UIT DE SCHRIFT

De kwade herderin.

Het was een droef verhaal van Rizpa, Aja's dochter. Eens was zij bijwijf van koning Saul geweest. Toen deze was gestorven, was om haar heen het razend avontuur gekomen. Aan den eenen kant begeerde de zoon van Saul, daarin steunend op het gewoonterecht dier dagen, haar tot de zijne. Maar aan den anderen kant wilde ook Abner, Sauls generaal, aan haar de \Teugde genieten, die zijn gestorven heer zich van haar had beloofd. Ten slotte was er om deze liefde tusschen beide mannen een heftige twist ontbrand. De zoon van Saul, die óók diens opvolger wezen wilde, wou Rizpa maar niet afstaan aan zijn generaal, aan Abner. Hoewel hij wel ter dege wist, dat deze de eenige was die voor zijn troon kon vechten tegen David, Isai's zoon, en hoewel hij overigens een slappe figuur is, toch waagt hij het erop, terwille van die céne vrouw tegen Abner te twisten. Het brak' hem bitter op: want het einde van de historie was, dat de generaal den zwakken koningszoon in den steek liet, en overliep naar David, en zoo de lamp van Saul bluscMe.

Toen was die vrouw de spil geweest, waarom alles draaide. Saul, Sauls zoon, en beider generaal. Drie grooten in het rijk. Een centrum in het rijk van Saul, ja, ja.

Maar met dat al was zij toch niet geweest: een centrum in het theocratisch koningsschap. Zij was geen haard van liefde geweest in dézen zin, dal de liefde van de jeugd, de romantiek van het bloed, het sexueel verlangen zich, naar de wet van het theocratisch Godsrijk, wou verbinden met de liefde van den geest, de liefde voor den ambtsdienst voor God en voor Gods volk. Zoo is dan Rizpa spiegelbeeld van heel de ellende van hel koningschap van Saul. Want Saul zelf was aanvankelijk geroepen geweest om koning te zijn van het theocratisch koninkrijk; en loim alzoo zijn eigen eer met Gods eer, zijn eigen zaak met Gods zaak, zijn eigen drift en avontur'en te verbinden met den Geest van God, en met de regelmaat, met het geestelijk-ambtelijk zelf bedwang van den zichzelf bewuslen a m b t s - drager. Maar van dit alles is bij Saul niets terecht gekomen. De wijn, die in zijn huis wordt gedronken, wordt het tegenbeeld van een sdiaduw van het bloed van Christus. Er vallen in Sauls huis veel schaduwen, maar niet ééne is van Christus. Toen dan ook Saul verworpen, en door David vervangen was, werkte de eüende, die het huis van Saul had aangesticht, nog immer door. Er komt een hongersnood, — God toornt! Men vraagt waaróm Gods gramschap over zijn volk ontstoken is. En het antwoord luidt, dat nog steeds Sauls schending van de theocraüsche grondwet, die koningshuis en volk tezaam gebonden had, de oorzaak van de rampen is. Heeft Saul niet eenmaal den eed geschonden aan de Gibeonieten? En was het schenden van dien eed geen trappen op de heerlijkheid van het theocratisch koningschap, dat ook den vreemden toonen wil, ook aan de Gibeonieten dus, dat in het verbond van God met Israël niet ruw geweld, maar recht en waarheid orde stellen?

En toen gebleken was, dat hier de reden van Gods toorn te zoeken was, viel er een schrikkelijk besluit: van het huis van Saul zou men zeven zonen uitroeien. Zij hadden, naar wij achteraf uit den loop der geschiedenis mogen afleiden, zelf ook zich voor Sauls onüieocratisch regeerbeleid garant gesteld, en er aan meegedaan. Wij leiden dit af uit het dubbele feit, dat eenerzijds het straks gebrachte offer blijkt ingevoegd in het geheel van 's Heeren rechtspraak zelf in dezen, en dat er anderzijds een uitspraak hgt van dienzelfden God', dat de zoon niet sterven zal ó m de ongerechtigheid van vader. Wel m è t, niet o m die ongerechtigheid.

Zoo hangen dan straks zeven zonen van Saul aan de schandpaal. En nu neemt Rizpa's leven zijn beslisten keer. Als na de executie elk de rechtsplaats heeft verlaten, en voorts het beloop der dingen aan God maar overlaat, dan blijft zij achter, zij alleen. Zij wdl gaan waken bij die zeven lijken, waarvan slechts twee die van haar eigen kinderen zijn. Zij zal de wacht houden, zóó lang tot eindelijk de regen druppen zal, de hongersnood zal wijken, en 't lichaam van Sauls kinderen een eerlijke begrafenis zal kunnen krij-. gen, zonder verteerd te zijn door het roofgedierte

De late herderin. Was deze vrouw een haard geweest van liefde, niet sexueel-romantisch, doQi theocratisch nu verstaan, overeenkomstig denaard van het theocratisch koningschap, in Sauls paiej. dan zou zij nog den kranken geest van Saul genezen hebben willen, door het Woord, dat Saul eens riep tot het koningschap: 't profetisch woord Dan ware zij een goede herderin geweest temidden van den stoet der trouwelooze herders; goed en — op tijd. Maar nu zij in den tijd, dien God voor dat goede berderschap haar toegemeten heeft, zelf meegedaan heeft aan het bedorven levensspel van kwade herders, nu komt zij veel te laat. Zij heeft twee zonen Saul gebaard; maar moeder was zij nooit in Israël naar Israël. En nü kan zij niet meer den levenden, doch slechts den doodeu tol een herderin zijn! en al haar tranen keeren den vloek niet af, die óók door haar schuld kwam over bet huis van Saul.

Een haard van liefde zijn in de verbondsfemeensohap, ja, dat is sociaal verkeer voor hel oog van God onder de mensolien. De wel der theocratie verstaan, en daardoor zijn eigen jeugdliefde met hel toekomstverlangen der kerk, sexneele met geeslelijke liefde, natuurdrift met Geestesdrijving, zielsgenot en ambtsdienst, levensromantiek en evangelie, onze historie met de ééne Cliristushistorie te verbinden, dat slechts maakt ons lot goede herders, tot toon- en schaduwbeeld van Christus. Dal stelt een vrouWj al is het ook een bijwijf, die eens de spil kon zijn waarom de avonturiers cirkelden, in staat moeder te wezen in en ook van Israël. Maar Rizpa, die in Israël mioeder was, maar niet „naar", niet overeenkomstig Israël, blijft ons een afschrikwekkend voorbeeld van den regel, dat niemand ongestraft de schending van de wet van hel tlieocratisch leven voor zijn rekening neemt, hetzij door eigen daad. hetzij door het volgen van eens anders daad in onzen eigen naasten levenskring. De verlate herderin blijft zonder goeden Herder de verlaten herderin; en de onvruchtbare, die nooit meer baren kan, tenzij ze om wederbaring van zichzelve roept

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen