de auteur over „wedergeboorte" anders denkt dan wij en dat de gedachtenw'ereld, die hier, achter het romantisch gebeuren, zich laat herkennen, in geenen 'deele de onze is. Een wedergeboorte zonder God, zonder Cin'istus, zonder den Geest — wij zouden andere namen gebruiken.

Toch is het werk voor ons van beteekenis. Het is knap geschreven; er 'hangt een zekere mystiek over — de telkens weerkcerende parallel tusschen het menschelijk leven en de rivier, die langs het liuis van tante Sue, de draagster van de wet der liefde hier, stroomt, valt wei het meest op en is nooit vervelend. Onwaarschijnlijkheden heeft het toch zeer romantisch gebeuren niet. En al is het vermoeden gewettigd, dat de inleider achter het boek meer theologie zoekt, dan de auteur zelf, het is waar, dat juist ieder, die gelooft aan de liefde, welke vruclit is van den Geest van God, in het verhaal van de „wedergeboorte van Brian Kent" in zijn groote lijnen krijgt, wat sommigen noemen: „een beschamenden zegen". Al kan men gemakkelijk constateeren, dat niemand den duivel kan verdrijven met rozeblaadjes, het is moeilijker, te beleven, dat liefde een „vlam des Heeren" is. En het hoek van Wright legt ons weer eensi de vraag voor, of wij dat woord rangschikken onder de abstracte, dan wel onder de concrete redeneeringen, of wij gelooven, dat de particuliere genade nóg veel meer goeds ons leert, dan de „gemeene gratie" van tante Sue.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen