Spreekwoord-vervlakking.

Tusschen het spreken van God en het spreken der menschen bestaat een groot verschil. „God heeft éénmaal gesproken; ik heb dat twe-emaal gehoord; dat is van wie Gods spraak ondei'gaan heeft, de betuiging. (Ps. 62:12). En dat woord is, hoewel dichterlijk, geen dichterlijke vrijheid; het getuigt integendeel van profetische gebondenheid. Het is de oaitzaglijkheid, de majesteit van God, dat Hij maar éénmaal spreekt, al wat Hij spreekt. Israël hoort Hem wel onder zich betuigen; vele malen ook en op velerlei wijze spreekt God tot de vaderea door de profeten. Maar Gods Woord is daarom zoo duur, wijl het in ieder bepaald geval en tot iedere bepaalde ziel en met elk bepaald doel en met elk bepaald effect toch maar éénmaal kan geschieden. Gods Woord is óók geschiedenis; het is mededeeling, maar óók feit van Zijn heils-openbaring; en daarom is het in den hoogsten zin maar een woord voor éénmaal. Het is nooit te herhalen; de woorden Gods mogen zich naar hun inhoud herhalen; maar zijn spreken van die wooxden is telkens één; het is den mensch gezet, met een God te woxstelen, die Zijn spreken één-vuldig houdt. Maar als God spreekt, als Hij waarlijk spiréékt in de ziel, dan hóórt men Hem tweemaal; dan is de zekerheid onmiddellijk; wie eenmaal God gehoord heeft, die hoort Hem wederom.

Maar nu spreken ook de menschen. Zij spreken niet eenmaal; want al sprekende wórden hun gedachten. Daaiom herhalen zij hun spreken; en de spraakmakende gemeente wordt straks de spreekwoorden-makende gemeente. En dat is hun ongeluk; dat is het bederf van de gedachten. Het spreekwoord is immers de glijbaan der kermisgasten in de stad der denkers. Het zet de worsteling der gedachten stil; het maakt het bizondere algemeen en komt dan met een algemeenheid weer naai elk bizonder geval toe. Zoo legt het spreekwoord zijn voox-oordeel op aan de dingen. En elk vooT-oordeel, dat uit het zuivere spreken Gods geboren is, is goed. Ja, het wordt tot het hoogste gebod. Maar alle voor-oordeel, dat uit ons onzuivere hooxen geboren is, wordt tot een ramp.

En juist daaxom is er geen grooter vijiandsch.a; p tegen het éénmaal spreken van God dan juist in de spreekwoorden van de menschen.

Dus heeft Israël ? : iph bezondigd tegenover de ontzaglijke spraiak van God, toen het een spreekwoord maakte van Saul-die-ook-al-onder-de-profeten was. Van het vreeselijk oordeel van God, die den man, die Samuel te lijf zal, en die David binden wil, neerwerpt en in boeien slaat, heeft Israël de scherpe punt afgeslepen door een „spreekwoord" er van te maken. Van het goud der openbaring hebben zij pasmunt gemaakt voox de markt der gemakkelijke conversatie, de maxkt, waarop het zwoegen van de binnenkamer met God wordt, belachen. God heeft ook hier rondom Samuel en Saul éénmaal gesproken; maax Israël heeft het niet ook maar één keer goed gehoiord; en ze hebben de tragedie van Sa, ul op de tafel gewoxpen van de wisselaars van geestigheden; ze hebben de worsteling van God, die ook in den strijd van David en Saul Zijn Messias zooht, gemaakt tof de vroolijke stoffage van grappige uren, waarin men vlucht voor God, die ons aan het hooren wil zetten, tot tweemaal toe, van wat Hij éénmaal heeft gesproken.

En wie wijs is, late zich nu leeren in eenvoudigheid. Gods Woord, Gods openbaring is niet gegeven voox gemakkelijke menschen, die uit spreekwoorden willen opbouwen de paragrafen van de Institutie van de Waarheid. Wie van verloren levens en van kromgetrokken koningswegen als van Saul grappen maakt, of zelfs maar spreekwoorden, waaxbij men geeuwen kan, die heeft niet verstaan, dat hijzelf is, van-nature, (maak van dien term ook geen spreek-wooxd!) als Saul; immers: profeteeren tegen wil en dank zal eenmaal elk, die verloren is; alle helle-kind is eens een gebondene door den Geest der profetie, die de waarheid perst ook uit onwillige lippen. Wie zóó Gods taal vervlakt, die heeft vergeten, dat bij Saul in elk levensuur God op-trekt naar den Messias, die door Saul niet erkend werd als het einde vap. den theocratisch en staat; die heeft niet gezien, dat elk uur er. maar één i§, ; dat Gods histoxie zicli nooit repeteert en dat wie Hem kennen wil, geen sp^reekwoorden leeren moet, omdat ze zoo gemakkelijk zijn.

Want genade is geen erfgoed. Misschien hebben we ook daar een spreekwooxd van gemaakt. Maax als we dat wooxd éénmaial gehooxd hebben, en het tweemaal en vervolgens hebben herhaald in vreeze en beven, dan zullen we zien, dat de spreekwoorden der menschen wel erfgoed zijn, maar dat Gods spreken altijd genade, en daaxom immer nieuwe genade is, en dat het dus geen erfgoed kan worden in der eeuwigheid. De genade vajx Gods Woord is geen erfgoed der spreekwoord-vermakende gemeente.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen