KERKELIJKLEVEN

Landdag Ned. Chr. Radio-Vereeniging.

Ongeveer 60.000 bezoekers waren bijeen, om den landdag der N.C.R.V. te maken tot een treffende en duidelijke acte de presence. Het was erg stoffig, maar toch goed.

Mooi was het, te zien, dat zooveel christenen samenkwamen. Te bemerken, dat, tegenover laatdimkendheid en doorsnijding van den band tusschen God en het cultuurleven, nog zooveel christenmenschen te wapen kunnen loopen. Het was een troost, te ontdekken, dat van „de paradox" nog zoo weinig ernst gemaakt wordt.

Toch was natuurlijk ook één keerzij' aan deze penning. De eenheid was er, maar grootendeels was ze afwezigheid van tweedracht: iets negatiefs duis. Diat ligt niet aan de N.C.R.V., maar aan het leven, dat aan de christenen slechts de beschikking over een zender geeft, als zij van hun laatste overtuigingen willen zwijgen. D'e zender is slechts voor de sprekers van den G.G.Dl, den grootsten. gemeenen deeler; en zelfs in de uitzending van preeken dient men hiermee te rekenen.

Dit vergete men niet. Een landdag, als verleden week gegeven werd, heeft veel moois, maar bewijst tevens, dat de N.C.R.V. geen grond-werk kan verrichten. Ze geeft ons wel gelegenheid, ons te leeren schamen over veel kibbelarijtjes, die niet noodig zijn, over uiteenscheuringsdaden, die niet van God geboden zijn, maar ze kan niet één van die genezen, omdat ze zelf niet boven den G.G.D. zich kan verheffen. Een der landdag-spre^ kers had het, zeer terecht, over de „heilige huisjes", die verdwijnen moesten; inderdaad; een huisJE mag vergaan. Maar als op dien dag in de niet-officieele redevoeringen het gereformeerde element wat meer tot zijn recht gekomen zou zijn, ware misschien erop gewezen, dat tenslotte die N.C.R.V. behoefte heeft aan de trouw aan 'sHeCfren HUIS, als. permanente acte van gehoorza.am-

held in elk van de in haar samenwerkende kerken en groepen. Wiant als niet de in de N.C.R.V. samenkomende groepen leeren beven, of blijven beven voor 't volstrekte recht va^i^ Gods wet en waarheid, dan zou de N.C.R.V. zelf zich zien oplossen in een binnen-„christ€lijke" A.V.R.O., d.w.z. ophouden christelijk te zijn.

D'aarom kan de N.C.R.V. geen Ersatz zijn, noch van een kerk, noch van een groep, noch van een partij. Scheppen kan ze ook niet, reformeeren eivenmin, ons „heilig huis" worden ook niet Zij heeft juist menschen nóódig, die ieder voor zich, en in eigen kring, erkennen, dat men slechts dan de „heilige huisJES" onderscheiden, en met een verklein woordje benoemen kan, als men zich steeds weer onderworpen afvraagt, welke volstrekte geboden God voor zijn „Huis" gegeven heeft in leer en leven.

Het waren menschen, die aan zulke probleemstelling van huis uit gewoon waren, die met zijn vijven indertijid tot oprichting eener N.C.R.V. bijeengekomen zijn, toen de officieele sloopei-s van „heilige huisjes" nog sliepen.

Aan de N.C.R.V. in dézen zin onzen hartelijken gelukwensch.

Bestaansi^cht-erkenning voorwaarde voor samenkomst?

In „Goudsche Kerkbode" spreekt Dis Kalkman met sympathie over het streven van „De Reformatie" inzake het zoeken naar kerkelijke eenheid tusschen wie gelijke belijdenis hebben. Ds Kalkman heeft evenwel één bedenking: hij' meent, dat men over en weer eikaars bestaansrecht erkennen moet, om tot eenheid te komien, en wijst CTiOp, dat wij toch ook eikaars doop erkennen. Hetgeen een erkennen van het bestaansrecht insluit^ naar zijn meening.

Dankbaar voor Ds Kalkmain's artikelen, vroeger en nu, zou ik oip dit ééne punt met hem van meening willen verschillen.

ad a) Naar mijn meening is de erkenning van elkanders „bestaansrecht" als „(afzonderlijk) kerkelijk instituut" het groote struikelblok voor de eenheidspogingen. Want als we het récht hebben naast elkaar te blijven, dan laat ik persoonlijk liever alles wat is, kalm voortbestaan!; het leven is dan voorloopig wél zoo rustig. Maar ik geloof niet, dat Christus orgs het récht geeft de zaak blauw blauw te laten. Ik geloof, dat Hij verbinden wil, wat samenwonen kan in één belijdenis. En daarom moeten wij het bestaansrecht der Chr. Geref. kerk ontkennen; en kunnen ook haar leden, als zij ernst maken met het grondaxioma, zooeven genoemd, niet anders doen, dan het bestaansrecht van ons instituut ontkennen (zooals de échte chr. gereformeerden ook altijd gedaan (hèbbeuj dn tegensteUing met latere „Wekker"-artikelen, die het aantal „ware kerken" begonnen aan te lengen, en dus een neo-chr. geref. optvatting vertoonden). Over de wijze, hóé wijl dan samenkomen kunnen met deze wederzijdsche opivatting ten aanzien van elkaar, schreef ik reeds. Zoodra men inziet, dat samenwonen eisch is, is hel een kwestie van gehoorzaamheid, eraan te te voldoen. Een persoonlijke meening, of zelfs een voormalige kerkelijke uitspraak over de onwettigheid van eens anders kerkbestaan, is de facto buiten werking gesteld, zoodra de nielU'we groepeering feit is. En , om een meening s , v e r s c h i 1 mag men elkaar in Gods huis niet voorbijloopen; de kerk is geen gemeenschap van logica, of van zuivere „Deutung" van kerkgeischiedeuis(sen).

ad b) Houdt erkenning van eens „anders" doop de these van de wettigheid van het „andere" institu.: ; in? Ik herhaal: m.i. niet. Laat ons concreet wcrcli a: in Giessendam is weer een nieuwste secte; een zekere hoer De Hek doopt er ook. Kwam zulk een gedoopte naar ons over, ik geloof niet, dat hij zou, herdoopt worden. Erkent men daarmee het „bestaansrecht" van de gemeente-De Hek? In Los Angelos was een zekere juffrouw Aimee McPherson. Ze haalde allerlei Amerikaan sche kunsten uit, bekeerde op haar manier er velen, hield openbare samenkomsten, met illuminatie zoowel van zichzelf als van de zaal^ doceerde , .dogniatiek" met een heel grooten staf, verdiende en beheerde groote geldsommen, trouwde en liet zich scheiden, ging er weer met een ander van door, en schijnt onlangs den roman td hebben afgesloten. Zij deed zeer veel aan zending; ik heb van nabij foto's , van het werk gezien, brieven van zendingsarbeiders en - sters gelezen, en drukwerk van de secte ontvangen. Deze zendelingen hebben er ongetwijfeld velen gedoopt, met de goede formule, en met een aanstelling, die in hun kring volstrekt wettig was. Erkent men nu het bestaansrecht van zulk een lichaam? Neen. Toch erkent men den doop ervan, als aan de bekende voorwaarden is voldaan.

Laat ons toegeven, dat de erkenning van den doop wel insluit een inrekeningbrengen van de catholiciteit van het christendom, maar absoluut niet kan beteekenen een erkenning van de wettigheid van het doopende instituut.

Het is trouwens gevaarlijk, op feitelijke erkenr ningen (beter gezegd: op de .ontstentenis van uil^ drukkelijke verloocheningen) nieuwe uitspraken dmtrent wat mag en niet mag te gronden. Want om de rechte houding te yinden, moeten we altijd weer naar de bron terug: het geopenbaarde Woord. Het zou immers wel kunnen zijn, dat we met dat^, erkennen"^ of , vniet-verloochenen", zelf op een verkeerden weg waren. Het is duidelijk, dat we inzake het al-of-niet-herdoopen een zekere verlegenheidspolitiek voeren: niemand weet, hoe uit het moeras te komen, of: welke grens te trekken tusschen niet-en wei-erkennen. Maar daanom blijve ons argument ook daarop niet gebouwd.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen