Alledaagsche Toorn.

I.

Voor ons menschelijk begrip is toorn nooit alledaagsch. Wij zien den toornigen mensch slechts in zijn toorn-explos i es; en deze zijn altijd , gevallen", historische momenten. Achter die uitbarstingen van. onzen menschelijken toorn ligt het laaiend vuur van onzen hartstocht, onzen afkeer, onze gramstorigheid. Doch zelfs dat inwendige vuur brandt niet altijd voor ons besef. De toorn van den mensch is noch voor de waarneming van den buitenstaander, noch voor de beleving van den toornigen man zelf ooit alledaagsch te noemen.

Maar nu de Heere onze God!

In Zijn oneindige diepten is de toorn daagsch.

Gelijk al Zijn deugden deugden zijn van allen dag, van alle eeuwigheid; en gelijk al de diepten van Zijn bestaan geen verandering kennen, noch schaduw van omkeering; en gelijk Zijn zelfhandhaving alledaagsch is, die zeifhandliaving, die ook in den toornegloed naar Hemzelf en naar de heilige engelen ën naar al wat God en niet-God is toegekeerd is, en was, en wordt en worden zal; — zóó is God een vreeselijk God, wijl Zijn toorn alledaagsch is. Satan, ja, van hem staat er, dat hij grooten toorn heeft, wetende, dat hij een kleinen tijd heeft. Want oók de Satan blijft tenslotte schepsel, en is als schepsel niet alleen i n den tijd, doch hij kan zich niet stellen boven den tijd, hij komt er niet los van. Z ij n toorn-proces is niet vóór, en niet boven, en niet onafhankelijk van de geschiedenis en haar processen. Doch onze God, die met al Zijn deugden optreedt* in den tijd, en die 'zich ook met Zijn toorn werpt in den maalstroom aller tijden. Hij zelf is toch van dien tijd onafhankelijk.

Dus is Zijn toorn een. neen: DE alledaagsche toorn.

Zijn toorn is goddelijk, en is daarom alledaagsch.

Dit plaatst ons voor schrikkelijke werkelijkheden. Allereerst is daar deze moeilijkheid: dat het alledaagsche onze aandacht zoo moeilijk trekken kan. Diepe vraagstukken zou de wijsgeer hier willen gaan behandelen, waarin wij thans niet treden willen. Onze waarneming, onze natuiirlijke aandacht zet zich aan het werk bij het intreden van een nietalledaagsche werking, bij een niet-alledaagsch verschijnsel. En dan dringt de wetenschap, of de ziel van den aristocratischen denker door van de niet-alledaagsche tot de alledaagsche dingen, van de explosie tot den verborgen vuurhaard, van de blinkende uitzondering.tot den alledaagschcn regel.

Maar wat zullen wij in het geloof beginnen, hoe zullen wij ontwaken tot God en opstaaii uit de dooden, als wij leven moeten van wetenschap, of van aristocratenzin in ons denken en zinnen en filosofeeren?

Als Gods toorn niet alledaagsch was, dan zouden wij er danig van ontsteld zijn. Wij zouden dien toorn romantisch zien; en op die manier zouden wij dien toorn overwinnen, inplaats van hem overwonnen te wórden. Wij zouden dat zoo triomfantelijk en zóó romantisch doen, dat wij zelfs, van den oordeelsdag eerst een roman, daarna een film zouden maken, stel, dat de tijd ons ervoor gelaten werd.

Maar nu Gods toorn alledaagsch is, — nCi kan niet de rede, doch alleen het geloof hem waarlijk kennen, en van dien toorn overwonnen worden. Dat is wel het éérste. Gods toorn is alledaagsch — sta daar eens een. half uur bij stil, denk a.an het verschil tusschen rede en geloof — en ge komt tot de uitspraak, (de gereformeerde) dat slechts de wedergeboren mensch Gods toorn als GODS toorn kennen kan.

Dat is wel de eerste zwarigheid, die dit psalm-, woord op onze schouders legt. Ach, hoe zwaar de j)salmen zingen en zéggen kunnen!

En nu komt de tweede zwarigheid. De zwarigheid, niet alleen meer om te komen tot de kennis, doch ook om te werken .m è t de kennis van Gods toorn. „Wie kent Uw toorn, wie Zijn geduchte krachten, wie vreest dien recht ? "

Ja, wie vreest dien recht?

Onze toorn legt en verlegt accenten in het werk, den mensch, het ding, de geschiedenis, welke onzen toorn opwekken. Gods toorn legt geen accent, en. verlegt het ook niet. Hij heeft geen ding gedaan zonder den wil tot wat wij noemen: de „gemeene gratie". Maar dan staat daar onmiddellijk tegenover, dat Hij geen ding ooit gedaan heeft, geen lof ooit gegeven heeft, geen zegen ooit gelegd heeft, geen kind ooit gebaard heeft, geen gebed ooit gehoord heeft, niemancl van Zijn kinderen in tijd noch eeuwigheid ooit zal zien zonder handhaving van het , , gemeene oordeel", dat noodzakelijke aanvullingsstuk der gemeene gratie. Want het is de tijd, dat het oordeel begint van het Huis Gods.

Te allen dage toornt mijn God. Te allen dage.

Nu weet ik, al peil ik de diepte daarvan niet, dat Hij als de zon schijnt en de hemel lacht, in Zijn diepten den oordeelsdag beleeft, dien begeert, dien ziet. Nu weet ik, dat Hij bij de alpha van mijn stamelende belijdenis reeds de omega spreekt van Zijn boek-opening ten jongsten dage! En de alpha en de omega zijn Hem niet te scheiden... Ben ik de verloren zoon? Maar ik voel het nu: Hij. toornt op-mij niet zoozeer als ik zwijnendraf eet en lompen draag, doch Hij toornde evenzeer, toen ik bij de feesttafel zat, ik, verloren zoon, toen ik met mijn oudsten broeder speelde in vaders tuin. Want „op wien de Heere vergramd is, die zal in den schoot der vreemde vrouw vallen", zegt de Schrift.

Ja, het is wel zeer verschrikkelijk. Alledaagsche toorn!

Eru toch, toch is alleen deze God mijn heil; alleen op zulk«n God kan mijn ziel gaan steunen.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen